چرا رجوی ها اعضای فرقه را از بازگشت به ایران می ترسانند – قسمت اول

گزارشی از گردهمایی جمعی از بازگشته های استان مازندران به مناسبت سالروز بازگشت جمعی از اسرای فرقه رجوی به میهن

اقدامات و سیاست های تروریستی و خائنانه رجوی در دهه های بعد از انقلاب باعث به هدر رفتن سرمایه های مادی و انسانی زیادی از ملت ایران شده است.
سوء استفاده از خلاء به بوجود آمده از فضای آزاد بعد از انقلاب باعث فریب خوردن و جذب جوانان زیادی از میهن به این گروه شده بود. رجوی در آن مقطع سر مست از فریفتن و جمع نمودن این جوانان خام به دور خود، عجولانه قصد پیمودن راه صد ساله در یک شب را داشت و جنگ مسلحانه و ترور افراد را اعلام نمود و با اصرار بر راه غلط خود تاکنون باعث مرگ هزاران تن از افراد از جمله اعضای خود گردید.
افکار دگم و تصمیمات یک جانبه رجوی سازمان را تبدیل به یک فرقه تروریستی نموده که سال هاست برای بقای خود به هر شگرد و ترفندی دست می زند تا بتواند نیروی انسانی خود را تامین کند.
نابودی حکومت صدام به عنوان پشتوانه اصلی فرقه باعث گشته تا این فرقه در خاک عراق زمین گیر شود و با آشکار شدن بن بست و تنگنای سیاسی و نظامی موحب گردید تا دیگر نتواند جوانان این میهن را با نیرنگ و فریب به سوی خود بکشاند و آنان را اسیر خود در عراق نماید.
ذلیل شدن تشکیلات رجوی در عراق باعث شد تا اعضای فرقه که پیش از آن بدلیل دست باز رجوی در سرکوب نیروهایش و محکم بودن حصارهای فیزیکی اشرف و قرار داشتن چند لایه نیروهای ارتش عراق در پیرامون اشرف امکان کمی برای فرار و جدا شدن از فرقه را داشته باشند، بتوانند از این فرصت استفاده نموده و به هر طریق ممکن خود را از اشرف برهانند.
در سنوات گذشته و بخصوص بعد از سقوط صدام، دسته های زیادی از افراد اسیر در اشرف خود را از چنگال رجوی رهانیده و به خارج از عراق و یا به میهن عزیز شان ایران رفتند.
به همین منظور و به مناسبت سالروز بازگشت جمعی از اعضا و افراد جدا شده فرقه رجوی به میهن و منجمله آقایان هادی شبانی و عبدالله افغان از افراد بازگشتی استان، نشستی در دفتر انجمن نجات استان مازندران با حضور تعدادی از اعضای بازگشته برگزار شد. در این نشست هر یک از اعضای رها شده به گوشه هایی از شیوه ها و شگردها و حقه های رجوی برای در اسارت نگه داشتن افراد در اشرف و ایجاد فضای وحشت برای جلوگیری از بازگشت این افراد به خاک میهن اشاره کردند.
در ابتدای نشست مسئول انجمن استان ضمن خوش آمد گویی، فرا رسیدن سال نو را به همه دوستان بازگشته تبریک گفته و با آرزوی موفقیت و بهروزی، گزارش کوتاهی از آخرین وضعیت سازمان و افراد اسیر فرقه در اشرف را به حاضرین ارائه داد.
آقای نظری در رابطه با وضعیت و روحیه نیروها در اشرف اظهار داشت، بعد از انتخابات دوره دهم ریاست جمهوری ایران و مسائل پیش آمده بعد از آن، رجوی فرصت را مناسب دیده و سر از سوراخ بر آورده و به قصد روحیه دادن مجدد به افراد پاسیو و بریده اشرف، اعلام نمود که قیامی مردمی بر پا شده است و با دادن پیام های سریالی و یاوه های صد بار تکرار شده خود در صدد فضا سازی بر آمد تا بتواند اندک انگیره‌ای برای سر پا نگه داشتن افراد اشرف بوجود آورد.
