چنانچه از رسانه ها و منابع سازمان مجاهدین شنیدیم. به یکباره مریم عضدانلو پیشنهاد استقرار ساکنان اشرف را در مرز اردن آنهم در کسوت برپایی چادر!!؟ و با هزینه سازمان مجاهدین را به نهادهای های ذیربط بین المللی داد. این در حالیست که سازمان علیرغم مشکلات ایجاد کننده اش به نمایندگان سازمان های بین المللی در زمان انتقال 397 نفر از اعضای خود به کمپ ترانزیت در هفته های اخیر حاضر به ادامه همکاری های لازم برای تداوم اعزام نفرات سازمان نبود و همچنان که ساعتها با مسئله بازرسی بدنی در خروجی اشرف و ورودی کمپ ترانزیت خواست گردن کشی بی نتیجه خود را با پس گردنی دریافت دارد بعد از ورود نیز با شبیه سازی کمپ ترانزیت با هتل های چهارستاره خیالی خود ودر یک لجبازی محوطه کمپ را به زباله دانی تبدیل نموده و سعی داشتند نشت لوله یک دوم آب شرب را عکسبرداری کرده و به خورد لابی صهیونیست های امریکایی شان دهند. بالاخره از سویی در چند روز اخیر هیلاری کلینتون نیز تیر آخر را بر پیکره نحیف مجاهدین شلیک کرد و به صراحت گفت که خروج مجاهدین از لیست گروههای تروریستی منوط به خروج شان از اشرف و کشور عراق است. حال مجاهدین مانده اند با کمتر از دو ماه فرصت زمانی. از سویی این بار نمی توانند مدام به صلیب سرخ جهانی و کمیساریای پناهندگی بغداد بخاطر هر موضوع صنفی و غیره در صورت فرض انتقال تمامی ساکنان اشرف به کمپ ترانزیت خرده بگیرند و نهایتا تجهیزات ماهواره ای اشرف در اختیارشان نخواهد بود و بنوعی و حداقل کنترل های تشکیلاتی را تا سقف 65 درصد از دست خواهند داد و مطمئنا لیست نفرات تحت تعقیب سازمان در کمپ ترانزیت اجرایی خواهد شد و با اندک فشار خانواده های همیشه قهرمان سازمان دیگر نمی تواند رودرروی نهاد های مسئول خارجی ممانعت از انجام ملاقات خانواده ها را معمول دارد و بی شک صحنه های زیبای ملاقات آزادانه و بدون حضور فرماندهان گروه تروریستی مجاهدین در آنسوی کمپ ترانزیت صدها بار امکان جدایی و فرار اعضای ناراضی را تسهیل خواهد کرد و ریل مصاحبه های افراد داوطلب عزم به ایران که قریب به 1500 نفر میباشند به احتمال قوی در مرحله اول مصاحبه ها قرارگرفته و فضای کمپ ترانزیت را با ولوله گسیل شدن نفرات به ایران بر سر سران سازمان خراب خواهد نمود. ولی اگر مریم عضدانلو گریزی هم به چادرهای مرز اردن!؟ زده بی گمان حفظ تشکیلات و نیرو و حتی همان 1500 نفر عازم ایران با فرض دفع الوقت نمودن زمان تا بتواند به زعم خویش امیدهای همیشه حرام خود را برای همسفر شدن سازمان در حمله به ایران با نیروهای امریکایی و اسراییلی محک بزند. شاید این هم مصلحتی باشد که سازمان آن راهم تجربه کند چراکه گرمای عراق و مرز اردن از هم اکنون خود را بر تشکیلات واو و خمود و دلشکسته اعضای ناراضی و راضی رجوی تحمیل ساخته و شاید در یک گرفتاری غیرقابل پیش بینی سازمان را با انفجار و از هم پاشیدگی جدیدی روبرو سازد.
فرید