در روزهای اخیر احسان قریشی فرزند کریم قریشی، که هم اکنون در اردوگاه فرقه رجوی در حومه تیرانا پایتخت آلبانی اسیر است، در دفتر انجمن نجات استان آذربایجان غربی در ارومیه حضور یافت و با مسئول این انجمن دیدار و گفتگو کرد.
در این گفتگو آقای احسان قریشی خطاب به مسئول انجمن نجات استان گفتند: دنیای عجیبی است. در حالیکه سران فرقه رجوی در بهترین شرایط و امکانات در کشورهای اروپایی بویژه پاریس به خوشگذرانی مشغولند، چرا باید پدرم (کریم قریشی) و عمویم (رحیم قریشی) و امثال آنها همچنان از زندانی به زندان دیگر؛ از اشرف به لیبرتی و از لیبرتی به آلبانی انتقال داده شوند و هیچ خانواده ای حق ملاقات با آنها را نداشته باشد.
راستی چرا از حضور و زندگی دائمی سران این فرقه و فرزندانشان در اردوگاه آلبانی خبری نیست؟ آیا جز این است که اعضای دربند فرقه رجوی تنها ابزاری در راستای اهداف ضد ملی و میهنی یک گروه منحرف و تروریست محسوب می شوند و استفاده دیگری برای آنان ندارند؟
ایشان ادامه دادند: در کدام منطق و دین و آئین،در کدام فصل از قوانین حقوق بشری نوشته شده است که ما اجازه نداریم پدرمان را ببینیم؟
در قوانین تمامی کشورها حق ملاقات حتی به سخت ترین زندانیان نیز به رسمیت شناخته شده است.حال ببینید سران این فرقه چقدر باید سنگدل و شقی باشند که ما را از چنین حقوق حداقلی و انسانی محروم می کنند. منی که در زندگی ام هیچوقت پدرم را ندیده ام.
مسئول انجمن نجات ارومیه هم خطاب به احسان قریشی فرزند کریم قریشی گرفتار در فرقه رجوی در آلبانی گفت؛ دستان این فرقه به خون آلوده است. جنایاتی که این گروه انجام داده است بی شمار است و به هیچ وجهی قابل توجیه نیست؛ ترور و آدم کشی در ایران، همکاری با صدام در جنگ ، جاسوسی برای بیگانگان و هزاران جنایت دیگر،که مایه ننگ هر ایرانی وطن پرست بویژه نسل جوان امروزی به حساب می آید.و اکنون نیز حمایت از جنایات اسرائیل در غزه.
قابل درک است که سران فرقه در ترس از افشاگری اعضاء از جنایات این گروه ،مانع از این می شوند که آنها با اعضای خانواده هایشان دیدار کنند. چرا که حتی بعد از گذشت چندین سال دوری، یک دیدار کوتاه هم می تواند آن حس پدر و فرزندی را بین شما و پدرتان به غلیان در بیاورد که برای تشکیلات مثل یک زلزله عمل می کند.
احسان قریشی نیز خطاب به مسئول انجمن نجات ارومیه گفت: یاد زمانی می افتم که سران این فرقه خانواده ها را با سنگ و چوب از درب لیبرتی در عراق راندند و آنان را مزدور و هر آنچه که لایق خودشان بود، خطاب کردند. بیچاره عمویم و مادر بزرگم با چه شوق و ذوقی برای دیدن پدرم به عراق رفتند ولی با قلبی پر از درد و با چشمانی گریان به سوی ایران بازگشتند. بعد از بازگشت عمویم و مادر بزرگم می گفتند آنچه که در مجاهدین یافت نمی شود؛ انسانیت، وجدان، ترحم و حس وطن پرستی است که آنان را به ربات های بی خاصیت و بدون هرگونه احساس انسانی تبدیل کرده است.
الان هم فرصتی است که از طریق شما از مقامات دولت آلبانی بخواهم شرایطی را برای دیدار خانواده ما و سایر خانواده ها با فرزندان اسیرشان در اردوگاه این فرقه در کشورشان فراهم کنند تا شاید مرحمی بر دردهای بی پایان ما خانواده‌ها باشد.
گفتنی است احسان قریشی زمانیکه مادرش 6 ماهه او را حامله بود پدرش ایران را ترک کرد.
احسان هم اکنون متأهل و دارای دو فرزند است و بیش از هر زمان دیگری در انتظار دیدار پدرش می باشد.
احسان در تیر ماه سال ۱۳۹۲ نامه ای به پدرش نوشت تا از طریق حقوق بشر ملل متحد وصلیب سرخ جهانی بدست وی برسد ولی سران فاسد و بدنام مجاهدین هرگز اجازه ندادند ارگانهای بین المللی ذیربط نامه او را بدست پدرش برسانند.
خانواده قریشی در دیماه سال ۱۳۹۷ نیز به همراه تعداد دیگری از خانواده های استان آذربایجان غربی نامه ای را به دبیرکل وقت عفو بین الملل آقای کومی نایدو Kumi Naidoo در انگلستان نوشته و به عدم درج موارد نقض حقوق بشر توسط مجاهدین در گزارش سال ۲۰۱۸ این ارگان اعتراض کردند.