رجوی ها ضمن قانون گریزی، اصلی ترین دشمنان اعضای اسیر در عراق هستند

از زمان انتقال 14 نفر از لیبرتی به کشور آلبانی که بدون شک رجوی های پلید مخالف آن بودند، آنها در سایت های خود هیچ اشاره ای به این موضوع نکردند تا شاید از خفت و خاری این تسلیم کم کنند. اما با اعلام اسامی افراد منتقل شده، آنها برای بستن راه های اطلاع رسانی موضع گیری کرده و اعلام اسامی منتقل شده ها را یک موضوع امنیتی نامیدند!!! و در اطلاعیه ای که در این رابطه با امضای کمیسیون امنیت و ضد تروریسم شورا بیرون دادند، با فریبکاری مدعی شدند: « این یک حلقه از توطئه های وزارت اطلاعات برای اخلال در روند کار کمیساریای عالی پناهندگان و انتقال افراد به کشورهای دیگر است. »
آنها با این اطلاعیه می خواستند اینطور وانمود کنند که عدم اطلاع رسانی شان دلایل امنیتی داشته و اینکار برای عدم اخلال در کار انتقال افراد به کشورهای ثالث است!
اما از آنجا که دروغگو فراموشکار است، مریم قجر یک روز بعد از این اطلاعیه، در دفتر بنیاد دانیل میتران در فرانسه خواسته قلبی خود و همسر سوراخ موش نشینش را بار دیگر بیان کرد و نشان داد که دشمن اعزام افراد به کشورهای ثالث است. او با وقاحت و در حالی که رفتن 14 نفر نشان داد که خواسته اصلی اعضا خروج از عراق است، گفت: « ساکنان لیبرتی خواهان یک بازگشت فوری به اشرف هستند »!!!
بر کسی پوشیده نیست که هراس رجوی ها از بیرونی شدن موضوع انتقال 14 نفر به کشور ثالث این است که راه بقیه اسرا باز شده و به این ترتیب فرقه قرون وسطایی آنها فرو خواهد پاشید. آنها نه تنها نگران جان اعضای فرقه نیستند بلکه تمام تلاش شان این است که این اعضا به اشکال گوناگون از بین بروند و به همین دلیل نیز مانع خروج اعضای اسیر از عراق می شوند.
این حقیقت از سوی نمایندگان سازمان ملل در عراق افشا شده و هم اخیرا مقامات آمریکایی بر آن تاکید کرده اند. روزنامه لس آنجلس تایمز در مقاله ای با عنوان «مقاومت رهبری مجاهدین خلق برای خروج از عراق» می نویسد:
« بث جونز، دستیار معاون وزیر امور خارجه ایالات متحده در امور خاور نزدیک روز چهارشنبه (۲۲ مه) [ اول خرداد ] به کنگره گفت با وجود خطراتی که جان اعضای مجاهدین خلق در عراق را تهدید می کند رهبری این سازمان برای خروج نیروهای خود از این کشور همکاری نمی کند. وی خطاب به اعضای کمیته فرعی امور خارجه کنگره گفت با وجودی که مقامات ایالات متحده برای متقاعد کردن رهبری این گروه برای همکاری در زمینه خروج (اعضای مجاهدین) نهایت تلاش خود را به کار برده اند اما تعداد بسیار اندکی اجازه یافته اند تا از عراق خارج شوند»
این روزنامه می افزاید: «رهبری این گروه در پاریس ظاهراٌ به اعضای زیردست خود که تحت کنترل شدید و جدی آن ها فعالیت می کنند اجازه نمی دهد تا با سازمان ملل همکاری و در روند انتخاب اعضای گروه و اسکان مجدد آن ها در کشورهای دیگر به مقامات این سازمان کمک کنند».