با گذشت نزدیک به سه دهه از تاریخ انتصاب مریم رجوی به عنوان رئیس جمهور در مورخ 30 مهر 1372، او کماکان بر مسند قدرت است و عنوان “رئیس جمهور منتخب برای دوران انتقال قدرت و حاکمیت به مردم ایران” را با خود حمل می‌کند. عنوانی که در هیچ ساختار دمکراتیکی نمی‌تواند سه دهه مداوم به طول انجامد.
چنانکه می‌دانیم واژه‌هایی چون منتخب یا انتخاب همچون بسیاری دیگر از واژگان با ارزش، در سازوکار فرقه مسعود رجوی از مفهوم تهی شده‌اند. هیچ رئیس جمهور منتخبی در طول تاریخ دمکراسی نتوانسته است سی سال یا به عبارت بهتر مادام العمر سمت خود را حفظ کند، مگر اینکه ساختار قدرت دیکتاتوری باشد.
نکته جالب‌تر در خصوص زمان انتصاب مریم رجوی به ریاست جمهوری مادام العمر است. تقریبا در همان ایام اعضای مجاهدین خلق که در پادگان اشرف عراق ساکن بودند، تحت شدیدترین سرکوب‌ها و شکنجه‌های تشکیلاتی بودند. بازجویی‌های گسترده، شکنجه، زندان انفرادی و حتی قتل اعضا در همین سالهای اولیه دهه 70 در زندان‌های کمپ اشرف رقم خورد.
علاوه بر افتخارات بالا، بیلان کاری مریم رجوی رییس جمهور شورای ملی مقاومت در طول همه این سالها یک برنامه ده ماده‌ای سراسر تناقض و فریب نیز وجود دارد که در آن از حق انتخاب پوشش، انتخاب دین و مذهب و آزادی بیان سخن رانده شده است.
آغاز ریاست جمهوری مریم رجوی همزمان بود با اوج گیری نشست‌های دیگ، بازجویی و شکنجه و انزوای اعضای مجاهدین خلق که تا امروز در اشرف 3 در کشور آلبانی نیز ادامه یافته است. امروز تنها دستاورد مریم رجوی پس از سالها به دوش کشیدن یک عنوان مردم سالارانه این است که حدود دو هزار نفر از اعضای گروهش در حاشیه روستایی در آلبانی مانند زنبورهای کارگر تحت فرمان ملکه در حال زندگی و کار اجباری هستند در حالی که اجازه ندارند برای دقایقی بدون کنترل تشکیلاتی از کندوی خود خارج شوند.
و البته دستاورد دمکراتیک دیگری که می‌توان برای مریم رجوی در نظر گرفت مفهومی است به نام “کانون شورشی” که خلاصه شده است در تصاویری از گروه‌های دو سه نفره با چهره‌های پوشانده و حضور در مناطق خلوت با در دست داشتن عکس یا شعاری از رئیس جمهور منتخب‌شان که احتمالا حتی نام او را به درستی نمی‌دانند و در ازای دریافت مبلغی پول حاضرند در و دیوار ساختمان‌های شهر را به آتش بکشند که نمادی دیگر از دمکراسی مورد نظر مسعود و مریم رجوی را به نمایش بگذارند.
مزدا پارسی