در قسمت های پیشین گفتم مطلبی با عنوان “۱۲ عادت رایج که در درازمدت مغزتان را نابود می‌کند” را در یکی از روزنامه ها خواندم و در حین خواندن بیشتر این عادت ها به یادم می آمد که آنها نه تنها در فرقه مجاهدین خلق جاری هستند بلکه برخی از آنها برای اعضا اجباری می باشند و در نتیجه به سلامت روان اعضا آسیب جدی وارد می گردد. در ادامه به عادتی دیگر و رواج آن در مناسبات فرقه مجاهدین اشاره می کنم.
5- کار در هنگام بیماری : در مقاله نوشته بود “زمانی که بیمار هستید مغز و بدن برای مبارزه با بیماری با هم کار می‌کنند و اگر سعی کنید با این بیماری مقابله کنید، بهبودی را به تاخیر می‌اندازید. نتایج این کار افزایش بیشتر استرس خواهد بود.”
اما نحوه برخورد با بیماری در مناسبات فرقه مجاهدین چگونه است؟ در پاسخ ابتدا باید یادآور شوم که در سال های اخیر کمتر ماهی است که عضوی از فرقه مجاهدین بر اثر بیماری فوت نکرده باشد زیرا رجوی اعضاء را به عنوان ابزار می بیند و مورد سوء استفاده قرار می دهد و همچون برده با آنان رفتار می نماید. در مناسبات فرقه مجاهدین خلق بیماری اعضا نه تنها به رسمیت شناخته نمی شود بلکه از سوی رجوی ها و سران فرقه به کسی که بگوید بیمار هستم و خواستار استراحت در زمان بیماری بشود به چشم کسی که می خواهد کار خلافی انجام بدهد نگاه می شود و او را متهم می کنند که قصد دارد خلوت کرده و به مسائل جنسی فکر کند!
به مشکلاتی که علائم فیزیکی ظاهری ندارند همچون سر درد یا سوزش معده و درد مثانه و . . . به هیچ وجه توجه نشده و کاملاً نادیده گرفته می شوند. در مواردی همچون شکستگی یا جراحت و خونریزی که دیگر هیچ راهی برای نادیده گرفتن بیماری از سوی مسئولین وجود ندارد هم فرد بیمار را راحت نمی گذارند و تا حد امکان از استراحت او ممانعت کرده و با همان حال بیماری از او بیگاری می کشند یا او را وادار به شرکت در نشست می کنند که علاوه بر اینکه استرس زاست، باعث فشار جسمی به فرد بیمار می شود.
رجوی در فصل ششم از کتابچه ضوابط ایدئولوژیک -تشکیلاتی خودش که در درون تشکیلات فرقه مجاهدین به نام “تئوری انقلاب مریم” شناخته می شود، به شیوه های برده داری نوین که باید در تشکیلات فرقه اجرا شود اشاره می کند. یکی از این موارد نحوه برخورد با بیماران است. در بند 41 از فصل ششم چنین آمده است: “خواهر و برادر مجاهد بیمار فلان ابن فلان نداریم.”
در این بند به صراحت به این نکته اشاره می شود که بیماری به رسمیت شناخته نمی شود و هیچ یک از اعضا نمی توانند به عنوان بیمار شناخته شوند. یعنی اعضای بیمار بدلیل بیمار بودن از انجام کارهای روزانه و همچنین شرکت در نشست هایی همچون نشست تفتیش عقاید روزانه به نام “عملیات جاری” یا نشست تحقیر آمیز موسوم به “غسل هفتگی” که اعضا مجبورند در بین جمع مسائل جنسی خود را بیان نمایند، معاف نیستند. همچنین بیماران می بایست در همان آسایشگاه هایی استراحت کنند که ده ها نفر دیگر در آنجا می خوابند که در نتیجه فرد بیمار امکان آسایش در آنجا را ندارد. یا اینکه برای فرد بیمار متناسب با بیماری اش غذا و امکاناتی که به بهبود کمک کند مهیا نمی گردد.
این رفتار با بیماران نشات گرفته از افکار برده دارانه رجوی است. مسئولین فرقه به اعضایی که به دلیل بیماری نمی توانستند در نشست عملیات جاری شرکت کنند می گفتند: “این یک افتخار برای شما است که در نشست عملیات جاری شرکت کنید و همانجا بمیرید! در این صورت سازمان برای شما یک مراسم تدفین خوب هم برگزار می کند چون در یک عملیات ایدئولوژیک شهید شده اید.”
پیشتر در مطلبی با عنوان “نحوه برخورد فرقه رجوی با بیماری اعضا” به نمونه هایی مشخص اشاره کرده ام که می توان برای اطلاع بیشتر به آن مقاله مراجعه کرد. اطلاع از این موارد، بهتر مشخص می کند که در تشکیلات مجاهدین با اعضای بیمار چگونه رفتار می شود و چرا تعداد بیماران و آمار مرگ و میر به نسبت جمعیت در این تشکیلات تا این حد بالاست.
ادامه دارد
ایرج صالحی