ارتباط تلفنی، نامه نگاری و ملاقات اصلی ترین و کارسازترین زیرساخت برای انتقال محبت و امید بین انسانها بوده وهست . لذا رجوی از دهه ها پیش با اشراف وآگاهی به این امر حتی بعد از قطع این راه ها مبادرت به قطع این امیدها در درون اعضای اسیر در چنگ فرقه اش نموده است .
در واقع سیکل و تاکتیک های رجوی برای تخریب امید وعاطفه، انقلاب درونی ومکانیزم های مکانیکی و زندان و زنجیر بوده و هست . اما صدای پدر ومادر واعضای خونی یک اسیر ازهمه غل و زنجیرها عبور می کند و تنها امید اعضای فرقه رجوی خواهد بود .
یادمان هست ازسال 82، که سقوط صدام دیکتاتور اتفاق افتاد تاکنون که رجوی زندانش را به آلبانی برده حدودأ بیش از 1500 اسیر یا فرار نموده و یا از فرقه جداشده اند .
با توجه به خاطرات اغلب این اسیران رها یافته به جرأت می توان گفت بالای 90 درصد، نقطه عطف و تلنگری که موجب تصمیم آنها به فرار یا جدایی از جهنم رجوی شده به شرح ذیل عنوان شده است.
1-صدای رادیو نجات در بحبوحه سقوط رژیم صدام .
2-ملاقاتهای اولیه بعد از سقوط صدام در درون اردوگاه اشرف در عراق .
3-سوز صدای مادران و پدران دراطراف سیاج زندان اشرف طی چندین سال.
4-صدای آشنای جداشدگان در سایت ها و رسانه ها و حتی از بلندگوهای اطراف اسارتگاه اشرف و…
ما جداشدگان و همه آنهایی که تاکنون از زندان رجوی نجات پیدا کرده ایم می گوییم نه جنگ ونه هیچ گونه فشار و خشونتی به اندازه ارتباط عاطفی – تماس – ملاقات ومحبت نمی تواند اسیران درچنگ رجوی را بیدار وبه خود آورده . لذا به تجربه می گوییم امضاهای زیر طومارها وتلاش های دیگر به موازات آن تنها امید اسیران برای نجاتشان است .
پس وظیفه همه ی ما چه خانواده ها وچه جداشدگان است که برای نجات اسیران دربند رجوی ازاین تلاش ها فروگذار نکنیم .
به امید آنروز که اسیری درزندان رجوی نباشد.