اوور، مقر اصلی فرقه مجاهدین خلق

دوستداران ونگوگ همواره چند ساعتی را صرف تماشای دهکده اوورسورواز در فرانسه می کنند جایی که این هنرمند بزرگ روزهای پایانی عمرش را در آن گذرانیده است. وی در نامه ای که خطاب به برادرش نوشته، این دهکده را این گونه توصیف می کند: "این دهکده بسیار بسیار زیباست. محیطی باز، چشمگیر و تماشایی دارد". ونگوگ حقیقت را عنوان کرده و از آن زمان تاکنون این دهکده تفاوت چندانی نکرده است و تنها از دهه 80 شاهد حضور مقر فرماندهی فرقه مجاهدین خلق بوده است. این مکان که گفته می شود محل سکونت مریم رجوی، رهبر سازمان مجاهدین در غیاب همسرش مسعود رجوی، است از نظر بسیاری قلعه ای رمزآلود است که هیچگونه اطلاعاتی از آنچه در آن می گذرد در دسترس نیست. در صبحگاه 17 ژوئن سال 2003، پلیس ضد تروریست فرانسه برای اولین بار به مقر فرماندهی مجاهدین در اوور حمله کرد تا دریابد در آنجا چه می گذرد. چند ماه پس از وزارت نیکولا سارکوزی، مقامات فرانسوی به فعالیت های فرقه ای و تروریستی مجاهدین در پایگاه شدیدا تحت کنترل اوور مظنون شدند. دلیل اصلی آن نیز ورود بسیاری از اعضاء از عراق به فرانسه پس از سقوط صدام بود. مجاهدین چند سالی به عنوان مزدور در خدمت این دیکتاتور منفور بودند. دست آخر نیز سوء ظن مقامات فرانسوی در مورد این سازمان به یقین مبدل شد. آنچه در این جستجوها تکان دهنده بود تنها ابزار غیرقانونی، دستگاه های ارتباطی و مقادیر هنگفت پول یافت شده در پایگاه مجاهدین نبود بلکه پیامدهای آن بود. مریم رجوی دستگیر شد و چندین نفر از اعضای فرقه او به نشانه اعتراض خود را به آتش کشیدند. ساکنان پاریس نمی توانستند باور کنند که در روز روشن انسان هایی شعله ور در برابر چشمان آنها به این سو و آن سو می دوند. گزارشگر فرانسوی، آلن چوالریاس، در مقاله ای با عنوان "زنده در آتش" به خوبی این صحنه غم انگیز را توصیف می کند: روز چهارشنبه 18 ژوئن سال 2003 در پاریس بودیم. در خیابان نلاتون روبروی دفتر وزارت کشور، حدود 10 نفر جمع شده بودند و به نظر می رسید شرقی هستند و در حالی که پرچم ها و تصاویر بزرگی از زنی که لبخندی بر لب داشت در دست داشتند شعار می دادند. مقامات پلیس بدون توجه به آنها عملیات خود را آغاز کردند. ساعت 9:25 و هوا بسیار گرم بود. ناگهان، فریادی در فضا طنین انداز شد. چند لحظه بعد، در مقابل پل هوایی، شعله های فردی در حال دویدن دیده شد. پلیس وارد صحنه شد ولی دیگر دیر شده بود و پیکری وحشت انگیز بر روی زمین افتاد. قربانی زنی ایرانی و 42 ساله بود که مرضیه باباخانی نام داشت. وی خود را به آتش کشیده بود و فدا کرده بود تا زنی را که تصویرش در فراز جمعیت مقابل وزارتخانه در اهتزاز بود را آزاد کند. وی به سرعت به بیمارستان کوشین منتقل شد و جسم بی جانش شب هنگام بازگردانده شد. ظهر همان روز هم، زن دیگری روی خود گازوئیل ریخت و خود را آتش زد و به همان بیمارستان منتقل شد. وی خود را صدیقه مجاوری و 38 ساله معرفی کرد. بعد از ظهر نیز مردی 46 ساله به نام محمد وکیلی فرد این عمل را تکرار کرد. به نظر می رسید که بیماری واگیردار خودسوزی شایع شده بود. همان روز مردی در برن خود را به آتش کشید. روزهای قبل نیز چهار نفر در لندن، دو نفر در رم و یک نفر در اوتاوا دست به خودسوزی زدند. این تراژدی انسانی دو مرگ را در پی داشت. از نظر پیر دو بوسکه، رئیس DST، تصمیم مقامات موجه بود و معتقد بود که "خطری برای کشور و ملت ما وجود داشت" اکنون از نیکولا سارکوزی به عنوان رئیس جمهور فرانسه انتظار می رود که این سازمان بحث برانگیز در فرانسه و جهان و اعضای فرقه ای آنرا که اوور سورواز را تحت کنترل خود درآورده اند را فراموش نکند. تمام فرقه ها به مکانی آرام و دورافتاده برای استقرار نیازمندند همانطور که فرانکلین جونز منطقه Lake در کالیفرنیا و دیوید کورش، منطقه مونت در تگزاس را برای استقرار انتخاب کردند. مجاهدین نیز دهکده اوورسورواز را که به شدت تحت کنترل آنهاست به عنوان مرکز فعالیت های فرقه ای خود برگزیده اند. ساکنان این مقر علیرغم اینکه در فرانسه پناهندگی سیاسی دارند نمی توانند آزادانه به هر کجا که می خواهند بروند. بدون داشتن مجوز کتبی هیچگونه ورود و خروجی در این مقر امکان ندارد. در صورتی که مقامات فرانسوی حسن نیت بخرج داده و اجازه دهند ساکنان قرارگاه اشرف به همرزمان خود مستقر در فرانسه بپیوندند، طولی نخواهد کشید که این دهکده زیبای فرانسوی به مقر دائمی مجاهدین خلق مبدل خواهد شد و صد البته اگر مقامات مربوطه در فرانسه اقدامات لازم برای نظارت کامل بر فعالیت های سازمان را صورت ندهند، تصاویر درخشان و متبسم مریم رجوی جایگزین تصاویر ونگوگ در اوورسورواز خواهند شد. قبل از اینکه دیر شود، باید افرادی مسئول نظارت بر فعالیت های داخلی این فرقه شوند. رانیا نگارگر