در قسمت دهم به چالش بزرگ یا ابرچالش با موضوع طلاق اجباری پرداختیم. قطعا ورود تخصصی و دقیقتر به اتفاقات داخل تشکیلات سازمان مجاهدین خلق و بحث ها و تصمیمات ایدئولوژیک که عمدتا تحت نام انقلاب ایدئولوژیک از آن یاد میشد مستلزم بررسی دقیقتر، زمان طولانی تر و تخصصی تر میباشد و لازم است این کار بطور جداگانه با موضوع انقلاب ایدئولوژیک آنهم بصورت چند نفره و جمعی یا حتی میزگرد و کنفرانسی به آن پرداخته شود که از حوصله مطلب این حقیر خارج است زیرا تلاش شده و میشود در موضوع ” از پیوستن تا رهایی ” تمرکز بیشتر رو مشکلات و حوادث و تضاد هایی باشد که حقیر با آن چه بطور مستقیم و چه غیر مستقیم مواجه بودم .
در موضوع طلاق اجباری من با مانع بزرگی مواجه شدم. از طرفی انقلاب ایدئولوژیک مربوط به دیدگاه سازمان مجاهدین بود که من هیچ تعهدی در این خصوص نداشتم و تازه در بدو ورود به این تشکیلات طی یک قرارداد کتبی با مهدی ابریشمچی نوشتم: من بعنوان رزمنده ساده غیر مجاهدی به ارتش موسوم به آزادیبخش ملی میپیوندم، ایدئولوژی مجاهدین را قبول ندارم و عضو ایدئولوژی سازمان مجاهدین نیستم. حتی درخواست کرده بودم در صورت امکان مرا به گروههای مورد علاقه ام تحویل بدهند که در همان روز اول مورد توافق قرار نگرفت و بطور ضمنی گفته شد اگر اتفاقی صورت گرفت و آن گروه در دسترس قرار گرفت میتوان ارتباط برقرار نمود. همچنین تقاضا شد مرا به اروپا بفرستند که تلویحا قول دادند اما بعدا زیر قولشان زدند و انکار نمودند .
البته موضوع قرار داد اولیه اینجانب با مهدی ابریشمچی در خصوص غیرمجاهدین بودن و رزمنده ساده بودن بعد از جدایی بعنوان برگه و سندی علیه اینجانب توسط دستگاههای تبلیغاتی سازمان با نشان دادن مستند بکار گرفته شد و اگر چه رجوی و حسین مدنی شخصا بمیدان آمدند تا علیه اینجانب مدرک و سند ارائه بدهند و از این حقیر اعلام برائت نمایند اما این دقیقا برای من موجب خوشحالی و مباهات بود که حداقل عضو مجاهدین نبودم و به تعریف رایج در فرهنگ ایران هیچگاه “منافق” نبودم .
در بحث انقلاب ایدئولوژی و موضوع طلاق ، مهوش سپهری (نسرین) در ابتدا با احتیاط کامل و رعایت مرز غیر مجاهد بودن از اینجانب خواست تا صرفا بعنوان ناظر شرکت کنم. من هم حقیقتا در شک سختی فرو رفته بودم و با خودم فکر میکردم که چگونه به این موضوع ورود کنم و با تبعات و تضادهای بعدی این موضوع چگونه برخورد نمایم. البته برخی مخاطرات و موانع مسیر برای خودم قابل پیش بینی بود با توجه به اینکه بسیاری از خصوصیات انحصارطلبی، کیش شخصیت، خود محور بینی و دیکتاتوری شخص رجوی و سران تشکیلات را میشناختم .
ترجیح دادم فعلا در بدو ورود با آنها تضاد جدی کار نکنم بخصوص که در تشکیلات بعنوان عضو غیر مجاهد و لائیک معروف شده بودم و تعدادی از دوستان بخصوص افراد غیر ایدئولوژی با من ارتباطاتی داشتند و بیشتر تحت تاثیر این حقیر بودند. همچنین بسیاری از افراد رده پایین تشکیلات که افرادی تشکیلاتی نبودند یا سربازان اسیر پیوستی بودند یا برخی اسرای جنگی که از دوستان و هم فکران خودم بودند و یا بعد از ورود نسبت به ایدئولوژی این سازمان سرخورده شده بودند تمایل داشتند از من الگویی بسازند و از سازمان بلحاظ ایدئولوژیک فاصله بگیرند. همه موارد فوق حساسیت بیشتری برای من ایجاد میکرد . و نمیخواستم بعنوان لیدر و الگوی افراد غیر مجاهد باشم چرا که برخی افراد غیر مجاهد اعمال و رفتارشان خارج از عرف و کنترل بود و به خصوصیات اخلاقی و تعهدات من هم آسیب میرساند .نمیخواستم انگ و تهمت محفلی و تفکر انشعابی و مخالف تشکیلات را متحمل شوم زیرا وقتی در مظان اتهام قرار میگرفتم دیگر توان و تحمل رویارویی روزمره با تشکیلات را نداشتم و فرسوده میشدم .نمیخواستم به ارزش های اخلاقی، دیدگاهی و شخصیتی خودم لطمه وارد شود و نهایتا موانع و محدودیت های بسیاری در مسیرم قرار گیرد که کار را برایم سخت کند.
حفظ ارزش ها و ویژگی های اخلاقی، رفتاری و سیاسی یک فرد انقلابی برایم از اهم موضوعات بود و سعی کردم تا آخرین روز حضورم در داخل تشکیلات مجاهدین به آن پایبند باشم و هم اینکه مجاهدین از صدر تا ذیل یعنی از خود مسعود رجوی و حسین مدنی گرفته تا علیرضا خالو و برخی همشهری های خودم که با اجبار وادار به موضعگیری شدند برای اتهام زنی و تهمت های آنچنانی کاملا دستشان خالی باشد و از همان آغاز تاکنون بصراحت اعلام کرده ام که در هر جا که سران سازمان موافق باشند و امنیت طرفین کاملا تضمین شود برای مناظره با آنها اعلام آمادگی می کنم.
حال من با محاسبات دقیق و چندین روزه این معذوریت ها و محدودیت ها و پایبندی به ارزش های مد نظر تصمیم گرفتم با احتیاط و آرام آرام در حاشیه و بعنوان عضو ناظر شرکت کنم و از درگیری و مخالفت با موضوع پرهیز کنم و درعین حال خیلی هم ذوق زده نشوم و به بحث هم ورود جدی نکنم و مانند سایرین بادمجان دور قاب چین و به به و چه چه گو نباشم . و البته ابرهای تیره را در آسمان مجاهدین دیده بودم و انتهای کار را خیلی طوفانی و سیل آسا میدیدم و میدانستم فقط در نقطه طلاق باقی نمی مانند و ناگزیر هستند برای خنثی کردن عواقب و پس لرزه های این کار محیر العقول و عجیب زمانه کلاف باز شده را ادامه دهند اما تا کجا!! معلوم نبود .
مستند نامه حقیر که عضو غیر مجاهد میباشم و توسط سازمان علیه من منتشر شده است.
علی مرادی