مسعود رجوی، پس از آن که در ژوئن سال 1388 (17 خرداد 1365) از فرانسه اخراج شد، به دشمن در حال جنگ با کشورش پیوست. صدام حسین به گرمی از او استقبال کرد و به عنوان ستون پنجم و ارتش خصوصی اش در عملیات های جاسوسی و نظامی علیه ایرانیان از تشکیلات او بهره برد. با این وجود، سه دهه بعد مریم رجوی هنوز در فرانسه حضور دارد و از آن جا تشکیلات مجاهدین خلق را با همه ی پتانسیل های فرقه ای و تروریستی اش مدیریت می کند.
در آن زمان که مسعود، از فرانسه اخراج شد، در اولین مراحل تشکیل ساختار کیش شخصیتی خود بود. اخراج او از فرانسه یک سال پس از ازدواجش با مریم قجر در خرداد 64، رخ داد. این ازدواج که آغازگر انقلاب به اصطلاح ایدئولوژیک در تشکیلات مجاهدین خلق بود، اعضا را ملزم به طلاق از همسرانشان کرد و به تدریج ساز و کار شستشوی مغزی را چنان استحکام بخشید که اعضا همه ی وجود خود را وقف رهبری کنند.
تا زمان انقلاب ایدئولوژیک سازمان مجاهدین خلق بیشتر یک گروه سیاسی با مشی مسلحانه تلقی می شد که سوابق سیاهی از رفتارهای خشونت آمیز و فعالیت های تروریستی داشت اما پس از اعلام انقلاب ایدئولوژیک و مشی جدید مسعود رجوی در اداره ی سازمان، مجاهدین خلق تبدیل شد به یک کیش شخصیتی با جوهره ی تروریسم و افراطی گری. دو دهه بعد، با سقوط صدام حسین و خلع سلاح شدن مجاهدین خلق از سوی ارتش امریکا، اعضای فرقه ی مجاهدین خلق دیگر دلیلی برای ماندن در گروه نمی دیدند و حصار های فرقه ای به طور نسبی فرو ریخت بسیاری تصمیم به ترک گروه گرفتند چرا که دیگر عملا توجیه مبارزه مسلحانه موثر نبود اما این افراد معترض یا منتقد با واکنش خشونت امیز و سرکوبگرانه سران تشکیلات مواجه شدند.
با این همه، عده ای موفق به ترک فرقه شدند و پس از جدا شدن اسرار درون فرقه را فاش کردند. اعضای جدا شده در مجامع مختلف درباره ی رفتارهای فرقه گرایانه در تشکیلات مجاهدین خلق شهادت دادند و خواستار محاکمه مسعود رجوی شدند. اما مسعود رجوی ناپدید شده بود. او از زمان حمله ی پلیس فرانسه به مقر مجاهدین در حومه ی پاریس و دستگیری مریم، دیگر دیده نشد.
از زمان ناپدید شدن مسعود، مریم تلاش بسیار کرد تا ساختار فرقه ای تشکیلات را حفظ کند. چه هنگامی که اعضا در عراق بودند و چه اکنون که در آلبانی به سر می برند. مانند هر فرقه ی مخرب دیگر، خروج از فرقه ی رجوی هم ممنوع است. اعضا درمانده و ناامید از فضای ارعاب و سرکوب درون فرقه که بر همه ی جنبه های زندگی آن ها سیطره دارد، تقریباً به هیچ عنوان نمی توانند به طور عادی گروه را ترک کنند. بلکه باید فرار کنند. آن ها در درون تشکیلات اجازه تماس با هیچ شخصی از جمله خانواده ی خود در خارج از فرقه را ندارند و تماس با خارج به منزله ی خیانت به تشکیلات و پیامد آن شکنجه های روحی و جسمی از سوی سران فرقه است.
بدین ترتیب، به نظر می رسد که فضای حاکم بر فرقه در شرایط فعلی بسیار سرکوبگرانه تر و خفقان آورتر از سال 1365 است که مسعود رجوی رسماً در عراق مستقر شد. امروز اعضای مجاهدین خلق در پایگاهی در نقطه ای دورافتاده، خارج از پایتخت آلبانی، به گروگان گرفته شده اند. از آنجایی که سران فرقه در آرزوی بازسازی شرایط کمپ اشرف در عراق هستند، نام این پایگاه را اشرف 3 نهاده اند و بنا به گزارشاتی که از درون تشکیلات به دست می رسد شرایط خفقان و سرکوب فرقه ای از همیشه شدید تر است.
در حال حاضر، نظارت بر ساز و کار درونی تشکیلات مجاهدین خالق و ممانعت سران آن از نقض آشکار حقوق اعضا بسیار ضروری است. همچنین، اخراج مریم رجوی از فرانسه و استقرار وی در آلبانی در شرایطی که تحت نظارت مستقیم سازمان ملل و دیگر نهادهای حقوق بشری باشد، راه حل ضروری برای رفع تهدید کیش شخصیتی مخرب وی، به نظر می رسد. متعاقب این اقدام، لازم است که مقامات و مسئولین بین المللی و آلبانی به اعضای گرفتار در فرقه امکان بدهند که با اراده آزاد برای آینده ی خود تصمیم بگیرند و به زندگی عادی باز گردند.
مزدا پارسی