اکنون بیش از چهار ماه است که خانواده های گروگانهای رجوی در کمپ عراق جدید (اشرف سابق) در جلوی درب کمپ بست نشسته و خواستار دیدار با جگر گوشگان خود هستند. خانواده ها در طی این چهار ماه از همه و از جمله یونامی، صلیب سرخ جهانی، سازمان ملل و حتی سفیر امریکا در عراق کریستوفر هیل کمک خواسته اند ولی تا کنون این درخواست کاملا بشردوستانه آنها (بخاطر نگرانی واشنگتن از انحلال گروه تروریستی مجاهدین) مورد رسیدگی قرار نگرفته است. اکنون مسعود رجوی رهبر فرقه به این امید که بتواند خانواده ها را بدون دیدار با فرزندانشان مجبور به تسلیم و ترک محل کند، در نقشه ای کثیف تک تک کسانی را که خانواده هایشان جلوی درب متحصن شده اند را جلوی دوربین می آورد تا بر علیه خانواده های خودشان و در کنار آن به دولت عراق به فحاشی بپردازند. متاسفانه این گروگانها بیش از دو دهه است که در ایزولاسیون مطلق بوده و هیچ گونه تماسی با دنیای خارج و یا مینیمم دسترسی به مطبوعات، تلفن، اینترنت و غیره و یا ارتباط با خانواده هایشان نداشته اند. در یکی از این ویدئوها که در آن رهبران فرقه تروریستی رجوی تحت حمایت واشنگتن، آقای محمد کریمی را پس از در آوردن لباس نظامی اش بزوردر محلی در داخل بازداشتگاه اشرف که بصورت ورزشگاه آرایش شده است جلوی دوربین نشانده اند. صحبت های وی بخاطر استفاده از خزعبلات فرقه ای کمی غیر قابل فهم است ولی مشخص است که در آن به خواهر خود همراه با نخست وزیر عراق آقای مالکی فحاشی می کند. کریمی در این ویدئو مدعی می شود که در جنگ با ایران است و همین که وی در داخل کمپ نشسته و از دیدار با خواهرش خود داری می کند بدین معنی است که رهبر ایران (آیت الله خامنه ای) و نخست وزیر عراق (آقای مالکی) شکست خورده اند. فراموش نباید کرد که این افراد بیش از دو دهه مورد شدید ترین سوء استفاده های صدام حسین و مسعود رجوی قرار گرفته اند و وقتی که رجوی و زنش درست قبل از دستگیری صدام فرار کردند این بیچاره ها را بعنوان گروگان و کارتهای بازی آینده خود در کمپ اشرف رها نمودند. اکنون که بیش از هفت سال از سقوط صدام می گذرد این افراد هنوز در ایزولاسیون مطلق و بدور از جامعه و بصورت گروگانهای رهبران فرقه در داخل کمپ اشرف در اسارت بسر می برند و شاهدیم که دولت امریکا و نیروهای مختلف آن در عراق نیز بوضوح از این نقض حقوق بشر توسط سران فرقه تروریستی مجاهدین خلق حمایت و پشتیبانی می کنند. هر عقل سلیمی وقتی این ویدئو را ببیند می تواند بوضوح درد را در چشمان آقای کریمی زمانی که به خواهر خودش فحاشی می کند ببیند. هر عقل سلیمی می تواند درک کند که اگر این فیلم برداری تحت شکنجه و اجبار انجام نگرفته بود، محمد کریمی می توانست اجازه داشته باشد تا با پای خود و بدون همراهی زندانبان به درب بازداشتگاه اشرف مراجعه کرده و به خواهرش بگوید که از ماندن در آنجا راضی است و خواهرش می تواند به خانه برگردد. هر عقل سلیمی می تواند ببیند که مشکل بازداشتگاه اشرف و رهبر آن مسعود رجوی این نیست که افراد می خواهند یا نمی خواهند فعالیت سیاسی داشته باشند (که در این صورت اولین قدم برای ادامه فعالیت جدی خروج از وضعیت اسارت در بیابانهای عراق بود). مسئله عمق وحشت رجوی از خانواده ها و فعالین حقوق بشری است که با نگرانی از وضعیت داخلی کمپ خواستار ارتباط با افراد داخل کمپ می شوند. رجوی باید به جهان خارج از کمپ پاسخ بدهد که چرا هیچ ازدواجی در این کمپ صورت نگرفته و نمی گیرد؟ چرا بیش از دو دهه است که هیچ کدام از اعضای فرقه بچه ای نداشته اند؟ چرا روزنامه، رادیو و تلویزیون و حتی تلفن و ایمیل و هر گونه ارتباط با جهان خارج ممنوع شده است و هزار سوال مشابه. و چرا هر آنکس که توانسته است خود را از این جهنم نجات دهد گزارش می دهد که حقوق بشر افراد گرفتار در داخل این کمپ مستمرا و بشدت نقض می گردد و هیچ کس هم بدادشان نمی رسد؟ حامیان منفور رجوی و بقایای صدام حسین (بخصوص سر شعبه ها و منفورینی همچون راس لاهتین در کنگره امریکا، استراون استیونسون در پارلمان اروپا و رابین کوربت در مجلس اعیان انگلیس) باید سرشان را از شرم حمایت هایشان به زیر بیاندازند. حمایت هایی که تاییدیه ننگینیست بر ادامه نقض حقوق بشر گروگانها در جلوی چشم خانواده هایشان.