اخیرا در سایت های مربوط به فرقه رجوی، صحنه هائی تکراری و مشمئزکننده از مریم قجر در مناسبت های مختلف در یک فیلم 3-2 دقیقه ای تحت عنوان” صحنه‌های کمتر دیده شده از مریم رجوی!” گنجانده شده است که گمان می کنند برای کسی اهمیتی دارد!
جا دارد که جهت استحضار همگان، صحنه های فحاشی مریم قجر در نشست های ایدئولوژیک هم پخش شود، واقعیت این است که این ریاکاران دروغگو و مکار فرقه رجوی، به خودشان هم همیشه دروغ گفته و می گویند.
امروز پس از چهل سال دیکتاتوری فرقه ای و جداشدن بیش ازهزار عضو سابق و افشاگری آنها، دیگرحنای رجوی ها، برای مردم ایران رنگی ندارد.
دیگر گذشت آن زمان که دیکتاتور هم پیمان رجوی، صدام حسین، پشت رجوی های خونخوار بود و خون اسیران مظلوم را درشیشه می کردند. اجازه هم نمی دادند، حتی یک نفر از مناسبات استبدادی رجوی، بیرون بیاید.
صحنه های کمتردیده نشده یا اصلا دیده نشده از مریم قجر، به صحنه های عربده کشی مریم قجر می گوئیم که درپادگان مخوف اشرف، به زندانی کردن اسیران مشغول بود و از تک تک افراد بازجوئی می کردند و تعهد نامه های دروغین را در شرایط اجبار به امضای زندانیان بخت برگشته می رساندند.
البته خوشبختانه اکثر صحنه ها و نشست های توهین آمیز مریم قجر، فیلم برداری شده و ثبت و ضبط گردیده است و مطمئنا مثل صحنه های وطن فروشی مسعود رجوی و گرفتن کیف های پر از دینارو دلار صدام حسین، روزی در اختیار مردم آگاه جهان قرار خواهد گرفت.
مگر می شود حقیقت را از خلقی تا ابد، پنهان و مخفی نگه داشت؟
مگر می شود جنایات رجوی ها، تا به آخر دیده نشود ومردم نفهمند که در زندان های رجوی در عراق چه بر ما گذشت؟
اگر سران فرقه رجوی، ذره ای شرافت و حقانیت داشتند، بجای نشان دادن لباس های گرانقیمت و رنگارنگ مریم قجر، از زندان های رجوی در آلبانی چند دقیقه فیلم پخش می کردند، تا مادران و پدران پیر و فرسوده و خانواده های اسیران رجوی، فرزندان و جگرگوشه های خود را زیارت می کردند. زندانی کردن اعضای دربند در تاریکخانه های فرقه، یک جنایت علیه بشریت است. یک عمل به غایت سرکوبگرانه و تحقیر آمیز است.
زندان و زندان سازی، از تنها هنرهای رجوی است که نزدیک 40سال است ادامه دارد و جوان های این مرز و بوم را پیر و سالخورده و فرتوت و افسرده نگه داشته است.
ما خانواده ها و جداشدگان از فرقه مخوف و دیکتاتور رجوی، خواهان آزادی تمام اعضاء و دوستان خود از فرقه رجوی هستیم، این حق آنها است که از زندگی آزاد و مساوی، برخوردار باشند.
اجازه ملاقات، کوچکترین حقی است که مریم قجر می تواند به اعضای اسیر فرقه بدهد و از بار گناهان سنگین سالیان خود بکاهد.
امروز در حالی شاهد اسارت و رفتارهای سرکوبگرانه فرقه رجوی در آلبانی هستیم که، از طرف دیگر در کشورهای اروپائی، از آزادی و منشور آزادی 10 ماده ای خود سخن می رانند. اگر این مدعیان دروغین آزادی صداقت دارند، نباید دستور سنگباران خانواده های اعضای خود را صادرمی کردند ودستور می دادند خانواده های خود را به باد فحش و ناسزا بگیرند! دیگر شرایط نظامی عراق نباید در مناسبات آلبانی در زندان های فرقه ادامه پیدا کند! بایستی مریم قجر، همچنانکه حق زندگی مرفه بورژوازی را برای خود در اروپا قائل است، به تجرد اجباری اسیران فرقه در آلبانی پایان دهد.
گفتاردرمانی مریم قجر دیگر فایده ندارد و دیر یا زود، بساط این فرقه دیکتاتور با دستان همین خانواده ها و جداشده ها و اسرای دربند رجوی، جمع شده و به زباله دان تاریخ پرت خواهد شد!
با گذشت 3-2 سال از ورود فرقه رجوی به آلبانی، هراس و وحشت ناخدایان کشتی به گل نشسته مریم قجر از فوران دوباره گدازه های این آتشفشان فروکش نکرده است! سران فرقه هم چنان به هم هشدار میدهند که شما مقصر جداشدن صدها نفر از سازمان هستید و همین امر شعله مخاصمات درون فرقه را برافروخته تر می کند. زیرا علل جدائی و ریزش نه تنها در آلبانی کاهش نیافته است، بلکه قوی تر و شدیدتر هم شده است! سران فرقه نسبت به پیامدهای ناامید شدن اعضاء از رهبری مسعود رجوی و ناکامی و ناتوانی های پی در پی مریم قجر، از شعله کشیدن مجدد موج ریزش ها و جدائی ها هشدار می دهند و مکررا اعلام خطر می کنند که این موج به کادر های قدیمی رسیده و آنها نیز دنبال چه باید کرد، هستند!
این فیلم های مسخره و تهوع آور از این مطبه ی رجوی، دردی از دردهای بی شمار این باند را درمان نخواهد کرد…
فرید