سکینه عوض زاده – آبادان
خانم سکینه عوض زاده مادر على هاجرى اسیر در لیبرتى می گوید:
"در زمستان سال ۸۲ بعد از پرس و جو کردن توسط یکی از بستگانم که ساکن عراق بود، از زنده بودن فرزندم علی مطمئن شده و با پسرم احمد راهی عراق شدیم. برای رسیدن به فرزندم سختی های زیادی متحمل شدم. برای رسیدن، دو شبانه روز در نی زارها و گل و لای در مرز عراق بودیم تا به منزل اقوامم رسیدیم. بعد از توقف کوتاهی که در منزلشان داشتم، به همراه بستگانم راهی اسارتگاه رجوی شدیم. ولی از آن جایی که می ترسیدم خطری متوجه پسرم که همراهم به عراق آمده بود شود، مانع آمدنش به قرارگاه رجوی شدم و خدا را شکر می کنم که نگذاشتم همراهم شود وگرنه الان باید به جای یکی به دنبال دو تا از پسرانم می بودم!
بعد از استراحت، راهی شدیم و دقیقا ساعت ۳ بعد از ظهر مقابل درب اسارتگاه رجوی بودیم. بعد از ۳ ساعت بازجویی و سین جیم که از چه طریق و با چه کسی به اینجا آمده ای …… من به تمام سؤالات شان یک به یک پاسخ دادم. بعد از این که مطمئن شدند من به کمک اقوامم آمده ام، گفتند بنشین تا پسرت را صدا کنیم!
بماند که در آن لحظات چه برمن گذشت، وقتی پسرم وارد اطاق شد به همراه دو نفر بود. زمانی که او را در آغوشم گرفتم، باورم نمی شد. چون که من ۱۸سال علی را ندیده بودم. باورم نمی شد که این فرزندم علی است! بعد از حدود ۲۰ دقیقه کم کم علی مرا بر روی صندلی نشاند. گریه امانم نمی داد. علی هم حالش بهتر از من نبود و من این را به خوبی حس می کردم. مشخص بود اجازه ندارد ابراز احساسات کند. بعد که کم کم آرام شدم، یکی از زنان که او را خواهر شهین صدایش می کردند گفت، چرا تنها آمده ای؟! چرا برادرانش احمد و محمود و خواهرانش را با خودت نیاوردی؟
گفتم بچه های من همه سر کارند و نمی توانند بیایند! بعد به من گفت، چند وقت به خاطر علی در زندان بودی و تحت شکنجه قرار گرفتی؟ می دانیم که به خاطر فرزندانتان از طرف دولت ایران خیلی اذیت شدید! گفتم اصلا چنین چیزی نیست. تا به حال کسی به ما مراجعه نکرده که چرا رفته و ما هم زندگی عادی مثل همه داریم. یکی دیگر از اون عجوزه ها برگشت به من گفت، عجب سیاستی داری مادر! گفتم من واقعیت را می گویم و ترسی ندارم!
بعد از ساعتی، ما را به همراه دو تا محافظ به خوابگاهی هدایت کردند. وقتی وارد شدیم، شخصی به نام ناصر در تمام طول روز کنارمان بود و به بهانه های مختلف، پیش ما می نشست که مبادا من با پسرم صحبتی کنم. به هر بهانه ای علی را با خودش می برد و نمی گذاشتند ما کنار هم باشیم! موقع خواب که شد، ناصر رفت من و علی تنها شدیم و می دیدم علی از چیزی هراس دارد. من با وجود تمام خستگی تمام شب بیدار بودم. علی را نگاه می کردم که فقط چشمانش را به سقف دوخته و بیدار بود! چند بار ازش پرسیدم، مادر چرا نمی خوابی؟ گفت تو بخواب من بیدارم. علی خیلی با من سرد برخورد می کرد و من تعجب می کردم. علی که بدون من سر سفره غذا نمی نشست، چرا با من این برخورد را می کند. هنگام رفتن مقداری هدیه از طرف خانواده و خودم برای فرزندم بردم و به پسرم تقدیم کردم. سه روزی که من در خوابگاه بودم، هدایا دست نخورده بر روی میز باقی ماند و علی جرأت این که به آن ها دست بزند و یا نگاه کند، نداشت.
