آزادی بیان شامل تروریسم نمی شود

آزادی بیان شامل تروریسم نمی شود

 

Captainquartersblog.com

فرستنده: Captain Ed

9 ژانویه 2007

 

دیروز دادگاه عالی قضایی، بررسی دادخواست هفت نفری را که متهم به حمایت از تروریسم از طریق جمع آوری پول برای سازمان های مرتبط با تروریسم بودند رد کرد. این دادخواست زمانی رسید که حوزه ی قضایی نهم دفاعیه ی آن ها مبنی بر این که همکاری هایشان با مجاهدین خلق نمایی از آزادی بیان بوده است را رد کرده بود :

دادگاه عالی روز دوشنبه مسدودیت محاکمه هفت نفر ساکن لوس آنجلس متهم به جمع آوری پول برای گروه اپوزسیون ایرانی که توسط حکومت ایالات متحده سازمان تروریست خارجی شناخته شده است را ، رد کر د.

وکلای این هفت نفر مدعی هستند که این اتهامات غیرقانونی هستند چرا که آن ها حق آزادی بیان برای جمع آوری کمک مالی برای یک گروه سیاسی را دارا هستند.

دادخواست از سوی حوزه ی قضایی نهم دادگاه تجدید نظر برگشت داده شد. این دادگاه عنوان می کرد که گروه اپوزیسیون ایرانی – مجاهدین خلق یا همان MEK – دارای سوابق حمایت از کشتارها و بمب گذاری ها ست.

قاضی اندرو کلینفلد ، قاضی دادگاه استیناف گفت : گاهی پول به عنوان جایگزینی برای بیان عمل می کند  ،و گاهی اشیاء و خدمات را خریداری می کند که اشیاء و خدمات بیان نیستند. تفنگ و بمب بیان نیستند.

این ماجرا تمام نمی شود. دفاعیه ی دیگری که موضوع مجاهدین خلق به عنوان یک گروه تروریستی را به چالش می کشد محاکمه ای در یک دادگاه جنایی واقعی خواهد داشت. مجاهدین خلق مخالف حکومت روحانیان در تهران است. این موضوع باعث می شود که دفاعیه ی آن ها همدردانه تر از آن چه می توانست در جهان پیش از 11 سپتامبر باشد ، به نظر برسد. با این وجود  ،مجاهدین خلق از نوامبر 2001 در فهرست تحت پیگرد وزارت امور خارجه امریکا بوده است. چشم پوشی از این مورد دشوار خواهد بود.

همچنین یافتن حس همدردی با مجاهدین علیرغم مخالفتش با تهران آن چنان آسان نخواهد بود. مجاهدین خلق به عنوان گروهی مارکسیست با هدف براندازی رژیم شاه آغاز به کار کرد ،اما آیت ا… روح ا… خمینی زودتر رسید. پس از آن ، مجاهدین علیه حکومت روحانیان وارد عمل شدند اما همچنان علیه مواضع امریکا فعالیت می کردند. مجاهدین خلق یکی از سازمان های تروریستی متحد با صدام حسین بود و برای سرکوب عراقی ها با صدام حسین همکاری کرد. این گروه از پیش از سقوط شاه به امریکایی ها حمله نکرده است. اما به سختی می تواند آن را به عنوان نیرویی مبارز آزادی خواهی هم راستا با دم زدن های ما از آزادی خواهی در عراق و ایران تلقی کرد.

دفاعیه برای ناامیدی اش دلیل خوبی دارد. اگر این دفاعیه به یک محکمه ی قضایی برود، مدافعان شرایط بسیار دشواری جهت تلاش برای تبرعه شدن خواهند داشت.

حکم دادگاه محدودیتی در معنای بیان نمودار می کند که پس از دو نسل کاربردهای عملاً نامحدود این واژه به نظر خوشایند می رسد. رقصیدن عریان ، سوزاندن پرچم و بسیاری از دیگر رفتارها گهگاه این اقبال را یافته اند که از سوی دادگاه عالی بیان شمرده شوند. شاید دادگاه حدی برای تمایل ذاتی خویش برای حفاظت از بسیاری از رفتارهای انسانی از طریق اصلاحیه نخست یافته باشد.