اخیراً سازمان مجاهدین خلق در رسانه های مختلف خود اقدام به تهاجم گسترده ای علیه فعالیت های انجمن نجات و خصوصاً مدیرعامل آن نموده است.
با توجه به این که در گذشته چنین هجمه ای، حتی در زمان حضور خانواده ها در مقابل اشرف و لیبرتی در عراق، تجربه نشده بود علت را از مهندس ابراهیم خدابنده جویا شدیم، که چرا در این مقطع چنین عکس العمل های عصبی و حتی به دور از نزاکت و ادب در گفتار و نوشتار از فرقه رجوی مشاهده می شود؟
در زیر توضیحات ایشان را در این خصوص به اختصار می آوریم:
قبل از هر چیز مایلم به خانواده های رنج دیده و مقاوم و به خانواده بزرگ نجات درود بفرستم که کاری کردند کارستان؛ و به واقع آب در لانه مورچه ریختند و به جد سران فرقه تروریستی رجوی را که فرزندانشان را به گروگان گرفته اند به وحشت انداختند.
عکس العمل عصبی و دور از نزاکت، روال معمول فرقه رجوی بوده و به غیر از این، ادبیات دیگری بلد نیست.
قبل از این که وارد محتوای این عکس العمل ها از جانب فرقه رجوی در برابر اقدامات حقوق بشری انجمن نجات شوم باید به این سؤال پاسخ داد که مخاطب این واکنش ها و توجیهات سخیف و بی پایه سران سازمان مجاهدین خلق کیست و این فحاشی ها قرار است چه مسئله ای از فرقه حل کند؟
اطلاعاتی که از داخل فرقه رجوی به دست آمده حاکی از آن است که خبر اقدامات انجمن نجات به گوش اعضا می رسد و شنیدن این اخبار موجب تقویت روحیه افراد مسأله دار می گردد و آنان را در ایستادگی بر خواسته های برحق خود که مهم ترین آن ها حق ارتباط با خانواده است دلگرم تر می سازد.
در اواخر سال 98 خانواده ها نسبت به گسترش بیماری کووید 19 در داخل اردوگاه فرقه رجوی در آلبانی بسیار نگران بودند چرا که می دانستند مقامات بین المللی یا دولت آلبانی هیچ گونه کنترلی بر این اردوگاه ندارند. زندگی تنگاتنگ جمعی و عدم توجه سران فرقه به سلامت اعضا – که متأسفانه مدام خبر فوت تعدادی به گوش می رسد – موجب می گردد تا اقدامات بهداشتی لازم صورت نگیرد.
خانواده ها به صورت خودجوش شروع به ارسال نامه کرده و پویشی را به راه انداختند تا مقامات بهداشت جهانی را متوجه این معضل بزرگ نمایند.
این امر در اوایل امسال موجب واکنش شدید فرقه رجوی گردید که نشان داد نسبت به هرگونه دخالت مقامات بهداشتی در درون اردوگاه واهمه دارد. حتی مشخص شد که سران فرقه اجازه ورود به تیم های ضد عفونی کننده آلبانی به داخل اردوگاه را نداده اند و این ممانعت در رسانه های آلبانی هم منعکس گردید و بر نگرانی خانواده ها افزود.
خانواده ها در پویش بعدی خود در سال جدید اقدام به شکایت علیه فرقه رجوی به دلیل نقض فاحش اساسی ترین حقوق انسانی و همچنین علیه دولت آلبانی به خاطر حمایت از اقدامات غیر قانونی فرقه رجوی به مجامع بین المللی نمودند. نامه های خانواده ها خطاب به نهادهای مختلف ملل متحد و همچنین اتحادیه و پارلمان اروپا و دیگر ارگان های بین المللی بی جواب نماند و در مواردی شکایات مطرح شده که با مستندات لازم ارسال شده بود در دستور کار کمیسیون حقوق بشر ملل متحد و همچنین کمیساریای عالی ملل متحد برای پناهندگان قرار گرفت.
در این زمان “کنوانسیون بین المللی حمایت از همه افراد در برابر ناپدید شدن های اجباری” نظر برخی خانواده ها را جلب نمود و مشخص شد که کمیته ای جهت دریافت شکایات افراد در این رابطه به وجود آمده است.
برخی مفاد این کنوانسیون شامل حال افراد گرفتار در اردوگاه فرقه رجوی نیز می شود. لذا خانواده ها با ارسال مدارک لازم و پر کردن فرم های مربوطه اقدام به شکایت از دولت آلبانی نمودند که امکان ارتباط آنان با عزیزانشان را قطع کرده است. تعدادی از این شکایات در حال حاضر در دست بررسی در “کمیته ناپدید شدن های اجباری” می باشد.
دولت ها هم می توانند علاوه بر افراد حقیقی به این کمیته شکایت نمایند که از جمهوری اسلامی ایران خواسته شد تا در این خصوص و بر اساس موادی از کنوانسیون مذکور که شامل حال اعضای اسیر در فرقه رجوی می شود از جانب خانواده ها اقدام کرده و علیه دولت آلبانی در ملل متحد شکایت نماید و قرار است رایزنی هایی در آینده در این رابطه صورت گیرد.
خانواده ها از اول اردیبهشت 99، طوماری را به امضا گذاشتند که تاکنون نزدیک به 11000 امضا داشته و قریب به 2000 بار به اشتراک گذاشته شده است. این پویش که همچنان ادامه دارد چنان تنشی را در مناسبات فرقه رجوی ایجاد کرده که سران فرقه را هر روز به مهمل بافی ها و تناقض گویی های جدید وا می دارد.
واکنش هیستریک فرقه رجوی به این موضوعات بسیار جالب است. سران فرقه تلاش می نمایند ثابت کنند که اقدامات انجمن نجات مؤثر واقع نخواهد شد.
واضح است که مشکل آنان افراد مسأله داری هستند که حالا به اقدامات حقوقی و بین المللی انجمن نجات دلگرم شده اند. سران فرقه تلاش می کنند این نفرات را متقاعد سازند که تلاش های حقوق بشری انجمن نجات سودی نداشته و بی جهت خوشحال نباشند.
در اصل مخاطبشان افراد مسأله دار در داخل فرقه است و می خواهند مشکلشان را با آنها حل کنند.
واقعیت اینست که اقدامات انجمن نجات موجی از شادمانی در میان اعضای ناراضی فرقه رجوی در اردوگاه این فرقه در آلبانی ایجاد کرده است.
شرایط درونی سازمان مجاهدین خلق در آلبانی از زمین تا آسمان با شرایطش در عراق فرق می کند. الآن به هیچ عنوان کنترل های معمول در داخل اردوگاه فرقه قابل اعمال نیست و کسانی که مایل به جداشدن هستند به یک جریان رو به رشد تبدیل شده اند.
حضور خانواده های دردمند در مقابل اردوگاه فرقه رجوی در آلبانی هنوز از حد حرف فراتر نرفته است، اما تا همین اندازه سران فرقه را تا حد مرگ در وحشت فرو برده است.
بروز این میزان از ترس و واهمه، انعکاس منطقی دلگرمی و امیدواری اعضای ناراضی در درون اردوگاه است.
در آینده گفتنی های بیشتری برای هموطنان عزیز و خانواده ها خواهم داشت. پیروز باشید.