لیلی عاج در فیلم سینمایی “سرهنگ ثریا” به سراغ موضوع تلخ و حساسی رفته است، اما با انتخاب بازیگران و کارگردانی خوب توانسته تا حد زیادی موفق باشد.
“سرهنگ ثریا” اولین فیلم بلند سینمایی به نویسندگی و کارگردانی لیلی عاج، تنها بانوی کارگردان در چهل و یکمین جشنواره فیلم فجر، است. در این فیلم ژاله صامتی در نقش ثریا، وحید آقاپور، حمیدرضا محمدی، دیبا زاهدی و شهروز آقایی پور ایفای نقش می کنند. تهیه کننده سرهنگ ثریا جلیل شعبانی است که پیش از این فیلم مهم منصور را در کارنامه کاری خود دارد.
نام کمال تبریزی در مقام مشاور کارگردان به اهمیت فیلم افزوده است. این فیلم به عنوان تازه ترین محصول سازمان هنری رسانه ای اوج، از زاویه ای متفاوت به حضور مجاهدین در پادگان اشرف پرداخته است.
فیلم سینمایی “سرهنگ ثریا” روایت رنج خانواده‌هایی است که بعد از سقوط صدام، به مقر قرارگاه اشرف رفته اند تا فرزندشان را که سال‌هاست ندیده اند ملاقات کنند، اما جز درد چیزی نصیبشان نمی شود.
ثریا، به یاد شخصیت واقعی ثریا عبداللهی، مادر امیر اصلان حسن زاده یکی از اعضای سازمان، مادری است که طبق شعار فیلم معتقد است این راه با گریه باز نمی شود و سعی دارد با هدایت و رهبری دیگر خانواده ها کاری انجام دهد.
دغدغه مندی ارزشمند
پیش تر بهروز شعیبی در سیانور و محمدحسین مهدویان در ماجرای نیمروز در قالب فیلم سینمایی و جلیل سامان در ارمغان تاریکی و نفس و دیگر فیلمسازان در قالب سریال تلویزیونی، به بخشی از فعالیت های غیر انسانی سازمان مجاهدین خلق اشاره کرده اند؛ اما لیلی عاج در مقام نویسنده و کارگردان، از زاویه ای متفاوت زخم این گروه تروریستی را در قلب و ذهن مخاطب به جا می گذارد.
او همواره در عرصه تئاتر، نشان داده به وقایع اجتماعی علاقه دارد و از دل آن‌ها قهرمانانی از جنس آدم های معمولی بیرون می کشد، که ممکن است در نهایت به نتیجه ظاهری نرسند اما با غیرت و ایمان، تمام تلاششان را می کنند. عاج هنرمند دغدغه مندیست و این مسئله با نگاه به کارهای قبلی او در تئاتر مشخص می شود.
او در نمایش «قند خون» به زندگی کارگران بیکار شده کارخانه قند ورامین پرداخته و در نمایش کمیته نان، روایتگر زندگی سخت کولبران بوده است. او سال گذشته نمایش «بابا آدم» را به روی صحنه برده است که در قصه و بازیگران، اشتراکات زیادی با اولین اثر سینمایی اش دارد.
عاج درباره آن نمایش گفته که «قصد نداشته جریانات داخل قرارگاه را روایت کند؛ چراکه تا کنون مستندات زیادی در این باره ساخته شده است». او در «سرهنگ ثریا» نیز بر روایت خانواده های منتظر بیرون از اردوگاه اشرف تمرکز کرده و اطلاعات زیادی از آنچه در داخل اردوگاه می گذرد، نمی دهد و البته به نظر می رسد نیاز بود حال خفقان درون اردوگاه بیشتر به تصویر کشیده شود.
مجاهدین خلق شیاطینی در لباس انسان
“سرهنگ ثریا” با نمایش احوال خانواده های چشم انتظار، نفرت از سازمان را در قلب ها می پراکند. سازمانی غیرانسانی که با فجیع ترین روش ها سعی دارد به آرمان دروغین خود برسد و از هرکجا و تحت هر شرایطی به فکر جذب نیروست. فرقی نمی کند در اردوگاه های اسرای جنگی در عراق باشد یا در کمپ پناه‌جویان در یونان. این سازمان تروریستی مانند هر فرقه دیگری با شستشوی مغزی اعضای خود، آن‌ها را از خانواده هایشان بیزار کرده و کاری می کند که فرزند، مادرش را کنار می گذارد.
لیلی عاج به سراغ موضوع تلخ و حساسی رفته اما با انتخاب بازیگران و کارگردانی خوب توانسته تا حد زیادی موفق باشد. او در انتخاب لوکیشن مثل صحنه تئاتر دست خود را بسته و بیشتر بر المان های انسانی تمرکز کرده است. فضای خشک و غبارآلود بیابانی به انتقال حس فیلم به مخاطب بسیار کمک می کند.
“سرهنگ ثریا” چند سکانس تاثیرگذار دارد. برای مثال سکانسی که خانواده ها برای اعلام موجودیت به ساکنین اردوگاه اشرف، در ظلمات شب، وسط بیابان، با یک ملودی عاشورایی تبل می زنند که یادآور دمام زنی جنوبی هاست .گویی از امام حسین (ع) که سفینه النجاه است، نجات فرزندانشان را می خواهند.
“سرهنگ ثریا” فیلم شریف و تاثیرگذاری است. هم به واسطه موضوع مهمش و هم به واسطه حضور پررنگ یک زن به عنوان شخصیت اصلی. لیلی عاج نشان داد همان‌طور که در تئاتر نام پرافتخاری دارد، می تواند در سینما هم کارگردان خوبی باشد.
گروه سینما، نفیسه ترابنده