البته بعدها با پایان یافتن این مسائل، بار دیگر مشخص شد که رجوی چقدر از بطن جامعه ایران جداست و همچون وضعیت فیزیکی، بلحاظ سیاسی و اجتماعی نیز در غار زندگی می کند. بعد از این افتضاح بود که به خاطره نویسی روی آورده تا شاید کمی از آلام و سوزش خود بکاهد.
رجوی در ادامه فضای سازی و پنهان نگه داشتن بلا تکلیفی اشرفیان از یک سو و از سوی دیگر اصرار دولت و مردم عراق بر اخراج آنان، به مسئله انتخابات عراق پرداخته و چهار نعل در خدمت ائتلاف های سکولار و گروه های بعثی قرار گرفت تا به خیال خام خود ائتلاف های مورد نظرش پیروز میدان شوند تا شاید مسئله اخراج مجاهدین از عراق و جمع شدن اشرف مدتی در سکوت بماند.
مسئول نشست در همین رابطه ادامه داد، این در حالی است که حتی آقای علاوی نیز که مورد نظر و حمایت تبلیغاتی و مالی مجاهدین هستند به تاکید بر حسن همجواری همسایه‌گان عراق و از جمله ایران دارد و معتقد است که مجاهدین باید در عراق تعیین تکلیف شوند.
واقعیت این است که تمامی فعالیت ها، شانتاژها، پیامها، اطلاعیه ها و… رجوی برای سرپوش گذاشتن بر مسئله اصلی که همان مسئله جمع شدن اشرف و اخراج مجاهدین از عراق توسط دولت و مردم آن می باشد.
هیچ کس بهتر از رجوی نمی داند که اخراج اعضای مجاهدین از عراق به منزله رهایی آنان از زندان رجوی و افشای هر چه بیشتر چهره واقعی او و فرقه رجوی ها در داخل و خارج کشور است که خود به منزله پایان ایدئولوژی فرقه تروریستی رجوی هاست. به همین دلیل رجوی با هر ترفند و فریب سعی در جلوگیری از منحل شدن قرارگاه اشرف دارد
به دنبال این توضیحات، مسئول نشست از حاضرین خواست تا درباره روشهای رجوی ها برای ایجاد رعب و وحشت و ترساندن افراد از بازگشت به ایران توضیح بدهند.
سپس هر یک از اعضای از بند رسته از اشرف به تشریح چگونگی فشارهای تشکیلاتی در جهت ایجاد رعب و وحشت و جلوگیری از ریزش نیرو و بازگشت آنان به داخل کشور پرداختند.
اولین فردی که در این باره توضیحاتی ادعا نمود آقای عبدالله افغان از اعضای قدیمی سازمان بود که یکی از برادرانش نیز در این راه جان خود را از دست داده است:
– من تا زمانی که به کمپ آمریکایی ها نیامده بودم هیچ فضای درستی از بیرون اشرف و داخل کشور نداشتم مسئولین اشرف افراد را در بی خبری مطلق نگه می دارند. من وقتی به کمپ آمریکائی ها آمدم تازه متوجه شدم تعدادی از افرادی که مسئله دار بودند و کسی از آنان اطلاعی نداشت از سازمان جدا شده و در آنجا هستند.
مسئولین فرقه فضایی در مناسبات ایجاد می کردند تا کسی نپرسد که مثلا فلانی که مدتی ناپیداست کجا رفته است و یا چه بلایی بر سرش آمده است و حتی خبرگیری از افراد مسئله دار جرم تشکیلاتی محسوب می شود و کسی که درباره آنان سوالی می کرد می‌بایست در نشست های تشکیلاتی مورد برخورد قرار گیرد تا اولا خودش سرجایش نشسته و ثانیا برای سایرین درسی شود که دیگر از این سوالات نکنند.!!!
او در ادامه اظهار داشت
– آنان افراد مسئله دار را شدیدا ایزوله می کردند و سعی می کردند او را مرعوب کنند تا مجبور به بازگشت به تشکیلات شود.
