در هفته ی گذشته دفتر سازمان ملل در عراق و کمیساریای عالی حقوق بشر گزارش نیم سال اول در امور حقوق بشر را منتشر کردند. این گزارش بازه ی زمانی ژانویه تا ژوئن 2013 را پوشش می دهد. در این گزارش آمده است:" یونامی در خصوص موارد نقض حقوق بشری که رهبران سازمان مجاهدین خلق علیه ساکنان کمپ لیبرتی مرتکب می شود همواره نگرانی هایی دارد."
در حدود یک دهه پیش، روزنامه نگارمشهور نیویورک تایمز خانم الیزابت روبین برای اولین بار گزارشی دست اول ازتجربه ی خود ازدیدار از " فرقه رجوی" در کمپ اشرف منتشر کرد. مقاله ی افشاگرانه ی خانم روبین جهان درونی فرقه ی مجاهدین را برای مخاطب غربی روشن کرد و از آن پس مقاله ی وی مبنای بسیاری مقالات و گزارش های دیگر درباره ی مجاهدین قرار گرفت.
گزارش های بی شمار دیگری نیز درباره ی مناسبات خوفناک درون فرقه ی مجاهدین خلق وجود دارند که مبتنی هستند بر شهادت اعضای سابق گروه، برای نمونه گزارش " خروج ممنوع" دیدبان حقوق بشر که در سال 2005 منتشر شد و در آن با دوازده نفر از اعضای سابق مصاحبه و سوء استفاده های حقوق بشری در کمپ های مجاهدین خلق بررسی شده بود. هر چند که مجاهدین خلق ادعا کردند که مصاحبه شونده ها همه مأموران جمهوری اسلامی بوده اند!
روبین تنها بازدیدکننده ی غربی از کمپ های مجاهدین خلق نبود که حقایقی را از مناسبات فرقه ای درون گروه افشا کرد – وی کمپ اشرف را چنین توصیف کرد:" مثل این بود که وارد دنیای خیالی زنبورهای ماده ی کارگر شده ام". جرمیا گولکا که در دولت بوش از وکلای وزارت دادگستری امریکا بود و یکی از مؤلفین گزارش مشهور رند درباره ی مجاهدین خلق بود، پس از آن که در سال 2009 ازکمپ اشرف دیدن کرد، تأیید کرد که مجاهدین خلق گروهی فرقه گراست که حقوق اعضای خود را از جهات گوناگون مورد نقض قرار می دهد.
گولکا می نویسد:" در راستای همه ی اظهارات مصاحبه شونده هایم و گزارش دیدبان حقوق بشر، نتیجه گرفتم که مجاهدین خلق یک فرقه است." وی به رفتارها و روش های فرقه ای مورد استفاده درمناسبات مجاهدین اشاره می کند:" تجرد و طلاق اجباری، کنترل ذهن، محرومیت از خواب و کاراجباری."
اکنون بار دیگر ناظران یونامی تجربیات بلاواسطه ی روبین و گولکا و شهادت های اعضای سابق را تکمیل کرده اند. در گزارش یونامی می خوانیم:" کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل به کارخود برای تشخیص افرادی که نیازمند حفاظت بین المللی هستند و یافتن راه حل های بادوام برای ساکنان کمپ لیبرتی، ادامه می دهد. بااین وجود، تلاش های کمیساریای عالی پناهندگان برای یافتن راه حل های بادوام برای ساکنان به دلیل عدم همکاری ساکنان، از جمله بایکوت کردن مصاحبه با کمیساریا، تحلیل رفته است." در این گزارش از عدم تمایل سران سازمان برای همکاری با مقامات سازمان ملل یاد شده است. برای نمونه پس از گذشت 9 ماه از پیشنهاد دولت آلبانی برای پذیرش 210 تن از ساکنان کمپ، روند انتقال این شمار افراد هنوز کامل نشده است چرا که بنا به گزارش یونامی " مجاهدین خلق اسامی افرادی که دولت آلبانی پذیرفته است را نپذیرفته و اصرار دارد که خود تصمیم بگیرد چه کسانی جابه جا شوند."
چنانچه از تجربیات دست اول ناظران سازمان ملل بر می آید، اراده و تصمیم اعضای مجاهدین خلق برای خروج از کمپ های سازمان اصلاً برای سران فرقه اهمیتی ندارد:" سازمان مجاهدین خلق که ساختاری سلسله مراتبی و دیکتاتوری دارد، محدودیت های سختی بر حقوق ساکنان تحمیل می کند، برای مثال آن ها آزادی رفت و آمد آزادانه در درون کمپ و یا حق خروج از سازمان را ندارند، حق ندارند آزادانه معاشرت کنند و همچنین محدودیت هایی برای تماس با اعضای خانواده (حتی آن هایی که در کمپ ساکن هستند)، برای دسترسی به اصول اولیه ارتباطی و دسترسی به مراقبت های پزشکی و درمانی و… دارند." در حالی که ناظران سازمان ملل متحد و دیگر شاهدان عینی نقض حقوق ساکنان کمپ های مجاهدین خلق را در درون کمپ ها تأیید می کنند، دستگاه پروپاگاندای سازمان درباره ی آن چه " نقض فزاینده ی حقوق بشر در ایران " می نامد، غوغا و هیاهو به پا می کند.
الیزابت روبین به درستی عنوان می کند که علیرغم ادعاهای مریم رجوی برای دفاع از حکومتی دمکراتیک و سکولار در ایران " مجاهدین مانند هر دیکتاتوری دیگری عمل می کند". وی از قول تاریخ نگار ایرانی – امریکایی ایرواند ابراهامیان می نویسد:" هیچ کس نمی تواند از رجوی انتقاد کند."
روبین در سال 2011، پس از تلاش های گسترده ی لابی مجاهدین برای خروج از فهرست تروریستی وزارت امور خارجه ی امریکا ،مقاله ای دیگر درباره ی فرقه مجاهدین نوشت که با این عنوان مناسب در نیویورک تایمز منتشر شد:" فرقه ای ایرانی و دوستان امریکایی اش". بار دیگر در این مقاله روبین داستان بازدیدش از " کارخانه ای در چین مائویی " را بازگو می کند تا درباره ی خطر حمایت از مریم رجوی که " خودش زندگی لوکسی در پاریس دارد " و پیروانش در عراق هیچ " دسترسی به اینترنت و تلفن ندارند و اطلاع داشتن از دنیای بیرون برای آن ها ممنوع است"، به مقامات امریکایی هشدار دهد. او به مخاطبان یادآوری می کند که در سال 2003 مصاحبه هایی با فراری های سازمان مجاهدین خلق داشته است:" آنها برایم بازگو کردند که چگونه گیر افتاده بودند و اگر با رهبری مخالفت می کردند یا سعی می کردند که فرار کنند، ممکن بود حتی کشته شوند."
اکنون با توجه به گزارش رسمی سازمان ملل متحد و بسیاری گزارش های معتبر دیگر از آنچه واقعاً درون قرارگاه های مجاهدین خلق می گذرد، نیاز فوری برای یاری رساندن به ساکنان لیبرتی که روزانه زیر فشار شدید استبداد فرقه هستند، حس می شود. سازمان ملل باید جامعه ی بین المللی را برای رهایی جان و روح سه هزارگروگان اسیر در لیبرتی بسیج کند.
مزدا پارسی