مریم رجوی دجال اخیرا برای اینکه از قافله عقب نماند در حالی از حقوق پوشش زنان دفاع کرده است که در مناسبات درونی فرقه رجوی به دستور وی، زنان و مردان حق انتخاب نوع پوشش خویش را ندارند.
مریم رجوی دجال خود را رئیس سازمانی می‌خواند که به مدت نیم قرن در آن حجاب، دین، اعمال و رفتار انسان‌ها تحت کنترل و اجباری است. زنان عضو فرقه از بدو پذیرش تا مرگ ملزم به اجرای حجاب اجباری و نوع پوشش تعیین شده در فرقه هستند. رنگ لباس از جوراب تا روسری را سرکرده فرقه تعیین می‌کند. افراد پیوسته به این فرقه از ادیان آسمانی دیگر نیز ملزم به تغییر دین خود به آیین درونی تشکیلات بودند.
افرادی که مذهب اهل تسنن داشتند را مجبور به تغییر مذهب نمودند و به آنها اجازه نمی دادند طبق آیین و مناسک خود نماز بخوانند و مراسم مذهبی اجرا کنند. مسیحیان پیوسته هم با فشار سرکردگان تغییر دین دادند. عناصر لائیک را در محدوده ای تحت کنترل ایزوله نموده و تحت فشار و تحقیر قرار می دادند تا مجبور به پذیرش اجباری دین شوند.
فرقه رجوی در رویکرد بیرونی با لاپوشانی این حقه بازی ها و دوگانگی ها از عدم اطلاع عمومی از قوانین درون فرقه، سوء استفاده می نمایند و به دجالگری ادامه می دهند.
این فرقه با قوانین داخلی اش علیه هر گونه اختیار و انتخاب است و کوچکترین اعمال و رفتار اعضا را تحت کنترل دارد. آن ها با سرکوب آزادی های مشروع و اولیه انسانی اعضا را مجبور به پذیرش قوانین اجباری می کند اما در نمایش بیرونی به دست نوشته ای منتسب به شورای به اصطلاح ملی مقاومت استناد و طی اطلاعیه ای می نویسند: «از سال ۱۳۶۶ بر حق انتخاب آزادانه لباس و پوشش در مورد تمام زنان ایران تاکید ورزیده و کلیه اعضا و نیروهای مقاومت به آن التزام دارند.»
این دروغ و حقه ای آشکار و قابل بررسی است که تمامی جداشدگان به آن اذعان دارند. مریم رجوی فریبکار اجازه نمی داد که زنان و دختران درون فرقه مانتو و لباس‌های مناسب بپوشند. به دستور او فرم های نظامی بسیار کوتاه سبز و کرم و روسری های خشن در دو رنگ سبز و قرمز طراحی شده بود که از دهه ۶۰ تا ۹۰ زنان نگون بخت عضو فرقه ملزم به استفاده از این پوشش بودند. مردان هم می بایست در همه جا لباس های نظامی با رنگ سبز و کرم به تن می‌کردند. پس از اخراج به آلبانی و ممنوعیت استفاده از فرم نظامی باز هم لباس های متحد الشکل جز قوانین و اجبارات فرقه است.
مریم رجوی با شیادی و دروغ‌گویی در سخنرانی و نمایشات بیرونی عربده کشی می کند. لاف آزادی و دمکراسی می‌زند و شیادانه خود را مدافع حقوق زنان و دختران می‌خواند اما به گواه تاریخ تاکنون حتی یک خبرنگار آزاد یا یک کانال خبری اجازه بازدید و مصاحبه از درون مناسبات فرقه را نداشته و ندارد. افراد نمی توانند با خانواده‌هایشان در تماس باشند. اجازه ندارند به فروشگاهی بروند و لباسی با سلیقه خود انتخاب کنند. خوراک مورد علاقه خویش را خریداری کنند و در حسرت یک روز آزاد به سر می برند.
مرضیه رئیس الساداتی