در آستانه سالگرد وضعیتی قرار داریم که درست در هفده ژوئن سال 2003 و مدتی بعد از تصرف عراق توسط نیروهای ائتلاف در فرانسه پیش آمد. وضعیتی که آینده فرقه تروریستی مجاهدین را برای همیشه تغییر داد و شرایطی را ایجاد کرد که این گروه عملاً نتوانند بعد از جریانات تصرف عراق تجمعی در فرانسه داشته باشند تا تشکیلات نظامی خودشان را بتوانند به آنجا منتقل کنند و از نو بازسازی کنند.
احتمالاً دولت فرانسه به این تحلیل رسیده بود که ممکن است این گروه بعد از عراق در اروپا به انجام اقدامات تروریستی روی بیاورد به همین خاطر با تدارکات لازم و بکارگیری نیروی ویژه پلیس به مقر این فرقه در اوور یورش برده و مریم رجوی و تعدادی از مسئولین آنرا دستگیر و اسناد و شواهد و مدارکی را نیز در اثبات طرح عملیاتی خود بدست آوردند و یا دست کم اعلام کردند که بدست آورده اند. که در آنزمان انعکاس وسیعی در رسانه های خبری جهان پیدا کرد و شوک بسیار بزرگی را به این فرقه وارد کرد.
در همین اثنا تعدادی خودسوزی و وقایع نظیر آنرا را نیز شاهد بودیم که با هدف تحت تأثیر قراردادن افکار عمومی و سیستم قضایی دولت فرانسه به وقوع پیوست. هرچند بعد از مدتی تعدادی از دستگیرشدگان و از جمله خود مریم رجوی نیز آزاد شدند اما پرونده هفده ژوئن از آن زمان تا کنون بسته نشده و باز بوده و فعال بوده و تیم قضایی که مأمور این پرونده بوده اند طبق روال قانونی که معمولاً در کشورهای اروپایی صورت میگیرد و با حوصله و دقت کاری همراه است تا بتواند تمام جزئیات این پرونده را روشن کند تا این زمان طول کشیده است اما این مدت زمان طولانی در امر رسیدگیهای قضایی در فرانسه باعث شده که این فرقه تصور کند که این پرونده خالی است و هیچ مدرکی در آن نیست و حتی حول و حوش آن تبلیغات وسیعی نیز براه بیاندازد. و چون تیم مأمور رسیدگی به این پرونده هنوز موضع گیری در این رابطه نداشته اند طبیعی است که به این شبهه در این مدت دامن زده شده است اما حقیقت اینست که پرونده دارد روال قانونی خودش را طی میکند و چه بسا در روزهای آینده و یا هر زمانی که سیستم قضایی فرانسه به حتمیت در این پرونده برسد و یا آمادگی آنرا پیدا کند با قاطعیت آنرا اعلام کند.
اما این موضوع در این روزها برای مجاهدین از اهمیت دیگری نیز برخوردار است و آن اینست که برای سالگرد سی خرداد نیز طبق معمول بایستی برنامه هایی داشته باشند تا بتوانند دست خالی خود را در وقایعی که اخیراً پیش آمده در نزد محدود هوادارن و اعضاء خود پنهان کنند. از بیرون نیامدن از لیست تروریستی وزارت خارجه آمریکا گرفته تا بی اعتنایی آمریکا و نیروهای آمریکایی به درخواستهای این فرقه در این زمینه و از وارد شدن پلیس امنیتی عراق برای بدست گرفتن کنترل کمپ اشرف و باز بی اعتنایی نیروهای آمریکایی به آن و واگذار کردن کلیت آن به خود عراقی ها و همینطور بی پاسخ ماندن تحرکات این گروه برای جلب نظر رسانه های خبری از بروز احتمالی فاجعه به زعم این فرقه، در کمپ اشرف و تبلیغات وسیع حول آن و جواب نگرفتن از سازمان ملل و سازمانهای وابسته در این زمنیه همه و همه باعث شده که این دست خالی بیش از پیش نمایان شود.
البته ناگفته نماند که احتمالاً قصد داشته اند که هم هفده ژوئن و هم بیست ژوئن که مصادف است با سی خرداد که سالگرد ماجراجویی این فرقه است. برنامه داشته باشند ولی بدلیل انبوه مشکلاتی که با آن دست به گریبان هستند همه برنامه ها را در یک برنامه خلاصه کرده و قصد اجراء آنرا دارند. اما در هرصورت تمام این وقایع هیچ چیزی از شرایطی که این فرقه در آن است را کم نمی کند. و این شرایط هرچه که باشد و به هراندازه ای که باشد قطعاً مورد پسند آنها نبوده و نیست و آنها را به هیج جایی رهنمون نمیشود.
اسماعیل شمس الدین