انتشار بیانیه هایی از این دست را باید در سیطره کامل مجاهدین بر شورا و بی خاصیتی اعضای آن از یک سو و تلاش مجاهدین برای سرپوش گذاشتن بر شکست های پی در پی شان در سال جاری از سوی دیگر دید.
سایت رسمی مجاهدین در تاریخ ۲۹/۱۰/۱۳۹۲ با صدور بیانیه ای خبر برگزاری «اجلاس دو روزه شورای ملی مقاومت» را اعلام کرد.
اکنون سالهاست که دیگر برگزاری چنین اجلاس کلیشه ای، چنگی به دل نمی زند و خروجی آن جز تکرار مشتی حرفهای تکراری و تحلیل های بی سرو ته و وعده و وعیدهای بی پایه و اساس، چیز دیگری نیست.
بنابراین شنیدن و یا خواندن محتوای آنچه که در نشست های اینچنینی مطرح میشود، مضحک و به همین اندازه نیز تهوع آور است.
مطابق آنچه که در متن این بیانیه آمده، گفته شده است: «اجلاس دو روزهٴ شورای ملی مقاومت در روزهای بیست و پنجم و بیست و ششم دی با حضور مریم رجوی افتتاح شد.»
آنچه که با خواندن سطور اولیه این بیانیه به ذهن خطور میکند اینکه گویا مجاهدین و اعضای شورا طی دو روز بحث های فشرده و سخت، جدی ترین و مبرم ترین مسائلِ «مقاومت» را مورد تجزیه و تحلیل قرار داده و راه کارهای عملی برای آن اندیشه اند. ولی با خواندن بقیه مطالب این تفکر و آنچه که ابتدا در ذهن شکل گرفته خیلی زود فرو می ریزد. چرا که اگر چنین میبود حتما متن بیانیه هم چیزی غیر از آنچه که مجاهدین آنرا در سه صفحه انتشار داده اند، نوشته میشد.
آنچه که در سطر به سطر این بیانیه دیده میشود، باز همان حرفهای تکراری رهبری مجاهدین و اعلام پیروزیهای باز هم بیشتر بنفع «مقاومت» است.
ارائه جمعبندی از تحولات سیاسی کشور توسط مریم رجوی و «بحثهای پیش از دستور و در دستور کار دو روزه» شورا و بررسی «رخدادهای سیاسی داخلی و منطقه یی و بین المللی» از جمله شاهکارهای اعضای این شورا طی برگزاری اجلاس دو روزه آن بوده است؟!
بدیهی است باید از رهبری مجاهدین پرسید سه ماه پس از اجلاس قبلی این شورا که در اواخر مهرماه همین امسال برگزار شد، این شورا و مجاهدین، موفق به حل چه مشکلاتی از آنچه که مجاهدین با آن دست به گریبانند، شده است؟
باز باید از رهبری مجاهدین و اعضای بی خاصیت این شورا پرسید که شما تا کجا از مسائل و مشکلات مبارزه و مردم و بویژه اعضای خود پرت افتاده اید که «بررسی رخدادهای سیاسی داخلی و منطقه یی و بین المللی» را به بررسی وضعیت بلاتکلیف ۳۰۰۰ عضو مجاهدینِ محصور در لیبرتی، تهدید بازهم بیشتر موشک باران آن،… و نهایتا اینکه استراتژی مجاهدین در شرایط فعلی چیست، ترجیح میدهید؟
اگر نگاهی به آنچه که در متن پایانی اجلاس دو روزه شورای ملی مجاهدین آمده بکنیم بازهم سوالات دیگری در ذهن خواننده شکل میگیرد و پرت افتادگی این آقایان را بیشتر از پیش به نمایش میگذارد.