فردای آن روز، من را به قبرستان بردند و به جاهای مختلف اشرف سر زدیم. قبرستانی که همه را رجوی با دست خودش زنده به گور کرده بود. تمام روز ناصر کنار ما بود و لحظه ای ما را تنها نمی گذاشت. بعد مرا به مسجد بردند. وقت نماز ظهر بود. وقتی وارد مسجد شدیم، دیدم چند مرد به نماز ایستاده اند. ناصر به من گفت، شما نمازت را بخوان. گفتم مگه می شود من بین آقایان نماز بخوانم! من هر وقت به خوابگاه رفتم نمازم را می خوانم! همه چیز برایم عجیب بود. خانم ها با سر و صورت ژولیده و صورت های آفتاب سوخته، انگار از یک عصر دیگه آمده بودند… یک شب مهمانی دادند و این کارها فقط به این دلیل بود که من، بقیه را تشویق کنم به اشرف بروند. دو روز دیگر به همین منوال گذشت. زمان وداع فرا رسید. فقط علی چند بار به من گفت، مادر دوباره بیا. گفتم باشه، حتما میام. بعد به من گفت اگرآمدی، برایم پول بیار. گفتم مگه شما کار نمی کنید؟ یکی از همان عجوزه ها به من گفت، مادر پسرت مهندس مکانیک شده. برو به همه خانواده خبر بده. این چه مهندسی بود که یک شاهی پول در جیبش نداشت. حتما انتظار داشتند من بقیه فرزندانم را بفرستم در اسارتگاه رجوی فارغ التحصیل بشوند. یک ماشین آمد و گفتند شما را تا درب اشرف می رساند. وقتی به علی گفتم توهم بیا، گفت نه من کار دارم، نمی توانم بیام، شما بروید و علی در خوابگاه با چشمانی پر از حسرت، مرا بدرقه می کرد و این آخرین دیدار من با فرزندم در طول این سال ها بود. من با این کهولت سن، حاضرم دوباره به دیدن فرزندم بروم. ولی رجوی اجازه دیدار و حتی یک تماس تلفنی را به ما خانواده های دردمند نمی دهد. امیدوارم صدای ما به تمام ارگان ها و سازمان های حقوق بشری برسد و در آزادی فرزندانمان ما را یاری کنند!"
***
نامه خانم سکینه عوض زاده به فرزندش علی هاجری (تحت اسارت فرقه رجوی در لیبرتی ـ عراق)
سلام خدمت پسرعزیزتر از جانم علی هاجری
ازسال ۶۵ که به اسارت نیروهای عراق درآمدی من چشم انتظارم.
می دانم بهترین روزهای زندگیت را در اسارت بودی، پسرم اول صدام بعد دست رجوی از خدا بی خبر.
علی جان چشمانم دیگر سویی ندارد تو را به مقدسات قسم بیا و در سالهای باقیمانده عمرم دلم را شاد کن. پسرم از صلیب سرخ و سازمان ملل درخواست می کنم فرزندانمان را از اسارتگاه رجوی و مریم نجات دهند. برادرت دوسال تمام، پشت در اشرف نشست و صدایت می زد وقتی از تو خبری نشد و نا امید برگشت.
بارها نامه نوشتیم و فرستادیم مطمئن هستیم به دستت نرسیده!
رجوی درهای اسارتگاهت را باز کن بگذار فرزندانمان با خانواده هایشان تماس بگیرند.
این نامه ی یک مادر پیر است که شبانه روز منتظر تماس فرزند اسیرش است، تو را به خدا نجاتشان دهید.
دومین نامه خانم سکینه عوض زاده به فرزند عزیزش علی هاجری (تحت اسارت فرقه رجوی در لیبرتی ـ عراق)
با سلام به فرزند عزیز و نور چشمم علی، علی جان هفته پیش نامه ای نوشتم، گفتم شاید سران رجوی اجازه تماس به شما بدهند ولی هر روز می گذرد و خبری نیست. باز هم نامه می نویسم و به خاطر به دست آوردنت جانم را فدایت می کنم.