اگر کسی هم موفق به فرار از اشرف می شد او را در تشکیلات خراب می کردند و درباره‌اش مسائل مختلفی از جمله مسئله اخلاقی و… می گفتند تا مبادا دیگران نیز به تاثی از رها شده گان تصمیم به فرار گیرند.
آقای حسینعلی علیزاده نیز که سال ها اسیر ارتش صدام و سپس در اسارت رجوی در اشرف بود در رابطه با برخورد سازمان با افراد مسئله دار بیان داشت:
– مسئولین فرقه در باره افراد مسئله دار که هنوز در اشرف بودند پرونده سازی زیادی نمی‌کردند چون ممکن بود فرد جری تر شده و از خود دفاع کند ولی وقتی کسی به هر طریق از اشرف فرار می کرد، با ساختن یک پرونده سنگین اخلاقی و… در باره او نزد سایرین و در تشکیلات صحبت می کردند و هر مارکی که خودشان می خواستند به او می‌زدند. آنها با این کار قصد داشتند اذهان افراد را خراب و آنان را نسبت به خروج از سازمان مرعوب کنند.
او هم چنین در رابطه با برخورد سازمان با خودش گفت:
– از سال 79 پنج ماه در اسکان اشرف ایزوله بودم و هدفشان این بود تا هم روی من کار کنند که برگردم و هم اینکه روی دیگران تاثیر منفی نداشته باشم.
او در ادامه خاطراتش گفت:
مسئولین سازمان افراد خواهان جدایی را تهدید می کردند. مثلا مسئولینی مانند ماندانا بیدرنگ و مهدی ابریشم چی می گفتند که باید برگه ای را امضا کنید که اصلا کاری نکنید (منظور از کاری نکنید این بود که علیه مناسبات فرقه ای اشرف افشاگری نکنید). آنان با تهدید و مرعوب نمودن افراد برای گرفتن امضا و دادن تعهد می گفتند شما افراد جدا شده سالم در نمی روید.
سپس آقای عبدالله افغان در تکمیل صحبت های آقای علیزاده در رابطه با چگونگی ایجاد رعب و وحشت توسط شخص رجوی در نشست ها، بیان داشت:
– در درون تشکیلات اگر چه تا خرخره از سازمان تناقض داشتم اما به دلیل نمایش فیلم سنگسار در مناسبات اشرف که معلوم نبود سازمان از کجا تهیه کرده بود از آمدن به ایران وحشت داشتم.
وقتی درون سازمان از سال 73 درب سازمان را بستند و مسعود رجوی بحث " مشت آهنین " را در برخورد با مسئله دارها مطرح کرد او می گفت سه الگوی ایران و ترکیه و آمریکا را پیاده می کنیم و زندان و شکنجه و کشتن را برای افراد مسئله دار که می‌خواهند از سازمان خارج شود اعمال می کنیم و این کار را هم عملی نمود.
او سپس به نمونه ای از اعمال شکنجه و کتک زدن افراد مسئله دار در نشست های مسئولین پرداخت و گفت:
– مثلا برای مرتضی ستوده که از افراد مسئله دار بود از ساعت 9 شب تا 4 صبح روز بعد نشست گذاشتند، مسئولین این نشست پرویز کریمیان (جهانگیر) و مهرداد خاوری بودند.
در این نشست هر کسی می آمد فرد مسئله دار را محکوم و او را کتک می زد که خود شاهد این داستان بودم و از این صحنه وحشت داشتم که نکند روزی نوبت من بشود البته این شگرد سازمان بود که هر کسی را می خواستند بزنند آخر شب برای نشست می بردند.
هدف همه این اعمال ابتدا ترساندن فرد مسئله دار و جلوگیری از لو رفتن او و سپس مرعوب کردن بقیه شاهدین و افرادی که ممکن بود در ذهن مسئله ای داشته و خواهان جدایی باشند بود. به همین دلیل هیچ کس از سرنوشت خودش بعد از خروج از سازمان مطمئن نبود.
ادامه دارد…