اسماعیل جان سلام . امیدوارم در صحت و سلامتی جان و روان باشی و بتوانی بعد از این همه اتفاقات رنج آور در کشور آلبانی و کمپ مانز که در آنجا محبوس هستید، یک تصمیم درست برای انتخاب یک زندگی آزاد و شرافتمندانه داشته باشی که همینجا قول شرف میدهم که همه جوره پشتت باشم و حمایتت کنم .
اسماعیل جان اینجا ما همه خوب و سلامت هستیم و تنها دوری و چشم انتظاری تو دارد بیش از پیش اذیت مان میکند که یگانه راه حلش جدایی شما از فرقه مجاهدین خلق و بازگشت به کانون گرم خانواده است .
راستی همین الان داشتم بیانیه جدایی رسمی آقای بیجار رحیمی و پیوستنش به انجمن آسیلا را می خواندم که البته خیلی هم خوشحال کننده بود و این فرار میتواند برای تو و امثال تو راهگشا و امیدوارکننده باشد و چقدر دلم میخواهد چنین خبری را از تو بشنوم که آنوقت بی نهایت خوشحال و شادمان خواهم شد و خدای مهربانم را شکرگزار خواهم بود.
اسماعیل جان البته خبرهای ناگوار هم شنیدم از جمله درگذشت غم انگیز جمشید یگانه که متاسفانه عمر و زندگی اش را در یک فرقه تروریستی تباه کرد در حالیکه می توانست با تحصیلاتی که داشت برای خود و خانواده و جامعه اش مثمرثمر باشد اما دریغ و افسوس که عنصر مغزشویی سطح و سطوح نمی شناسد.
اسماعیل جان آخرین فعالیت بنده و زن داداشت مینا بعد از شرکت در تجمع خانواده ها مقابل دفتر صلیب سرخ جهانی در تهران در تاریخ 18 اردیبهشت 1402، شرکت در گردهمایی خانواه ها در مقابل سفارت ترکیه در تهران در تاریخ 9 تیرماه بود که بمنظور تقاضا از دولت آلبانی برای دیدار با اسیران رجوی صورت گرفت که من وهمسرم مینا حضور داشتیم و نام تو را فریاد زدیم و چند مصاحبه هم با خبرگزاریها داشتیم و تنها خواسته ما برقراری تماس و دیدار با شما بود که امیدوارم دولت محترم آلبانی چنین فرصت طلایی را برایمان فراهم کند.
اسماعیل جان به رهایی تو از چنگال رجوی امیدوار هستم و در این راستا از هیچ کوششی فروگزار نمیکنم ولیکن توهم باید با همت بلندت مثل بیجار رحیمی و دیگر جداشده ها اقدام به فرار از کمپ رجوی کنی که آغوش بنده و انجمن آسیلا در حمایت همه جانبه ات باز است . انشاءالله
اسماعیل جان خیلی خیلی دلتنگت هستم و در آغوش کشیدنت را انتظار میکشم.
برادر چشم براهت – مرتضی پورحسن