روز 17 خرداد سال 1365 روز پیوند رجوی و رژیم بعث عراق روزی که رجوی خاک فرانسه را برای رفتن در باتلاق جرم وجنایت علیه مردم ایران و عراق ورق زد. به قول خودش رفت تا آتش بر افروزد در کوهستانها و می خواست این کشتی به گل نشسته را به ساحل مقصود برساند ما که سالیان سال متوجه نشدیم آن کشتی کدام بود. با این اقدام پیوند ناگسستنی خود با دیکتاتور عراق را هر چه محکمتر کرد. ارتباطی که از فردای رفتن به فرانسه با دولت مردان عراقی به امضاء رسانده بود و در پس آن توافق تائید جرم و جنایت صدام بود که بر مردم این سرزمین روا داشتند.
اینجا هم رجوی نگفت چه چیزی باعث شد خاک فرانسه را ترک کند هم پیمانی با آمریکا و غرب برای وطن فروشی یا…با این حرکت که پرواز تاریخ ساز دیگری در دفتر این فرقه رقم خورده بود.آب ریخته را خرج مسجد کرد، آنجا نگفت که دولت فرانسه عذر آنها را خواسته و باید خاک آن کشور را ترک کنند. رجوی با یک حرکت احساسی و سوء استفاده از اعضاء خواست این گاف خود را بپوشاند و به محض رسیدن در عراق به کربلا رفت و با اشک تمساح ریختن و هل من ناصرا ینصرنی خواست احساسات نیروها را بر انگیزد و اینکارش را موجه کند.
براستی چرا هرچه از نظر ملت ناشایست است از نظر رجوی مورد احترام و تقدیس است، اگر رجوی جان ناچیزش برایش ارزشی نداشت که در داخل ایران می ماند و دستور مبارزه مسلحانه نمی داد اتفاقا این جان برایش بیش از این ارزش دارد و طی این سالیان به وضوح نشان داده است حاضر است برای آن حتی نزدیک ترین افراد خودش را قربانی تا به خواسته خود برسد.رجوی بخاطر انتخاب و اشتباه بزرگ خود در تصمیم گیری در باتلاقی فرو رفت که هرچه دست و پا زد او را بیشتر غرق افکار و رویاهای باطلی نمود که هنوز بعد از سی و اندی سال آثار مخرب و ویرانگر آن را شاهدیم! دوستانی که هنوز در اسارت فکری و ذهنی رجوی به اسارت گرفته شده اند و خانواده هائی که حسرت دیدن آنها را دارند و بعضی از آنها حتی موفق به شنیدن صدای فرزندان دلبند خود هم نشده اند این همان جنایت و خیانتی است که به اعضای فرقه خود روا داشت البته در آخر باید گفت در سال گذشته نیز این رویای وی نا تمام ماند و از عراق نیز اخراج شدند و نتوانستند اشرف را که به قول خودش ناموس هر مجاهد خلق بود حفظ نمایند و به آلبانی رفتند و باز دوباره رجوی به دنبال پروسه دیگری برای به اسارت در آوردن ذهنی و فکری افراد در آنجا می باشد.