گزافه گویی و چرندیاتی تحت عنوان” محدودیت تماس تلفنی زندانیان اردبیل” ازسایت رسمی رجویها را خواندم که ازاینهمه دریوزگی و دنائت و پستی ودروغگویی حالم بهم خورد وهم ازبابت مضحک بودن مطلب آنرا به سخره گرفتم وخندیدم وهم ازتعجب ماندم که اینها دیگرچه موجودات عجیب الخلقه ی پست فطرتی هستند که خود را به خواب خرگوشی زدند ویا که مالیخولیا گرفتند وجنایات خود را به فراموشی سپردند ومدعی زندانهای ایران شدند که گاه و بیگاه منتسب به زندانیان نامه های سرگشاده از برای فریب افکارعمومی تولید و بلغور میکنند.
” به منظور فشار به زندانیان زندان اردبیل، محدودیت تماسهای تلفنی به زندانیان این زندان ابلاغ شد.
گردانندگان رژیم در زندان اردبیل طی ابلاغیه‌ای اعلام کردند که از این پس هر زندانی مجاز است تنها با پنج شماره با اقوام و نزدیکان خود تماس داشته باشد. زندانیان باید طی روزهای یکشنبه ۲۹و دوشنبه ۳۰ام مرداد ماه؛ این پنج شماره را به مأموران زندان بدهند و از این پس فقط قادر به تماس با این شماره‌ها خواهند بود. این اقدام باعث اعتراض زندانیان شد. لازم به یادآوری است که این محدودیتها از مدتی قبل در اکثر زندانها از جمله در زندانهای گوهردشت کرج؛ مهاباد؛ ارومیه اعمال شده است.”
عطف به گزافه فوق فرض محال که درست هم باشد خیلی عالی است که زندانیان میتوانند با پنج شماره ازخانواده درجه یک وهمچنین با نزدیکان خود دیداروتماس تلفنی داشته باشند واین یعنی که آنان نه درزندان بل درهتل های پنج ستاره ایران زندگی میکنند وبرغم ارتکاب جرم روزگارخوشی را پشت سرمی گذرانند.
همچنانکه اشاره کردم رجویها خود را به خریت میزنند ویا که به بیماری مالیخولیا دچارشدند وفراموش کردند که هم اکنون بالغ بردوهزاراسیردرتیرانای آلبانی دراسارت هستند بدون آنکه اجازه یابند کمترین ارتباط را با خانواده های خود داشته باشند.
رجویها فراموش کردند که درمناسبات فرقه ای ودیکتارگونه شان اساسا بسیار موارد ازجمله تماس تلفنی با خانواده حتی پدرومادرممنوع بوده است.
رجویها فراموش کردند که نامه نگاری هم به خانواده را طی سالیان ممنوع کرده اند.
رجویها فراموش کردند که با طلاق اجباری هرگونه ارتباط عاطفی وزناشویی را ممنوع کردند.
رجویها فراموش کردند که دربی شرافتی مطلق ناموس زنان ومردان را برهم حرام وبرای رجوی ودرحریم اوحلال دانستند وحوض رقص رهایی ترتیب دادند.
رجویها فراموش کردند که هرگونه اعتراض وانتقاد به بالادستها را ممنوع وخط قرمزدانستد وخاطیان آنرا روانه حبس دربنگال یا زندانهای اسکان خود می کردند.
رجویها فراموش کردند که والدین را ازهم وفرزندان را ازوالدین تحت عناوین مضحک”انقلاب درونی” جدا کردند وزندگی شان را ازهم پاشاندند.
رجویها فراموش کردند که اعضای منتقد وناراضی را زندان کردند وبرغم اعمال فشاروشکنجه روحی وروانی وجسمی قادربه ندامت آنان نشدند ونهایتا سربه نیست شان کردند یا که روانه زندان ابوغریب صدام تا گمنام محو ونابود بشوند.
رجویها فراموش کردند که چه بسیارکسان ازاعضای ناراضی به گروگان گرفته شده ازسرناچاری دست به خودکشی زدند وبه زندگی اسارتبار خود پایان دادند.
رجویها فراموش کردند که هرگونه محفل وگپ وگفتگوی جمع های کوچک را مرزسرخ نامیدند وخاطیان امر را توبیخ وبا تهمت و افترا و تحقیر زندانی میکردند.
رجویها گویا همه جنایات تروریستی بیشمار خود درحق اعضای خود ومردمان ایران وعراق را به فراموشی سپردند که چگونه تحت الحمایه صدام ملعون بی محابا ازدم تیغ عبور میدادند وکشتار میکردند.
رجویها فراموش کردند دهها وصدها نمونه دیگرازجنایات بیشمارخود را که چگونه ازبرای نسق کشی خون دیگران را درشیشه میکردند تا زالوصفت به حیات خفیف وخائنانه شان ادامه دهند.
رجویها کورخواندند ومطابق اصل لایتغیر تاریخ باید که دردادگاه خلق دربسترعدالت پاسخگوی جنایات خود باشند وعقوبت آنرا بچشند.
پوراحمد