از آنجا که مسعود رجوی هیچ گاه تمایلی به پذیرش نظرات سایرین ندارد و استبداد ذاتی وی مانع از قبول اشتباهاتش می گردد، لذا تسلیم در برابر خواسته ی عموم برایش مانند خوردن زهر می باشد و به همین دلیل است که همواره، توافق هسته ای ایران را زهرخوران نظام ایران تحلیل می کند.
مسعود رجوی از سه اصل مهم مملکت داری یعنی عزت،حکمت ومصلحت چیزی نمی داند و تنها به خواسته ذهنی و فردی خودش اکتفا می کند، خواسته هایی که جز فلاکت و بدبختی ارمغان دیگری برای این گروه نداشته و اعضاء آن همواره سرخورده این خود رای بودن های رجوی بوده و هستند.
رجوی فکر می کند اداره یک کشور مانند سیستم گله داری می باشد که او برای اعضاء دربندش طرح ریزی کرده، و صد البته گمان دارد که حرف اول و آخر باید نظر و تصمیمی باشد که از مغز بیمار خودش تراوش کرده.
زهرخوران تنها اصطلاحی نیست که ناشی از شخصیت خود رای رجوی عنوان شد.
در تمامی سالها شکاکی مهمترین عاملی بود که همواره رجوی را بر این باور استوار کرد که انتخابات در ایران نمایشی و فرمایشی است.
در نظر مسعود رجوی انتخابات یعنی آنچه او در تعیین مریم رجوی بعنوان رییس جمهور یک عده انسان بی اختیار و بی اراده انجام داده است، یعنی نمایشی و از پیش تعیین شده.
سالاری