مجاهدین اجازه فعالیت سیاسی در آلبانی را ندارند

وزیر کشور آلبانی اخیرا (1 دی ماه)، در مصاحبه ای اعلام کرد:
“…مجاهدین بدلایل انسانی در آلبانی پذیرفته شده‌اند تا به آنها حفاظتی داده شود که در محل قبلی از آن برخودار نبودند، آنها کسانی هستند که نه برای فعالیت‌های سیاسی‌شان بلکه برای زندگی در البانی به آنها خوشامد گفته شده است. بنابراین آنها بدلایل انسانی پذیرفته شدند و نه سیاسی. البته، ورود آنها به آلبانی خطر خاصی را به همراه دارد، زیرا آنها مورد تهدید بوده‌اند و همچنان ادامه دارد. آنها ریسک کارهای خشونت بار دارند… در حال حاضر خطرات بیشتری وجود دارد که این تنش یا درگیری بین طرفین به نحوی به اینجا منتقل شود…”
نگرانی وزیر کشور آلبانی که با ظرافت خاص توام با ملاحظات سیاسی ودر تطابق با اربابش (دولت آمریکا)، بیان شده است! یک دنیا حرف و شکایت در خود نهفته دارد! کشور فقیر آلبانی که حقوق یک وزیر در آنجا حدود 700 دلار است، وابسته به اقتصاد خارجی است، پرداخت سالانه 20 میلیون دلار(سی هزار برابر حقوق یک وزیر)، از طریق آمریکا به دولت آلبانی بابت اجازه اقامت اعضای پیر و فرتوت سازمان، مبلغی نیست که دولت آلبانی می توانست، آنرا براحتی رد کند! اما دولت آلبانی هم برای خود مرز سرخ هائی دارد، اینکه وزیر کشور تاکید می کند که مجاهدین برای زندگی با این کشور آمدند و نه کار سیاسی، این مطلب را بوضوح برای سران سازمان مشخص می کند که در صورت ایجاد اخلال در نظم و امنیت آلبانی، دیگر وضعیت مثل سابق، عادی نخواهد بود.
اینکه دولت آلبانی، به دلائل انسان دوستانه، یا دلائل اقتصادی، به کسانی که به قول وزیر کشور آلبانی سابقه” ریسک کارهای خشونت بار” را داشته اند، اجازه اقامت داده است! این حقیقت را بیان می کند که، مجاهدین حق ندارند از آلبانی بعنوان پایگاهی برای فعالیت های سیاسی علیه ملت ایران استفاده نمایند.
اینکه وزیرکشور آلبانی می گوید:”در حال حاضر خطرات بیشتری وجود دارد که این تنش یا درگیری بین طرفین به نحوی به اینجا منتقل شود”!
این مفهوم را دارد که، نباید تنش یا درگیری بین مجاهدین و دولت ایران، به آلبانی منتقل گردد! به بیان ساده تر، مجاهدین حق فعالیت سیاسی علیه کشوری (ایران) که سالها با آن درگیر بوده اند را ندارند.
کشور ایران پس از اخراج این گروه تروریستی از عراق، دیگر خطری از جانب این گروه خشن نظامی سابق، احساس نمی کند و این از مواضع دولتمردان مشخص است، چرا که ارتش رجوی رسما منحل شده، متوسط سن این اعضاء، 60 سال است، رهبر این گروه تروریستی گم و گور شده است، تعداد قابل توجهی از این فرقه اعلام جدائی کردند، و …
اما یک نکته در این میان، حائز اهمیت است، خانواده های اعضای اسیر در فرقه و جداشدگان در آلبانی، بر دیدار با فرزندانشان به دولت ایران فشار می آورند. خانواده ها اصرار دارند که باید دولت ایران تسهیلات لازم برای ملاقات پدرها و مادرهای پیر را برای دیدار فرزندانشان فراهم سازد و البته این یک خواست انسانی است. خانواده هائی که به دلایل ناامنی در عراق، موفق به دیدار عزیزانشان نشدند، حق دارند که بر خواسته خود اصرار ورزند، کاری هم به معادلات و ملاحظات سیاسی ندارند، دیدار خانواده و فرزندان یک خواسته و مطالبه حقوق بشری است و هرکس در این زمینه سنگ اندازی کند، محکوم است.
اما دلائل ممانعت سران سازمان برای دادن ملاقات، برای خانواده ها قابل درک نیست، چرا هر خانواده ای که درخواست ملاقات دارد، از طرف سازمان انگ اطلاعاتی بودن را می خورد؟
چرا سازمان این اقدام انسانی و حقوق بشری را امنیتی جلوه می دهد؟
شگرد چسباندن خانواده ها به جمهوری اسلامی، یک فریب و حقه قدیمی سازمان برای بیشتر در اسارت نگه داشتن فرزندان ماست.
دولتمردان و سران دولت آلبانی هم، از کانال های دیپلماتیک باید شیرفهم شوند که قطع رابطه بین خانواده ها و اعضای اسیر در اردوگاه مجاهدین در آلبانی، به تهدیدات امنیتی این گروه با سابقه خشن، در جامعه آلبانی خواهد افزود.
سران آمریکا یکی از دلایل انتقال مجاهدین از عراق به آلبانی را حساسیت زدائی ((systematic desen sitization عنوان کرده اند. بدین مفهوم که اعضای این گروه خشن اگر مستقیما وارد یک جامعه شوند، می تواند عواقب و زیان های جبران ناپذیری برای جامعه داشته باشد، برای همین یک دوره درمان لازم است تا این افراد بازسازی شوند و توسط جامعه پذیرفته شوند. با این بهانه به ظاهر انسانی هم، مقاصد شوم خود در خاورمیانه را دنبال می کنند.
اگر سفر سه سناتور آمریکائی به آلبانی را در ماه اکتبر سال گذشته بخاطر داشته باشید که در یک میز بازجوئی مانند با مریم عضدانلو نشسته بودند، احتمالا این پروسه حساسیت زدائی را هم، دنبال می کردند. دولت آمریکا هر نیتی هم که داشته باشد، این پروسه حساسیت زدائی اعضای مجاهدین را از نزدیک دنبال می کند.
البته منافع اقتصادی ماهانه از بابت حقوق پناهندگی اعضاء در آلبانی برای سازمان، هرگز اجازه نخواهد داد که رهبر سازمان به راحتی و تمایل، دست از سر این قربانیان بردارد، بنابراین یک سری اهرم های بیرونی لازم است تا اعضای قربانی مغزشوئی شده فرقه رجوی، بتوانند به دنیای آزاد قدم بگذارند.
امید است در آینده شاهد اقدامات عملی دولت آلبانی در راستای حساسیت زدائی از این گروه با سابقه تروریستی و خشن باشیم که بی شک یکی از این اقدامات، میسرکردن امکان ملاقات خانواده های این قربانیان با عزیزانشان می باشد…
فرید