کمپ اسارت فرقه مجاهدین اشرف 1 در الخالص عراق، اشرف 2 در مقر آمریکایی ها در حومه بغداد، اشرف 3 در مانز آلبانی. قوانین حاکم بر همه یکی بوده و هست. محدودیت ها و ضوابط و مرز سرخ هایی که روز به روز بیشتر و بیشتر می شوند و حلقه دور افراد را تنگ و تنگ تر می کنند.
در میان زندان های دنیا ، گوانتانامو از لحاظ سختی و شکنجه و قوانین سخت حاکم بر آن جزو مشهورترین هاست. با این حال مقایسه زندان اشرف و گوانتانامو، اشرف را در رتبه ای بالاتر قرار می دهد به لحاظ درجه سختی زندانیان.
چون در گوانتانامو زندانبان حاکم خارجی است و زندانیان مربوط به کشورهای دیگر و از ادیان و ایدئولوژی های دیگر هستند و از ابتدا هم دشمنی بین آنها بوده و اسمش هم زندان ویژه است. اما در اشرف، مجاهدین مدعی مبارزه و مناسبات انقلابی و ایدئولوژی پاک و اعتماد سرلوحه مثلا سرلوحه امور است و زندانبان و زندانی الظاهر از یک کشور و ملیت و دین و ایدئولوژی هستند و به بهانه مبارزه و هدفی مشترک دورهم جمع شده اند و…
اما مرز سرخ ها و محدودیت هایی که در این اشرف ها منجر به شکنجه روحی و محدودیت های ابدی شده در هیچ زندانی یافت نمی شود حتی در گوانتانامو! و باید از آن درس گرفت به شرح زیر است:
خانواده مرز سرخ است. فامیلی و خویشاوندی مرز سرخ است. تماس تلفنی با خانواده مرز سرخ است. داشتن گوشی تلفن مرز سرخ است. تماس با کامپیوتر مرزسرخ است. نگاه کردن به تلویزیون مرز سرخ است. ورزش انفرادی مرز سرخ است. خواندن قرآن مرز سرخ است. مطالعه کتب غیر فرقه ای مرز سرخ است. راه رفتن انفرادی مرز سرخ است. نماز انفرادی مرز سرخ است. آرایش برای زنان مرز سرخ است. فرم دادن موی سر برای مردان مرز سرخ است. استفاده از ادکلن و عطر مرز سرخ است. لباس غیر فرقه ای مرز سرخ است. خندیدن مرز سرخ است. خوابیدن و استراحت غیر ساعت مشخص فرقه ای مرز سرخ است. حرف زدن به زبان مادری و محلی مرز سرخ است. داشتن مدارک هویتی مرز سرخ است. یادگیری و تمرین زبان خارجی مرز سرخ است. خواب دیدن مرز سرخ است و باید افشا شود. فکر کردن مرز سرخ است. فکر کردن به جنس مخالف مرز سرخ است. عشق ممنوع و مرز سرخ است. خروج از اشرف ها مرز سرخ است. مرخصی وجود ندارد و درخواست آن مرز سرخ است. ازدواج و حتی فکر کردن به آن مرز سرخ است. زندگی مشترک اگر قبلا وجود داشته تعطیل و مرز سرخ است. رابطه پدر و مادر و فرزندی ممنوع و مرز سرخ است. بر زبان آوردن اسم ایران و وطن به تنهایی مرز سرخ است و تنها بعد از اسم رجوی مجاز است. خوردن و آشامیدن خارج از وعده های فرقه ای مرز سرخ است. مریض شدن ممنوع و مرز سرخ است. فکر کردن به گذشته مرز سرخ است. سوابق و مدارک و سواد قبل از ورود به فرقه منسوخ و باطل و مرز سرخ است!
انتقاد و اعتراض در فرقه مرز سرخ است. اسم آوردن از ملیت مرز سرخ است. داشتن دین، مذهب و عقاید فرقه ای خاص غیر از آنچه که در فرقه رجوی مشخص شده مرز سرخ است. (اهل سنت، اهل حق، مسیحی، ارمنی مجبور به تغییر دین و مذهب خود می باشند. ).
درآوردن جوراب حتی در آسایشگاه مردان قبل از خاموشی شب مرز سرخ است. تفریح و مسافرت مرز سرخ است. اسم لباس زیر در فرقه در لیست مورد نیاز (گونی) بوده و نوشتن اسم واقعی لباس مرز سرخ است. انتخاب و تصمیم در شرایط خاص برای اعضای فرقه بطور انفرادی ممنوع و مرز سرخ است. (یعنی وقتی خطری صد در صد فرد را تهدید کند تا مسئول مستقیم فرمان نداده نمی توان از خود دفاع یا سنگر گرفت). بر زبان آوردن واژه آزادی و حق و حقوق انسان مرز سرخ و صرفأ خاص رجوی است. داشتن ریش برای مردان ممنوع و مرز سرخ است. بر زبان آوردن نام لباس شخصی ممنوع و مرز سرخ است و باید گفته شود لباس شهر! انتخاب نوع و رنگ لباس برعهده فرقه است و داشتن لباس غیر فرقه ای مرز سرخ است. گریه کردن و ناراحتی درونی برای دوستان و بستگان فوت شده در فرقه ممنوع و مرز سرخ است. حرف خصوصی و رابطه دوستانه دو فرد ممنوع و مرز سرخ است و محفل مخرب محسوب می شود. بیان واژه خوبی؟ چطوری؟ مرز سرخ است! از نظرفرقه این یک کد شروع مسئله داری و ترویج آن است. بر زبان آوردن اسم پدر و مادر و اقوام و خانه و آدرس و شهر و بازار مرز سرخ و به عقیده فرقه نشانه فرد عادی وعادی گری است و این ضد تشکیلات است و…
حال اگر هر انسانی بخواهد مختصات و مشخصات عضوی در فرقه مجاهدین تحت این مرز سرخ ها و ممنوعیت و محدودیت ها را بیان کند بنظر شما چه شخصیتی را به ما معرفی می کند ؟
آیا گوانتانامو با اعتراف گیری فیزیکی از زندانیان توانسته یک صدم مرز سرخ های فرقه رجوی بر روح و روان زندانیان را عملی کند؟ و بر آنان تسلط پیدا کند؟ هرگز.
عباس