پسرم، پدرت شبانه روز چشم به راهت بود تا وقتی که بدرود حیات گفت! با من چنین کاری نکن بگذار بقیه عمرم با نگرانی نگذرد. برادرت احمد دو سال پشت در اشرف شبانه روز نشست، زن و فرزندانش را رها کرد و تو را صدا می زد.
پسرم علی جان همه خواهران و برادرانت منتظر آمدنت هستند. دنیایی که رجوی برای شما ساخته است دنیای نا امیدی، یاس و خفقان است. دنیای بیرون با زندان رجوی فرق می کند. من از خدا هیچ چیز نمی خوام به جز تو را، که یک بار دیگر ترا به من برگرداند. بیشترین سال های عمرم با غصه و فراق تو گذشت چیزی به پایان عمرم باقی نمانده. پسرم دلم را شاد کن و نگذار چشم انتظار از دنیا بروم. چشم به راهت هستم علی جان. به امید دیدار.
رجوی جنایتکار این بار با تو حرف دارم، تویی که فرزندان مان را ربودی و با وعده های پوچت در چنگال های کثیفت به اسارت گرفتی! تویی که دم از خدا و آزادی خلق می زنی، چرا اجازه تماس به پسرم نمی دهی؟ کدام آزادی!!!
من وتمام خانواده های اسرا خوب می دانیم با فرزندانمان چه کرده ای. رجوی ملعون این حق من و تمام خانواده هاست که با فرزندانمان تماس داشته باشیم مگر خودت پدر نیستی؟ زن پلید تر از خودت، مادر نیست؟ من به هر جا نیاز باشد می روم و از تو شکایت می کنم و مطمئنم صدایم به گوش دنیا می رسد.
عمر بچه های ما در اسارت گذشت ای از خدا بی خبر! ای ظالم و ای جانی در کدام کتاب اسلام چنین قوانینی آمده؟ من یک مادر پیرم، 73 سال از عمرم گذشت و شب و روز، چشم به راه پسرم هستم. چرا باید سران فرقه ات اجازه تماس با فرزندم را ندهند؟ حق من است که فرزندم را ببینم. مثل تمام ظالم های دنیا، عمرت رو به زوال و نابودیست.
من به سازمان ملل و صلیب سرخ شکایتم می کنم و از مجامع حقوق بشری می خواهم حق تمام اسرا را که در اسارتگاهت حبس کرده ای از تو پس بگیرند! به امید آزادی فرزند نازنینم علی و تمام دربندان اسارتگاهت.
سومین نامه خانم سکینه عوض زاده به فرزند عزیزش علی هاجری (تحت اسارت فرقه رجوی در لیبرتی ـ عراق)
سلام پسرم … باز هم سال جدید نزدیک است و من همچنان چشم به راهم! علی جان باز نامه نوشتم. راهی جز این ندارم شاید صدایم به گوشت برسد پسرم!!!
آمدم به تو بگویم که فقط به عشق آمدنت قلبم می تپد. علی جان… قلبم درد می گیرد که روزهایی می توانستی باشی ولی درچنگال رجوی از خدا بی خبر گرفتار شدی! شب و روزم شده غصه خوردن و اشک ریختن مادر… نه دستم به دستانت می رسد و نه چشمانم به نگاهت پسرم… دستم از همه جا کوتاه است، درمانده شدم فقط از خدا نابودی رجوی را خواهانم!
علی جان آیا لحظه ای به ذهنت خطور کرده که در یک گوشه دنیا، مادرت شب و روز برایت اشک می ریزد!
رجوی تو باید جوابگوی دل تمام پدر و مادرها باشی. دل منی که سالیان سال است از دیدار پسرم محرومم کردی ولی نابودیت انشاالله نزدیک است!
پسرم خودت را از چنگال رجوی گرگ صفت نجات بده!
