دردنامه ای از یک خواهر رنج کشیده

نامه خانم مریم ونکی فراهانی به برادرش اسماعیل ونکی فراهانی

سلام. به فرزند ودلبندمان که فرسنگها از خانواده پریشانش فاصله دارد. سلام به گرمی آفتاب سوزان عراق که جگرگوشه مان درگرمای طاقت فرسای اشرف عرق می ریزد. سلام. سلام به روی ماه عزیزمان که دراین چند سال آرزوی دیدنش را داریم. سلام به آن چشمان سبز زیبا که اشکان آن هنوز با او قهرهستند ولی اشک چشمان خانواده دریای غم رابوجود آورده اند. سلام به آن قدم هایی که هنوز اجازه حرکت به سوی وطن وخانواده راندارند. سلام به دوستان پر محبت که هنوز رمق نوشتن چند خط نامه را پیدا نکرده ا ند. سلام به معرفت پنهانیت که شهر اشرف به ظهور وقوع آن را نداد. که خود دانی حکایت چیست وآن داستان تلخ فقط بین من وتوست وبس. اگر بخواهیم از احوالاتت جویا شویم می دانیم که چگونه است وچه برتومی گذرد می دانیم که هنوز با خاطرات گذشته زندگی می کنی وهیچ وقت خاطرات بیست سال که با تو سپری کردیم فراموش نخواهیم کرد وبه امیدآن روزی هستیم که دوباره خاطرات با تو بودن مجددا آغاز شود. عزیز وجودمان به خانه ات برگرد چرا که اکثردوستانت که برگشته اند همگی به خوشی وخوبی زندگی می کنند. دولت ایران از همه برگشتگان بخوبی استقبال کرده وآن چیزی که که درداخل اشرف به غلط به شما گفته اند که آنها راکشته اند یک دروغ محض است. مطمئن باش که سران اشرف به شما دروغ می گویند. نه خانواده ات. البته ما به تو ایمان داریم با منطقی که دارید طی این بیست سال به دروغ گفتن های سازمان تا کنون پی برده ای واین را هم بدان همیشه یک خانواده  سلامتی فرزندشان از همه چیز برایشان مهمتروبا ارزش تراست. وسران اشرف منافع شخصی شان از همه مهمتراست. شما به عنوان طعمه ای برای رسیدن به آمال های شومشان هدف قرارداده اند ازتوعزیزدلمان میخواهیم خوب وعاقلانه فکر کنی وبه وطن بازگردی وبدان که هنوز دیر نشده است وراه موفقیت باز است. همه ما منتظر برگشتن تو به منزل هستیم چراوقتی به خودتت می آیی که برای همیشه همه چیز راازدست داده ای ودیگر جبران کردن آن را نخواهی داشت. تا زمانی که پدر ومادرپیرت منتظر هستند برگرد. چون نوروزمان می گذرد وعمر آدمی می رود. بیا تا عمر پدرومادرت به پایان نرسیده برگردی وبه امید آن روزی که آمدن تو شادی را به خانواده به ارمغان آورد. این نامه از طرف تمامی اعضای خانواده نوشته شده است.