هشدار اریسا رحیمی درباره تبلیغات دروغین مجاهدین خلق

اریسا ادریزی (رحیمی) همراه با همسرش سرفراز رحیمی از مسئولین انجمن نجات آلبانی هستند. خانم رحیمی علاوه بر مسئولیت های متعدد در انجمن نجات، از جمله هماهنگی فعالیت های بانوان انجمن که همگی آلبانیایی هستند، به دلیل آشنایی با زبان فارسی بخشی از امور ترجمه را هم به عهده دارد. او در مطلب زیر در خصوص انجمن نجات و سازمان مجاهدین خلق می نویسد:

انجمن نجات بر اساس نیاز به کمک به ایرانیانی که بر اساس اقدامات انساندوستانه دولت آلبانی همراه با مجاهدین خلق به آلبانی آمدند ولی دیگر نخواستند با این فرقه تروریستی همراه باشند، تشکیل شده است. من با این ایرانیان از طریق همسرم حدود 8 سال پیش آشنا شدم. در ابتدا طبیعی بود که من مقداری هراس داشته باشم و سؤالاتی به ذهنم خطور کند. این کسانی که از مجاهدین خلق جدا شده اند چگونه افرادی هستند؟ آیا تهدیدی از جانب آنان وجود ندارد؟ آیا همراهی و همکاری با آنان راحت است؟

من با سرگذشت همسرم و همچنین سرگذشت فردی که ناصر نامیده می شد و با همسرم زندگی می کرد، آشنا شدم. من در جریان رنجی که متحمل شده بودند قرار گرفته و واقعا این رنج را شخصا احساس کردم. وقتی سرفراز با من در خصوص آن سازمان صحبت می کرد، غم و اندوه و احساس پشیمانی در چهره اش نمایان بود چرا که حدود 20 سال از عمرش را در آنجا هدر داده بود.

من همیشه فکر می کردم که چقدر احمقانه است که سازمانی غیر انسانی مثل مجاهدین خلق در آلبانی پذیرفته شده است. می پرسیدم که این چه شکل انساندوستی است که شرایطی ایجاد شود که انسان هایی را در اسارت نگاه دارند؟ به تدریج با دیگر ایرانیان هم آشنا شدم. متوجه شدم که سازمان مجاهدین خلق چه ماهیتی دارد.

اجازه بدهید قدری این سازمان را معرفی کنم.

قبل از هر چیز، می خواهم هشدار بدهم که فریب تبلیغات آنان را نخورید. افراد در درون این سازمان کمترین آزادی عمل و کمترین حق انسانی ندارند. علاوه بر این، اعضا به صفت انسان شناخته نمی شوند بلکه ابزاری در اختیار رهبری سازمان هستند. از زمانی که یک فرد فریب خورده و وارد تشکیلات مجاهدین خلق می شود، به تدریج تمامی حقوق اساسی انسانی خود را از دست می دهد. این درست عکس تبلیغات گسترده ایست که مجاهدین خلق براه انداخته و ادعا می کنند که در راه آزادی مبارزه می نمایند.

به عنوان مثال همسرم سرفراز و برادرش بیجار بعد از ماه ها اقامت در یک محل در داخل تشکیلات، حتی یک بار هم یکدیگر را ملاقات نکردند. دیدار آنها به صورت اتفاقی شاید سالی یک بار صورت می گرفت. در یک مورد به مدت 7 سال آنها یکدیگر را ندیده بودند.

در سازمان مجاهدین خلق خانواده جایی ندارد. دیدار و ارتباط با اعضای خانواده کاملا ممنوع است. من همیشه می پرسیدم که چگونه این افراد خانواده و همسر و فرزند ندارند؟ چگونه یک انسان نرمال می تواند به این شکل دور از جامعه زندگی کند؟ برایم باورکردنی نبود. ولی این وضعیت غیر انسانی در داخل اردوگاه مانز در سازمان مجاهدین خلق در آلبانی وجود داشته و این یک واقعیت است.

اریسا ادریزی (رحیمی)