دوستدارت مادرت
نامه دردمندانه ی خانم سکینه عوض زاده (مادر علی هاجری تحت اسارت فرقه رجوی در لیبرتی، عراق) به وجدان های بیدار و نهادهای بین المللی حقوق بشر
14 – 8 – 1394
با عرض سلام
۳۰سال ازعمرم را با چشم انتظاری و دلواپسی گذراندم و هر بار که کمپ اشرف و لیبرتی را موشک باران کردند من هزار بار مردم و زنده شدم نه تنها من، بلکه خیلی از خانواده ها هستند که به درد من گرفتارند …
فرزندان ما امنیت جانی ندارند و هر بارعده ای از آن ها قربانی امیال رجوی و سرکردگانش می شوند. یک مادر توان دیدن و رفتن خاری در پای فرزندش را ندارد چه رسد به تکه تکه شدن فرزندش!!!
فرزند من ازسال ۶۵ اول در دست صدام اسیر بود و بعد صدام او را به رجوی هدیه کرد. در این سال ها هرچه تلاش کردم فرزندم را نجات دهم نشد. الان با این وضعیت نابسامان عراق از تمام ارگان ها و سازمان های حقوق بشری می خواهم فرزندان ما را از دست این اهریمن نجات دهند.
رجوی می خواهد با ریختن خون عزیزان ما مظلوم نمایی کند. تمام دنیا می داند که این دسیسه های شخص خودش می باشد که می خواهد به وسیله اسرا، خودش را به دنیا ثابت کند.
من سکینه عوض زاده مادرعلی هاجری از همه آن هایی که توان کمک به عزیزان ما را دارند دست یاری می طلبم. خواهش می کنم فرزندان ما را نجات دهید. این حداقل کار انسان دوستانه ایست که می توانید به یک مادر دردمند انجام دهید!
***
نامه خانم شهین هاجری خواهر علی هاجری اسیر در لیبرتی
باعرض سلام خدمت انسانهای آزاده و تمامی مجامع بین المللی و کمیساریای پناهندگان “یونامى”
می خواستم به عرض برسانم از زمانی که لیبرتی را مورد حمله موشکی قراردادند کمیساریای عالی که حافظ جان این افراد دربند فرقه رجوی است شماره تلفن و ایمیل هایی در اختیار ما خانواده های در بند قرار داده … ولی تاکنون ما خانواده های اسرا من جمله شخص خودم، به کرات با این سازمان تماس گرفتیم ولی متاسفانه هیچ جواب قانع کننده ای به ما ندادند!!!
وقتی سازمانی شماره تماس دراختیار من نوعی می گذارد حتما قادر به پاسخگویی می باشد و باید جوابگوی مخاطبانش باشد!!!! و برای من جای سؤال است وقتی این ارگان کامیون کامیون مایحتاج این سازمان را تأمین می کند و اجازه ورود به کمپ را دارد چطور نمی تواند با این فرقه متلاشی برخورد کند و اجازه تماس و ملاقات برای خانواده هایشان را بگیرد؟!!!
به ما می گویند مسؤولین به ما اجازه نمی دهند … شما از کدام مسؤلین صحبت می کنید!! مسؤولین بی رهبری که قادر نیستند هیچ دفاعی از افرادشان بکنند، مسوول نیستند!!!!
رجوی مسئول قربانی کردن عزیزان ماست. متأسفانه همه باهم متحد شده اند که این اسرا را قربانی خواسته های رجوی شیطان پرست کنند …
هیچ ارگانی با ما خانواده های نگران همکاری نمی کند!!!! اگر واقعا کمیساریا مسئول جان این افراد می باشد پس هر چه زودتر این افراد را به کشور ثالث و امن منتقل کنید!
ما بارها با نوشتن نامه اعتراض خود را به گوش همه مجامع رساندیم ولی متاسفانه تا به حال هیچ نتیجه ای نگرفتیم!!!
من از همه ارگان ها دست مساعدت و یاری می طلبم و امیدوارم که در این امر با خانواده ها همکاری کنند.
