فرقه رجوی که عادت به ناهنجار نمودن هر نوع ایدئولوژی، فرهنگ و هرآنچه موجب بقاء تعادل و انسانیت است، دارد. پس از حذف مسعود رجوی توسط مریم و همدستانش، حتی به تفکرات فمنیسم هم هجوم بردند و آن را نیز به ناهنجاری، باورنکردنی تبدیل کردند.
اصولاً فمنیست ها بدنبال توازن و تعادل قوانین و حقوق اجتماعی برای زن ها و مردها هستند. اما مریم رجوی با خویی درنده نسبت به جنسیت مذکر، چنان مردها در فرقه رجوی را سرکوب کرده و اصطلاحاً نطقشان را کشیده که حتی هیچ یک از مردهای رده بالای فرقه اش بدون اجازه و هماهنگی او آب نخورند، چه رسد که در جایی حق سخنرانی و عرض اندام داشته باشند.
مریم رجوی، هر آنچه به لحاظ قانونی و حتی عرف جامعه برای مردها دیده شد، از آن ها گرفت و با قدرت صد چندان در اختیار زنان و بخصوص اطرافیانش گذاشت. طبیعی ست حتی پایه گذاران فمنیسم هم اگر فرقه مریم رجوی را ببینند، متحیر شوند که جایی وجود دارد، که زن ها کاملاً بر مردها چیره باشند و صد چندان، تلافی حقوقی را که فمنیسم ها معتقدند از آن ها سلب شده بر سر مردها بیاورند.
کنفرانس های سالانه مریم رجوی در روز جهانی زن و دعوت او از فعالان حقوق زنان، برای عرض اندام زنان فرقه اش و متصور نمودن آنان به آینده ای اینچنین برای ایران، تنها برای تعدادی از فمنیست های تندرو و زیاده خواه، قابل توجه قرار گرفته است. این در حالیست که دیگر فعالان فمنیست، هدفشان از حضور در جمع فرقه زدگان مریم رجوی، افزایش آمار کنفرانس های بین المللی برای جدی تر نشان دادن اهدافشان است و نه چیزی دیگر؟
نمونه اش رانجانا کوماری، فعال حقوق زنان در دهلی نو، که زنی ساده اندیش و آرمان گرا برای احقاق حق زنان و مبارزه با خشونت علیه زنان است. دروغ ها و مزخرفاتی که مریم رجوی برای این زن تعریف کرده، چنان رانجا کوماری را جو زده کرده است که هربار به جمع این فرقه می آید خود را سلام آور کل جمعیت کشور هندوستان معرفی می کند و بیش از یک و نیم میلیارد جمعیت این کشور را حامی این فرقه می نامد.
مریم رجوی، خواسته یا ناخواسته، حاکمیت فرقه ای این جماعت منفور در بین ملت ایران را تشدید کرده و اگر هزینه هایش برای سوء استفاده از افراد کم درآمد در سطح کشور و بویژه مناطق مرزی نبود، عملاً هیچکس حتی تره هم برای او خرد نمی کرد چه برسد که به اسم کانون شورشی تصاویر او را در دست بگیرند و در مناسبتهای مختلف به او تبریک بگویند.