نزدیک به سه هفته از شروع سال جدید گذشته است، از آن لحظه تا امروز بسیاری از خانواده های اعضای گرفتار در فرقه از هر فرصتی استفاده نمودند و برای عزیزان خود در آلبانی (که بدلیل سیاست های ضد انسانی رجوی ها از دیدار یا ارتباط با آنان محروم هستند) پیام تبریک عید فرستادند و برای آن ها بهترین ها را آرزو نمودند.
اما در مقابل آیا رجوی ها تا امروز اجازه دادند حتی یکی از اعضا برای خانواده خود پیام صوتی یا تصویری بفرستد؟ آیا اجازه دادند این اعضا در ایام عید به تلفن و دیگر وسایل ارتباطی دسترسی داشته و به اعضای خانواده خود عید را تبریک بگویند؟ آیا اجازه دادند تا اعضای فرقه برای ایام عید اجازه ملاقات با خانواده و عزیزان خود را داشته باشند؟
جواب همه این سوالات خیر است.
چرا رجوی ها تا این حد از خانواده ها وحشت دارند؟ مگر در دین، قانون، عرف و هر چیزی که رجوی ها در ظاهر خود را مقید به آن می دانند ارتباط با خانواده ممنوع و حرام است؟ مگر در آلبانی و ایران و در هر کجای دیگر دنیا ارتباط با خانواده یک امر پسندیده و در مقابل بی اعتنایی به خانواده و پدر و مادر یک امر ناپسند نیست؟ پس چرا رجوی ها مانع از ارتباط اعضا با خانواده های شان می شوند و انسانی ترین مسائل همچون دیدار اعضا با پدران و مادران سالخورده و دیگر اعضای خانواده های شان را که بعضا چند دهه است چشم انتظار هستند به مسائل سیاسی گره می زنند و از آن ممانعت می کنند؟
آیا واقعا همه این خانواده ها ماموران وزارت اطلاعات یا اعضای سپاه پاسدارن هستند یا آن که مشکل در جای دیگری است؟
برای من و امثال من که سالیان طولانی در این فرقه جهنمی حضور داشته و طعم ظلم رجوی ها را چشیده ایم جواب این است که رجوی ها به این دلیل از خانواده ها می ترسند که ارتباط اعضا با آنان مغزشویی های مستمر روی اعضا را با سرعتی عجیب خنثی می کند. احساسات انسانی را در اعضا زنده می کند و به آنها تلنگر می زند و به یادشان می آورد که انسان هستند و باید عاطفه داشته باشند. به آنها پیام می دهد که بر خلاف گفته رجوی ها دیگران و بخصوص خانواده های شان دوست شان دارند و چشم انتظار شان هستند. اینها چیزهایی است که به اعضا توان فکر کردن می دهد. به آنها انرژی می دهد که به آینده امیدوار باشند. به آنها می گوید که دنیای خارج از فرقه برخلاف تصویر زشتی که رجوی ها از آن ارائه می دهند و همه کس در خارج از فرقه را گرگ و وحشی معرفی می کنند، دروغ و غیر واقعی است. بالاتر از همه به آنها این پیام را می دهد که عشق نمرده است، کافی است بار دیگر عاشق بشوید.
صالحی