فرار و نارضایتی روز افزون در درون فرقه رجوی جنایتکار به حدی رسیده که بالاترین سطوح تشکیلاتی یعنی زنان عضو شورای رهبری این فرقه نیز دست به فرار می زنند. فرار خانم مریم سنجابی و چند عضو دیگر شورای رهبری این فرقه و مصاحبه مطبوعاتی سه تن از جدا شدگان در بغداد آنقدر با اهمیت بود که رجوی جنایتکار را وادار کند تا به فکر علاج درد بی درمان خود باشد.
در این راستا این جنایتکار از خدا بی خبر که خوب می دانست بعد از درگیری های اخیر و موضع گیری های پی در پی مقامات عراقی و بین المللی مبنی بر اینکه تا پایان سال میلادی جاری افراد فرقه اش بایستی عراق را ترک کنند، روحیه نیروهای فرقه بسیار پایین آمده و سرعت فرار و فروپاشی در مناسبات این فرقه بسیار فراتر خواهد رفت، دست به یک اقدام جنایتکارانه دیگر زد تا باز هم روی چنگیز و هیتلر و دیگر اجداد خود را سفید کند.
رجوی پلید که بر اساس افکار فرقه ای اش باید مانع از ارتباط افراد فرقه با بیرون آن شود وقتی دید وجود بیمارستان عراقی راهی برای ایجاد رابطه افراد اسیر با دنیای بیرون از فرقه است، برای بستن کامل راه ساکنان اشرف به بیرون در یک نمایش مسخره و با قساوت تمام در پوش یک اطلاعیه از قول شورای باصطلاح مقاومت در تاریخ 7 اردیبهشت، خبر از ممنوع کردن مراجعه اسیران اشرف به بیمارستان کنار کمپ را داد:
« این شکنجه گاه توسط عموم ساکنان اشرف تحریم شده است و جز در شرایط اضطراری و موارد خطرناک مانند کسانی که مورد اصابت گلوله قرار گرفته اند یا زرهپوشها از روی آنها رد شده یا در کما به سر می برند و دوستانشان آنها را به این محل می برند، هیچیک از ساکنان حاضر نیست به این بیمارستان برود.»
البته از قساوت پیشه هیچ چیزی غیر قابل انتظار نیست. گویا او قصد براه انداختن حمام خون دارد تا از این طریق با به کشتن دادن افراد اسیر مانع از رفتن آنان به بیرون بشود بنابراین با شیادی خاص خودش می گوید تنها در شرایطی به افراد اجازه رفتن به بیمارستان را می دهد که دیگر امیدی به آنان نیست و آنقدر حالشان وخیم است که خودشان توان راه رفتن را ندارند!!!
این اولین بار نیست که او با دنائت مانع از مراجعه افراد اسیر در اشرف به دکتر شده و از خروج آنان جلوگیری می کند. بعد از آنکه در سال 1373 اعلام کرد که دیگر خروج از سازمان ممنوع است و کسی اجازه خارج شدن از فرقه را ندارد، درب های قرارگاه را بست و با ایجاد ضوابط کنترلی سنگین مانع از خروج افراد به بیرون از قرارگاه ها شد. در همین چارچوب در سال 76 برای جلوگیری از فرار افراد، چند دکتر که از سوی دولت صدام دیکتاتور تایید شده بودند را به قرارگاهی بنام بدیع (در اطراف بغداد) برد و فقط افرادی که وضعیت بیماری شان حاد شده و از طرف تشکیلات (و نه از نظر پزشکی) تایید می شدند که نیاز حتمی به پزشک دارند را در اکیپ هایی که نمی بایست کمتر از 6 نفر باشد (تا کسی فرار نکند و هر یک از ترس دیگری نتواند اقدام به فرار نماید) را به این قرارگاه می فرستاد.
اما باز موج نارضایتی آنقدر زیاد بود که خیلی ها با به جان خریدن همه مصائب دست به فرار زدند. برخی ها دستگیر شده و سر از ابوغریب در آوردند و تعداد کمی هم موفق شدند فرار کنند. رجوی جنایتکار که از موارد فرار بوجود آمده بشدت خشمگین شده بود برای بستن این شکاف، دستور داد تا همان پزشکان مورد تایید دولت صدام به قرارگاه اشرف آمده و به این ترتیب مانع از خروج افراد به بیرون از اشرف شد.
بیمارانی که نمی شد دیگر آنان را نزد پزشک نبرد با تایید تشکیلاتی اجازه رفتن به محل استقرار این پزشکان را می یافتند تا در آنجا معاینه شوند. البته در خود اشرف هر یگان مقر جدا شده از بقیه یگان ها را داشت و برای خروج از محدوده هر یگان که محیطی تقریبا 300 در 300 متر را در بر می گرفت، افراد برای خارج شدن از دژبانی می بایست حتما ویزای خروج داشته و در ثانی اجازه خروج تک نفره را هم نداشتند. بگذریم از اینکه تعداد این پزشکان کم و بسیاری از تخصص ها را نیز در بر نمی گرفت. اما باز هم این ترفند کارساز نشد و افراد اسیر در هر فرصتی که بدست می آوردند از قرارگاه فرار می نمودند.
حالا بعد از گذشت بیش از ده سال، بعد از سرنگونی صدام، بعد از ناامید شدن رجوی از آمریکایی ها، بعد از اتمام حجت دولت عراق و بعد از یک فهرست بلند و بالا از شکست ها و ناکامی های سیاسی و استراتژیک، معلوم است که هر حربه ای رجوی جنایتکار به کار ببرد کارساز نخواهد بود. اما این موضوع نه از عمق جنایت رجوی می کاهد و نه مسئولیت سازمان های حقوق بشری و بین المللی و دولت عراق در قبال نجات جان افراد اسیر در اشرف از چنگال خونریز رجوی جنایتکار را کم می نماید.
این اقدام رجوی به مثابه جنایت علیه بشریت بوده و لازم است تا سازمان ملل و صلیب سرخ جهانی با ایجاد شرایط لازم، اسیران اشرف را به حداقل حقوق انسانی خود برسانند و با بیرون آوردن آنان از حصار تشکیلاتی این فرقه جنایتکار، از پایه ای ترین حقوق انسانی آنان (و نه بیشتر) دفاع کرده و این جنایت بزرگ را افشا نمایند.