***
نامه سرگشاده خانم شهین هاجری (خواهر علی هاجری تحت اسارت فرقه مجاهدین در لیبرتی) به مسعود رجوی
18 – 11 – 1393
آقای رجوی، شما که دم از آزادگی می زنید گناه برادرهای ما چیست که باید تا آخر عمر در اسارتگاه های شما بپوسند!
برادر من یک اسیر جنگی در اردوگاه رمادی ۱۰عراق بود که شما به خاطر افزایش نیرو برادرم و تعدادی دیگر را از اردوگاه اسرا به اشرف منتقل کردید.۲۳سال از آن زمان گذشته! آیا کافی نیست؟!
حداقل این اجازه را بدهید که مادران شان با آن ها دیدار کنند! در کدام قانون آمده که نباید به خانوادت فکرکنی، نباید به پدر و مادرت عشق داشته باشی! در دوران بت پرستی و قرون وسطی هم چنین قوانینی نبوده که شما برای یک عده که تمام اختیاراتشان را سلب کرده ای وضع نموده ای!!! تمام افرادی که از اسارتگاهت فرار کرده اند، ظلم هایی که در حقشان روا داشته ای به گوش دنیا رسانده اند و ما هم به کمک سازمان ملل و نهادهای حقوق بشری به تمام دربندان کمک می کنیم. شما که دم از امام حسین می زنی چرا خودت کنارشان نیستی! مگر تو کی هستی که برای برادر من و دیگران تعیین تکلیف می کنی به جزء یک جنایتکار که به هموطنانش خیانت کرد و با صدام دشمن ایران، همکاری می کرد!
برادرم ۳سال، پشت درب اشرف نشست. انشاالله که نیاز به آمدن نباشد و گرنه این بار تمام اعضای خانواده پشت در زندان لیبرتی می نشینیم. حتما صلیب سرخ و سازمان ملل با خانواده ها همکاری می کنند. مادر من یک زن سالخورده است که فقط چشم انتظار تماس فرزندش می باشد. گناه مادر من چیست که اجازه دیدار با جگرگوشه اش را ندارد! فکر نمی کنم در برابر جنایات شما که در حقشان روا داشته اید، یک تماس با خانواده چیز زیادی باشد و گر نه به سازمان ملل شکایت می کنیم حتما راه حل بهتری وجود دارد اصلا ناامید نمی شویم و خانواده ها تا آزادی تمام اسیران تلاش می کنند.
من خواهر علی هاجری از کمیته بین المللی صلیب سرخ و سازمان ملل درخواست می کنم به کمک برادران ما بشتابند و این افراد را از دست رجوی جنایتکار و سرکردگانش نجات دهند!
شهین هاجری
پاسخ آقای محمود هاجری به ادعاهای نادرست و لجن پراکنی سران فرقه ستیزه جوی مجاهدین خلق
من محمود هاجری برادر علی هاجری هستم، مدت ۲۸سال است که برادرم در چنگال سازمان اسیر می باشد. در رابطه با نامه ای که سازمان بر علیه من و برادرم احمد، از طرف علی نوشته و منتشر کرده، می خواهم اعلام کنم این شکایت هیچ ارزش قانونی ندارد چون همه دنیا می دانند این اطلاعیه از طرف سازمان نوشته شده و برادر من هیچ نقشی در نوشتن این نامه و شکایت ندارد! تمام زندانی ها این اجازه را دارند که با خانواده خود تماس داشته و امکان ملاقات هفتگی داشته باشند اما سال هاست که برادرم از این امکان محروم بوده است!! شما سران مجاهدین خلق چرا چنین اجازه ای نمی دهید؟!
شما باید به من جواب قانع کننده بدهید. ولی می دانم شما هیچ جوابی ندارید که به من بدهید.
باید به رجوی گفت تمام افرادی که از سازمانت جدا شده اند همه از فرماندهان سازمان هستند. همه حرف ها و شکایت ها علیه تو و سرکردگانت می باشد.
