بنابر گزارش اخیر تهران تایمز، جمهوری اسلامی ایران در رابطه با تصمیم احتمالی امریکا برای انتقال جمعی مجاهدین خلق به کمپ تروریستی جدید در کشوری همسایه ابراز نگرانی کرده است. منظور از این کشور همسایه احتمالا جمهوری آذربایجان می باشد. با توجه به این که این افراد بسیار شکننده و فرتوت هستند و عملا نمی توان از آنها برای کار و هدفی جدی استفاده کرد، مشخص است که هدف از مطرح شدن چنین حرکتی در وهله اول وادار کردن ایران به واکنش آنتاگونیستی، دامن زدن به تنفر و جلو گیری از احتمال هر گونه حل مسائل بصورت غیر خشونت آمیز می باشد. این حرکت البته در صورت صحت اهداف دیگری هم خواهد داشت. بسیاری از کشورها از جمله عراق، اتحادیه اروپا و امریکا هم از این مسئله استقبال می کنند چرا که این کار باعث می گردد تا بتوانند دست از این قضیه شسته و مشکل موجود را به فراموشی بسپارند. “این افراد را به نقاط و صحرا های دور دست می فرستیم تا در آنجا بپوسند و بمیرند و ما خلاص می شویم”. این عمل طبعا غرب را از مشکل پذیرا شدن این افراد و استقرارشان در کشورهای غربی خلاص خواهد کرد. حتی فکر و تصور چنین “راه حلی” می تواند بوضوح نشان دهد که افرادی که این رویا ها را در سر دارند حاضرند تا به راحتی حقوق مینیمم انسانی این قربانیان را تحت نام “پیشرفت سیاسی” به فراموشی بسپارند. تا کنون نه کشورهای اروپایی و نه امریکا هیچ حرکت عملی مثبتی در جهت قبول تعدادی از این افراد فرتوت و بیمار نداشته اند. این کشورها نباید فراموش کنند که دولت هایشان به همراه دیگر سیاستمداران غربی سالهای سال از وجود این قربانیان بهره برده اند. اعضای سازمان مجاهدین خلق سالهای سال بطور مستمر در مقابله غرب با ایران مورد بهره برداری و استثمار قرار گرفته اند. بسیاری از آنها در همین راستا بهترین سالهای زندگی خود را در کمپ های زمان صدام حسین تحت فرمان رهبران فرقه گذرانده اند. اکنون عجیب نیست اگر از مسئولین این کشورهای غربی بخواهیم تا زمان بازپرداخت را فراموش نکنند. بازپرداخت به قربانیانی که اکنون نیازمند هستند. کشورهای غربی امروز مسئولیت دارند و باید اجازه دهند تا این افراد با تضمین احترام و راحتی مورد نیازشان در این کشورها بازنشسته شده از امکانات درمانی و اجتماعی موجود بهره مند گردند.
آن سینگلتون