از جمله اینکه ؛ آیا الان باید جلسات شورا به بررسی موضوع یارانه ها در ایران سپری شود؟ آیا باید به این فکر کنیم که مثلا بیکاری و تورم در ایران چند درصد است؟ و اینکه در ایران رانت خواری وجود دارد؟ و یا اینکه به ترکیه نقل و انتقال غیرقانونی ارز صورت گرفته؟ و یا اینکه به هواداران مجاهدین و شورا این مژده را بدهیم که کار دادگاه بین المللی ترور رفیق حریری در لاهه شروع شده و میرود که حزب الله محکوم شود؟! و یا اینکه باید بررسی شود که انتخابات ریاست جمهوی در ایران انتخاباتی آزاد بوده و یا مهندسی شده؟ آیا وظیفه شما بعنوان اعضای شورا ملی مقاومت در شرایط بحرانی فعلی واقعا همین است؟! یعنی تمام بحرانهای مجاهدین حل و فصل شده که باید شما به اینگونه مسائل بپردازید؟! آیا این مایه شرمساری شما نیست؟! آیا واقعا غیر از این است که شما افرادی بی مسئولیت هستید که تنها خاصیت تان سیاهی لشگر برای مجاهدین است؟
اگر شما کمی جرات داشتید باید سوالاتی نظیر آنچه ذیلا آورده میشود را مطرح کرده و جواب آنرا از مجاهدین می خواستید:
– چرا مجاهدین حاضر نشدند، قرارگاه اشرف که هر لحظه امکان حمله به آن پیش بینی میشد را بطور مسالمت آمیز تخلیه کرده و به لیبرتی بروند؟ چرا باید ۵۲ تن از اعضای مجاهدین در آنجا کشته میشدند؟ مسئول کشته شدن این افراد کیست؟ و اگر قرار بود اشرف تخلیه شود چرا زودتر تخلیه نشد تا کسی هم کشته نشود؟
– هدف از اعتصاب غذا چه بود آیا مگر غیر از این بود که ۷ عضو ربوده شده از قرارگاه اشرف آزاد شود؟ پس چرا بدون رسیدن به نتیجه آنرا پایان دادند و آیا این یک شکست برای مجاهدین نبود؟
– به چه دلیل مسعود دلیلی در قرارگاه اشرف که اسیر مجاهدین بود کشته شد. عامل این جنایت کی بود؟
– چرا مجاهدین اقدام به همکاری با خشن ترین و بدترین گروه های تروریستی در سوریه (داعش و القاعده) میکنند؟ موضع اعضای شورا در این رابطه چیست آیا شمایان این همکاری را تائید می کنید و چرا در این رابطه هیچ موضع گیری نمی کنید؟
– چرا باید ۳۰۰۰ عضو مجاهدین را در لیبرتی و در زیر موشک باران نگه داشت؟ آیا این خود نقض حقوق بشر و بالاتر از آن جنایت جنگی نیست که رهبران مجاهدین در حق اعضای خود در لیبرتی مرتکب میشوند؟
– چرا به رهبری مجاهدین اعتراض نمی کنید که به چه دلیل اسامی زخمی شدگان در موشک باران اخیر را منتشر نمی کند و به چه دلیلی به خانواده ها اجازه دیدار با عزیزان زخمی شده شان را نمی دهد؟
– آیا تابحال از خودتان پرسیده اید که چرا حامیان استیجاری مجاهدین در کشورهای اروپائی حتی برای یکبار هم که شده از انتقال اعضای ساکن در لیبرتی به کشورهای ثالث حرفی به میان نیاورده اند؟ آیا غیر این این است که آنان خود را تنها در قبال پیشبرد خط مجاهدین به اجاره واگذار کرده اند؟
– چرا باید رسانه های رسمی و غیر رسمی مجاهدین در خدمت تبلیغاتی گروههای تروریستی در عراق و سوریه باشند؟
و موضوعات دیگری که میتوانستند هرکدام بعنوان یک معضل جدی برای طرح در جلسات شورا در دستور کار قرار گیرند. نتیجه اینکه انتشار بیانیه هایی از این دست را باید در سیطره کامل مجاهدین بر شورا و بی خاصیتی اعضای آن از یک سو و تلاش مجاهدین برای سرپوش گذاشتن بر شکست های پی در پی شان در سال جاری از سوی دیگر دید. و در پیشبرد آنچه که استراتژی جدید مجاهدین در همسویی با تروریسم منطقه ای نامیده میشود.
حجت سیداسماعیلی، عضو پیشین شورای مرکزی مجاهدین