پس از سقوط صدام حسین در سال 2003، سران فرقه ی رجوی از وطن رانده و در خانه ی عاریتی صدام مانده، مساعی فراوان به کار بستند تا بتوانند از بن بستی که در آن گرفتار شده بودند، رهایی یابند.
صدام حسین که همواره از سوی مسعود رجوی صاحبخانه نامیده می شد و مجاهدین را مورد حمایت مالی و نظامی فراوان قرار می داد، دیگر نبود، کشور عراق به دست دشمنان بعثی افتاده بود که دل خوشی از سازمان مجاهدین خلق یا همان " ارتش خصوصی " دیکتاتور سابق نداشتند – مجاهدین خلق بازوی فعال صدام حسین در عملیات های سرکوب گرانه وی علیه کردها و شیعیان عراق بودند.
از همان نخستین روزهای تأسیس حکومت جدید عراق زمزمه ی اخراج مجاهدین آغاز شد و سران مجاهدین که پیش بینی این روزها را کرده بودند تمامیت تاریخ ضد امپریالیستی و ضد امریکایی خود را زیر پا گذاشتند و با نیروهای امریکایی سازش کردند و این بار تبدیل به بازوی جاسوسی و عملیاتی امریکا و اسرائیل شدند. شاهد آن قتل دانشمندان هسته ای ایران بود که بنا به گزارش های گوناگون با حمایت نظامی و آموزشی اسرائیل و توسط مجاهدین خلق صور ت گرفت.
به هر روی، همه ی خوش خدمتی های مجاهدین برای غرب مانع از بسته شدن کمپ اشرف، خانه ی اهدایی صدام به مسعود رجوی نشد. اشرف تعطیل شد، اعضا به کمپ موقت لیبرتی منتقل شدند و تحت نظارت صلیب سرخ وسازمان ملل انتقال اعضا به کشور سوم آغاز شد.
هر چند که با کارشکنی های سران سازمان در روند انتقال، این کار تاکنون به صورت قطره چکانی انجام شده است اما مانع از برنامه ریزی ها و دسیسه چینی های رهبران فرقه مجاهدین نشده است. اکثریت افراد خارج شده از کمپ لیبرتی عراق، در آلبانی، تنها کشور مسلمان اروپایی اسکان داده شدند. البته به تدریج بخش قابل ملاحظه ای از این افراد علیرغم کنترل شدید فرقه ای در تیرانا، از تشکیلات جدا شدند.
اسکان متمرکز اعضای مجاهدین در تیرانا پایتخت آلبانی، سران فرقه را بر آن داشته که برنامه ریزی های تازه ای برای ابقای فرقه در آنجا انجام دهند. دعوت از رئیس جمهور آلبانی برای شرکت در شو تبلیغاتی سالانه ی مجاهدین در ویلپنت پاریس، نشان از این دارد که سازمان روی صاحب خانه ی جدید حساب باز کرده است و این بار با رویکرد و شگردهای تبلیغاتی تازه کار خود را پیش می برد.
اگر در زمان جنگ ایران و عراق چهره ی تروریستی و ذات خشونت طلب مجاهدین، صدام حسین را بر آن داشت که به مسعود رجوی پناه بدهد و از افراد و فرقه اش در راستای جنگ و سرکوب بهره ببرد، امروز مجاهدین به این امید هستند که رئیس جمهور دولت دمکراتیک آلبانی به عنوان کشوری مسلمان، فریب شعارهای دمکراتیک و ظاهر مسلمان مریم رجوی را بخورد. صاحب خانه ی جدید، در مهد دمکراسی اروپا، باید با چهره ی شدیداً غیرواقعی از فرقه ی رجوی روبرو شود.
در حالیکه، در زمان صدام حسین مسعود رجوی مفتخر بود به سوابق ترور و خشونت خود و از تمام ظرفیت های واقعی فرقه اش برای همدستی و همکاری با رژیم بعث استفاده کرد اما امروز در برابر سیاستمداران دمکراتیک اروپایی تنها و تنها راه برون رفت از مسیر رو به نزول و سیر قهقرایی فرقه، دستاویزی به فریب و دروغ و راه انداختن نمایش های تبلیغاتی ست.
مزدا پارسی