به یاد دوستان در بند باشیم

سایت ایران قلم، هفتم ژانویه 2008
فرانکلین روزولت رئیس جمهور وقت ایالات متحده آمریکا در بهار سال 1941 در سخنرانی خود به چهار نوع آزادی اشاره کرد و همگان را به ایجاد جهانی مبتنی بر این چهار آزادی فرا خواند.
این چهار آزادی عبارت بودند از:
1- آزادی بیان
2- آزادی مذهب
3- آزادی ( رهایی) از فقر و احتیاج
4- آزادی ( رهایی ) از ترس
شعارهای مطرح شده از جانب روزولت بر ذهن و قلب ملت های جهان که از دو جنگ جهانی و ویرانی های آن به ستوه آمده بودند، موثر افتاد.
سپس در اکتبر سال 1941 رهبران دولت های آمريكا و انگليس در يك كشتي جنگي! در اقيانوس اطلس منشوری مشتمل بر هشت ماده امضاء نمودند كه بعدها به مناسبت محل امضاء به منشور آتلانتيك مشهور شد. بعد از مدتی دولت های شوروی سابق، فرانسه و چین نیز با پذیرفتن متن منشور به امضا کنندگان آن پیوستند و سرانجام پس از تصویب 5 کشور یاد شده منشور ملل متحد درتاريخ 5 تير 1324 ( 26 ژوئن 1945) به امضا رسيد و سازمان ملل متحد درتاريخ 24 اکتبر 1945 برابر با دوم آبان رسماً شکل گرفت و آرزوی ملت های جهان که از دو جنگ خانمان سوز جهانی رنج برده بودند، با این شعار که ملل متحد نسل های آینده را از جنگ محفوظ می دارد ، سامان گرفت.
نخستین جلسه سازمان ملل در شهر لندن در ژانویه 1946 تشکیل شد و دومین جلسه آن نیز در اکتبر 1946 در نیویورک تشکیل گردید.
جالب است که بدانید تمام چهار آزادی که فرانکلین روزولت وعده داده بود در اولین سند بین المللی حقوق بشر یعنی اعلامیه جهانی حقوق بشر ذکر گردید. از تاسیسی سازمان ملل متحد بیش از 60 سال می گذرد، اگر چه بعد از تشکیل این سازمان دیگر شاهد وقوع جنگ جهانی و ویرانی های آن نبوده ایم، اما نقض حقوق بشر و جنگ و خشونت همچنان وجود دارد. با این مقدمه می خواهیم اشاره ای به دوستان در بند خود داشته باشیم. چه آنها که در کمپ تیف می باشند و چه آنها که هنوز در مناسبات فرقه گرایانه مجاهدین اسیر هستند.
همانطور که اطلاع دارید بعد از سرنگونی صدام حسین دیکتاتور سابق عراق و از سپتامبر سال 2003، یک تاسیسات موقت بین المللی یا تیپف، در داخل کمپ اشرف تاسیس گردید تا در حالی که مصاحبه های نیروهای ارتش امریکا برای شناسایی و تکمیل پرونده افراد ادامه دارد، بتواند ریزش مستمر نیرو و اعضایی را که از سازمان مجاهدین خلق جدا می شدند را موقتا در خود جای دهد. در آن زمان تعداد کل افراد بازداشتی در کمپ اشرف 3855 نفر بود که در حال حاضر 3450 نفر در قرارگاه اشرف باقی مانده اند. از تعداد اعضای جدا شده ای که خود را به تیپف رسانده اند، بیش از 350 نفر توانسته اند با همکاری دولت های مختلف و کمک کمیته بین المللی صلیب سرخ و وزارت حقوق بشر عراق به کشور خود یا بعضی کشورهای اروپایی اعزام شوند، ولی از حدود دو سال قبل روند آزادی دوستان ما در کمپ تیپف که تعداد آنها بیش از 200 نفر بالغ می شد، متوقف شده یا به کندی صورت می گرفت که در همین ارتباط در نوامبر سال 2006 تعدادی از آنها دست به اعتصاب غذا زدند که اخبار آن در سایت ایران قلم و سایر رسانه های فعال در امور حقوق بشر منتشر شد و نامه نگاری ها و ملاقات های زیادی نیز از طرف کانون ایران قلم و سایر فعالین حقوق بشر در مورد وضعیت آنها با مقامات صلیب سرخ و کمیساریای عالی پناهندگان صورت گرفت. اما اخبار دو هفته گذشته ما را بیش از گذشته در مورد سرنوشت دوستان جداشده از سازمان مجاهدین نگران کرده است. این اخبار حاکیست که نیروهای آمریکایی مستقر در اشرف قصد دارند که اردوگاه تیف را در اشرف تعطیل کنند. این مسئله از دو زاویه قابل بررسی است:
1ـ بسته شدن تیف در اشرف باعث خواهد شده که اعضای ناراضی مجاهدین که هنوز در مناسبلات تشکیلاتی فرقه گرفتار هستند، روزنه امید خود را برای رهایی تنگ تر ببینند، زیرا با حضور فیزیکی تیف در قرارگاه اشرف ،همیشه روزنه امیدی برای رهایی و خروج از مناسبات سازمان مجاهدین خلق وجود داشت و به همین دلیل سازمان مجاهدین خلق مقوله اردوگاه تیف مستقر در قرارگاه اشرف را یک تهدید بزرگ و جدی ارزیابی می کرد که باعث تشویق و افزایش روند جدایی از این فرقه تروریستی می شود.
2ـ نیروهای آمریکایی در راستای تعطیل کردن تیف در قرارگاه اشرف و انتقال آن به محل دیگری ( احتمالاً شهر موصل ) در طول دو، سه هفته گذشته نزدیک به 110 نفر را در فضای ناامن عراق رها کرده است که تعداد محدودی خود را به ترکیه رسانده اند و تعدادی نیز همچنان در مناطق مختلف عراق گرفتار و جان آنها مورد تهدید می باشد. افراد باقی مانده در تیف نیز در بلاتکلیفی و هراس بسر می برند.
با توجه به مقدمه ای که در ابتدای این مقاله آورده شد، بنظر می رسد که وظیفه اصلی سازمان ملل متحد و نهاد های بین المللی و مدافع حقوق بشر رسیدگی به چنین مواردی در نقاط مختلف جهان نیز می باشد، بنابراین باید با اقدامات مختلف از جمله نامه نگاری، صحبت تلفنی و حضوری با نهادهای بین المللی و مجامع حقوق بشری این وظیفه آنها را یادآوری نمود. همچنین از سازمان ها و احزاب سیاسی نیز انتظار می رود که فریاد این دوستان جداشده از بند سازمان مجاهدین خلق را جهت رهایی کامل، به گوش مردم برسانند.