رجوی و سران سازمان خوب می دانند که من و برادرم احمد دست نشانده هیچ ارگان و سازمانی نیستیم فقط هدف مان آزادی برادرمان از سال ها اسارت درعراق می باشد و بس! احمد با نصب بلند گو و رساندن صدا و پیام خانواده ها، جان خیلی ها را از سال ها اسارت در زندان اشرف نجات داد و این یک کار انسان دوستانه بود و من به داشتن چنین برادری افتخارمی کنم!
رجوی، تو برای افرادت چه کاری جز شکنجه و شستشوی مغزی انجام دادی؟
این اطلاعیه را که در سایتت منتشر کرده ای به همه دنیا ثابت می کند که شما از خانواده ها وحشت دارید. واقعا برای یک سازمان که دم از حق و حقوق و آزادی می زند نوشتن چنین اطلاعیه ای از قول یکی از اعضایش شرم آور است!
من در این نامه اعلام می کنم تا رهایی برادرم تلاش و فعالیتم را ادامه می دهم. مادرم حق دارد که فرزندش را ببیند. برادرم علی حق دارد که پس از سال ها اسارت، آزاد زندگی کند. رجوی باید بدانی برادرم به دنیا نیامده که تا آخر عمر در زندان تو بپوسد و این بار من هم در کنار برادرم احمد هستم و اگر نیاز باشد همه خانواده به لیبرتی خواهیم آمد اما نه برای به خاک و خون کشیدن، که دروغگویی و یاوه گویی های تو و سران سازمانت است، بلکه برای آزادی عزیزان مان!
محمود هاجری
***
پاسخ آقای احمد هاجری به یاوه گویی های گروه تروریستی رجوی
۱۱، ۰۴، ۱۳۹۵
بعد از سفر اخیر ما خانواده ها به عراق و حضور در اطراف لیبرتی به منظور کسب خبر و یا تلاش برای ملاقات با عزیزان اسیرمان در کمپ لیبرتی، رهبران فرقه مجاهدین خلق در یکی از سایت های پوششی خود برای مخدوش کردن فعالیت انسانی خانواده هایی که خواسته ای جز دیدار با عزیزانشان که سال هاست رجوی آن ها را بدون دادن اجازه ملاقات با خانواده هایشان در اسارت نگاه داشته، طبق معمول با همان فرهنگ یاوه گویی که از رهبرشان رجوی به ارث برده اند، علیه خانواده های اسرا به سوز و گداز پرداختند و با زدن انگ و برچسب آن ها را مورد اهانت قراردادند! اعلام می کنم برادرم به نام علی هاجری در اردیبهشت سال ۶۵ در جبهه جنگ به اسارت صدامیان درآمد. صلیب سرخ اسم وی را با شماره ۱۲۸۱۹ به عنوان یک فرد اسیر در اردوگاه عراق ثبت کرده بود. اما رجوی جنایتکار در سال ۶۸ او را با دروغ و فریب به کمپ اشرف برد تا از وی در جهت منافع حقیرش سوءاستفاده کند. عوامل رجوی در بخشی ازسوزنامه خود اینجانب احمد هاجری و خانواده ام را مورد اهانت قرار داده و خصلت مزدوری خودشان را به من و بقیه خانواده ها نسبت داده اند!! هرچند یاوه گویی های عوامل مریم قجرعلیه خانواده ها و اینجانب، لق لق زبان این باند خبیث شده ولی لازم دیدم برای آگاهی افکارعمومی به چرندیات وهرزگی های رجوی وعواملش پاسخ دهم.
اولا سرکردگان فرقه رجوی در سوزنامه خود عکسی را در صفحات سایت اقماری خود زدند که نشان می دهد تا به چه میزان گیج و شتاب زده عمل کردند که اسم برادرم علی که در حال حاضر اسیرخودشان است به جای من آورده و نوشتند ”مزدور علی هاجری مامور وزارت اطلاعات و از عوامل حمله موشکی به لیبرتی را بشناسید“!!
