ازدواج و مادر شدن حقوق اولیه هر زنی است. مادر شدن شاید از زیباترین احساساتی باشد که یک زن در طول عمر خود تجربه می کند. متاسفانه سازمان مجاهدین خلق این حق مسلم را و این موهبت الهی را از زنانی که در داخل تشکیلات هستند دریغ نموده است.
در طول تاریخ همواره حمایت از حقوق زنان و برابری جنسیتی شعار همه جریانات و گروههای سیاسی بوده است. و در کنار همین شعارهای رنگارنگ و پر طمطراق بالاترین ظلم ها را در حق زنان اعمال کرده اند. ما به عنوان اعضای سابق سازمان مجاهدین خلق از نزدیک شاهد بودیم چگونه در داخل تشکیلات به اسم انقلاب درونی و ایدئولوژیک رجوی، طلاق اجباری را به تمامی اعضای خود تحمیل کردند و سپس با گرفتن زنانگی زنان (در آوردن رحم زنان) در واقع آنان را عقیم کردند. با این هدف که از آنان برای پیشبرد اهداف خود ابزاری بسازند و در جهت منافع خویش بهره ببرند. به نظرم بالاترین و سیاهترین استثمار زن در تاریخ معاصر در داخل تشکیلات مجاهدین خلق صورت گرفته است و متاسفانه هنوز هم ادامه دارد.
می خواهم چند نمونه از ظلم هایی که در حق زنان تشکیلات شده بیان کنم: گرفتن حق ازدواج، طلاق های اجباری، گرفتن فرزندان شان، خارج کردن رحم زنان و عقیم سازی آنان، محصور کردن زنان در آسایشگاه هایی که دیوار آن بلندتر از هر زندانی است انگار که زندانی شده باشند، زن در داخل تشکیلات حق ندارد با یک مرد در یک خودرو بنشیند، زن در داخل تشکیلات نمی تواند تنها به دفتر کار مرد مراجعه کند، زن در داخل تشکیلات حق ندارد به تنهایی سفر کند اگر چه هیچ فردی اجازه نداشت از حصار تشکیلات خارج شود و یا به ذهنش بزند که در بیرون از حصار تشکیلات قدم بزند، زن در داخل تشکیلات حق ندارد یک نخ مویش بیرون بزند، در داخل تشکیلات بر خلاف شعارهای تو خالی مریم رجوی زنان بایستی روسری سر کنند و حجاب اجباری است.
ما که در داخل تشکیلات بودیم از نزدیک شاهد بودیم این سازمان زن و مرد را چگونه جداسازی کرده بود. حتی پمپ بنزین را زنانه و مردانه کرده بود. یعنی صبح ها زنها حق داشتند به پمپ بنزین مراجعه کنند و برای مردها بعد از ظهرها وقت گذاشته بودند، سالن غذاخوری زنان جدا بود و مردها حق نداشتنند سر میز زنان بنشینند، زنان داخل تشکیلات حق استفاده از عطر و ادکلن را نداشتند زیرا فکر می کردند تحریک آمیز است، زنان حق نداشتند بدون جوراب وارد نمازخانه شوند این محدودیت برای مردان هم وجود داشت، حتی در ماه محرم زنان حق نداشتند سینه بزنند زیرا سینه زدن را هم تحریک آمیز می دانستند. اگر فیلم ماه محرم آنان را در آلبانی دیده باشید می بینید که زنان به شکل مسخره ای دستها را رو به جلو به صورت الاکلنگی حرکت می دهند. سئوال این است با این نوع تفکر آیا این سازمان و رهبری آن می تواند دم از حقوق زنان بزند؟ مسلماً خیر؟ در داخل تشیکلات نظام برده داری حاکم است. زنان استثمار مضاعف شده و مردان هم به گونه دیگری استثمار می شوند. باید بگویم شعارهای برابری و حمایت از حقوق زنان در داخل تشکیلات فریب و حقه بازی است و با این شعارها افراد را به دام خود گرفتار می کنند. و زمانی که گرفتار شدند دیگر راه برگشتی متصور نیست. متاسفانه حداقل حقوق انسانی را از زنان در این تشکیلات سلب نمودند و بیشترین آسیب را زنان متحمل شدند. باشد روزی که همه زنان اسیر و گرفتار از این ساختار فرقه ای رها شوند. به امید آن روز .
محمد رضا گلی