با درود به هموطنان عزیزم و دوستان عزیز که مقاله من را می‌خوانند. من از اونجایی که ۲۹ سال در تشکیلات رجوی بوده‌ام و از نزدیک شاهد بودم می‌خواهم سر موضوع حقوق بشر صحبت کنم. در یک کلام باید بگویم افرادی که در سازمان مجاهدین هستند هیچ اختیاری از خود ندارند. خودشان نمی‌توانند تصمیم گیری کنند. همه چیز در سازمان مجاهدین از بالا ابلاغ میشود و پایین مجبورند آن را اجرا کنند. اگر هم اجرا نکنند از طرف مسئولان بالا تنبیه می‌شوند. افراد هیچ حق اعتراض در انتخاب کار ندارند هرچه در دستور روزانه می‌آید باید اجرا کنند.
اکثر افراد ۵۰ سال عمر دارند در هوای گرم عراق که بعضی موقع‌ها ۴۵ درجه می‌رسید از افراد بیگاری می‌کشیدند که بعضی از افراد به دلیل طولانی بودن زمان کار ، ۱۳ ساعت کار می‌کردند و حتی گاها از هوش می رفتند. بله این است حقوق بشر در سازمان مجاهدین! باور کنید در لیبرتی افراد سنگر می‌کندند برای فرماندهان بالا که از موشک‌ها در امان بمانند. عین خیالشون نبود که افراد مریض می‌شوند، ناقص می‌شوند، کمری می‌شوند. خیالشون نبود می‌گفتند خط سازمان باید پیش برود. از اونجایی که کمیساریا نظارت داشت به ما گفته بودند زمانی که کمیساریا وارد لیبرتی می‌شد مثلاً ساعت ۱۲ که ما در حال کار بودیم تعطیل می‌کردیم و منتظر می‌شدیم کمیساریا از لیبرتی خارج شود و دوباره ادامه می‌دادیم. مسئولین بما گفته بودند و توجیه کرده بودند که اگر کمیساریا سوال کرد بگویید ما کار سبک انجام می‌دهیم و در هوای خنک کار می‌کنیم و در هوای گرم تعطیل می‌کنیم به کمیساریا دروغ می گفتند.
دوستان ما در دنیای بیرون زندگی می‌کنیم که اوج تکنولوژی ارتباطات وجود دارد. ولی در مجاهدین هنوز در قرون وسطی زندگی می کنند و افراد را اسیر نگه داشته‌اند حق هیچ گونه ارتباط با دنیای بیرون ندارند و در یک سیکل داخلی افراد را نگه داشته‌اند. محروم از همه چیز که مربوط به ارتباطات در دنیای امروز هست از تلفن تا ملاقات با خانواده خود محرومند در همه زندان‌های دنیا به زندانی ملاقات می‌دهند که با خانواده خود ملاقات کنند. ولی متاسفانه در سازمان مجاهدین که ادعای دموکراسی و آزادی می‌کنند افرادی هستند که ۵۰ سال است خانواده خود را ندیده‌اند.
به همین سادگی در سازمان مجاهدین حقوق بشر پایمال میشود این یک واقعیت است.
رضا اسلامی – تیرانا