تا اینجا که خودشان هم نفهمیدند مخاطبشان چه کسی است. (ظاهرا روز بعد این قسمت از فضاحت شان را ازسایت منگولشان برداشتند.) البته از عوامل رجوی چنین مواردی بعید نیست چون در مکتب احمق هایی هم چون مریم و مسعود رجوی آموزش دیده اند. ثانیا عوامل فرقه رجوی بدانند که الدنگی و دهن گشادی مریم قجر، مزدوری و پاچه خواری او، امروز دیگر بر کسی پوشیده نیست. پس نسبت دادن چنین الفاظی به ما خانواده های دردمند فقط و فقط باعث بی آبروتر شدن فرقه شان در صحنه سیاسی و اجتماعی می شود. هم چنین سایت بی خاصیت پوششی رجوی، عکس مرا در حال پاره کردن پرده ای که مزدوران مریم به منظور ایجاد حایل بین ما و عزیزان اسیرمان ایجاد کرده بودند، نشان داده و ابلهانه سعی کردند در صحنه سیاسی از آن علیه من سوء استفاده کنند.
اما در ورای این همه یاوه گویی، لجن پراکنی و دروغ پردازی سران گروه پلید رجوی علیه من و دیگر خانواده های اسیران، آن ها باید این را آویزه گوش خود کنند که هیچ کس و هیچ نهادی در دنیا نمی تواند ما را از این بابت سرزنش کند چون این حق قانونی ماست که نپذیریم حایلی بین ما و عزیزان اسیرمان وجود داشته باشد، بلکه رجوی و عوامل جنایتکارش باید پاسخ دهند که چرا به جای این که دهان گشادشان را بازکرده و هر انگ و برچسبی که فقط شایسته خودشان است به ما خانواده ها نسبت دهند، سال هاست به ما اجازه ملاقات با عزیزان اسیرمان را نمی دهند؟! واقعا آن ها چه ترسی دارند؟ مگر نمی گویند که اعضای ما مجاهدند و قسم خورده اند که تا پای جان با رجوی باشند!! مگر از قول برادرم علی هاجری ننوشتند که او علیه حضور خانواده و برادرش در اطراف لیبرتی به کمیساریا شکایت کرده است؟! مگر نمی گویند که او برادرش را مزدور ایران می داند؟! مگر نمی گویند او از خانواده اش اعلام برائت کرده! به فرض که چنین جعلیاتی درست باشد پس چرا نمی گذارند برادرم همین ادعاهای رجوی را در ملاقات رو در رو با ما بیان کند؟!! اگرمریم قجر که در خارج کشور غلط های زیادی در مورد رعایت حقوق بشر می کند چرا بدیهی ترین حقوق انسانی افراد خودش را نادیده گرفته؟ چرا تاکنون یک بار هم در سایت های خودش به چنین سوالاتی پاسخ نداده است؟!
بنابراین من و خانواده ام و حتی دیگرخانواده های اسیران گرفتار از هارت و پورت های تو خالی رجوی و عواملش ترسی نداشته و تهدید و تهمت های آن ها هم نمی تواند کمترین خللی در عزم و اراده ما برای نجات عزیزان اسیرمان ایجاد کند. سرکردگان این گروه باید بدانند که اگر صدها موانع دیگری هم برای نرسیدن ما و یا صدایمان به عزیزان اسیرمان ایجاد کنند، آن ها را ازهم دریده و بر خواهیم داشت، به سران فرقه رجوی توصیه می کنم به جای این که دهان گشاد و آلوده خود را بازکرده و یاوه سرایی کنند، تهمت، انگ و برچسب هایی که فقط شایسته رجوی است به ما خانواده ها بزنند بهتراست دست از سر عزیزان ما بردارند.
در پایان لازم می بینم به رهبران گروه تروریستی رجوی اعلام کنم که من و خانواده ام اسارت برادرمان را برنمی تابیم و نخواهیم گذاشت آن ها بیش از این از جسم، رنج و خون او سوء استفاده کنند. من به مریم قجر اسیرکش اعلام می کنم که ترسی از تو و عواملت نداشته و بالاخره در هر کجای دنیا که باشی برادر اسیرم را از چنگالت بیرون کشیده و نجات خواهم داد. – احمد هاجری
میرزایی