از روزیکه اتفاقات اشرف و کشته شدن افراد دیگر خبری خیلی از شعارهای قبلی مجاهدین نیست. اما از بد روزگار کماکان اونها در لیبرتی قدرت را در دست دارند. یک اعتصاب تحمیلی به افراد انجام شده است و هر واکنشی نسبت به این عمل را کار هماهنگ دشمن مینامند. حال باید دید که چرا این قدر اصرار بر این اعتصاب غذا هست. واقعا رهبران مجاهدین آنقدر کوتاه بین هستند که نمیدانند که فعلا به دلیل تعادل قوای موجود در عراق و منطقه مساله حقوق بشری و بشریت در الویت اول تا صدم هم نیست. این برآنها پوشیده نیست. و حال چرائی آنرا در نوشته های قبل اشاره کردم که فقط برای مصرف داخلی و اینکه به بهانه آزاد شدن هفت اسیر روی پاسخ گویی به کشته شدن و چرایی پنجاه و چهار نفر خاک بپاشند. این سیستم فرار به جلو البته جز حرفه و کهنه کاری این جماعت است.
اما آنچه که هم چنان مایه تاسف و نگرانی است مکانیزمی است که در فکر افراد اسیر در دست فرقه انجام میشود. این مکانیزم چیزی نیست به جز تحمیل شعارهایی که هرگز پایه ای در واقعیت ندارد. بخوانید پیام کسانی که در حال از دست دادن آخرین رمقهای حیات خود هستند چرا که سه دهه بیگاری و روزی هیجده ساعت کار و فرسودگی دیگر رمقی برای پیر و جوان نگذاشته و بجز این شعارها چه برایشان مانده است.
این گرفتار شده گان در نوشته هایشان نوشته اند که” اعتصاب غذای ما در لیبرتی جریان بنیان کنی است که طومار رژیم را در هم میپیچد”. واقعا هر خواننده ای که این نوشته را میخواند دو برداشت ممکن است یا اینکه نگارنده این سطر مشکل روحی و روانی پیدا کرده است یا اینکه کسی دیگری مجبورش کرده است که چنین بنویسد یا اینکه من تحلیل دیگری دارم که ممکن مثل اون دکترهای گیاهی قدیما که یک نسخه ثابت داشتند این را هم برای هر نوشته ای در نظر گرفته اند. بیچاره گان فکر میکنند که اعتصاب غذای آنها به من و یا سایرینی که درخارج از عراق هستند آسیبی میرساند که حال اگر میگوییم این کارها برنامه های ی فرقه است که برای اسارت افرادش ریخته است. حال اگر فکر کنند که ما حسادت میکنیم خوب این دیگر به خودشان مربوط است. فکر اینکه از این برنامه به جز سران فرقه کسی دیگر سود میبرد را باید از سر بیرون کنند. آنچه مسلم است مخفی شدن رهبر و نداشتن ارتباط و نداشتن پاسخگوئی برای آنچه که برایشان پیش آمده است بیش از قبل برای حفظ فرقه مشکل شده است. باید کمی زمان بگذرد که اتفاقات بعدی بیشتر خود گواه این خواهد بود که چه کسی به دنبال موقعیت خودش است و چه کسی با خط از ما بهتران خودش را تنظیم میکند. این عراق از یکماه گذشته خونین ترین ایام خودش رو طی کرده است ولی در اخبار مجاهدین مهمترین اتفاق درکره خاکی یک پلاکارد در محکوم کردن حمله به اشرف است. حال باید پرسید وقتی که همه شخصیتهای سیاسی و غیره این واقعه رو محکوم کردند چه چیزی را برای آنها عوض کرد که در نماز جمعه شهری در عراق این تحول بزرگ خیالی را میسر خواهد کرد. به هر حال آنچه مسلم است زمان پاسخگویی نزدیک است.
مهرداد ساغرچی