بیش از چهار ماه است که از انتشار آخرین شماره نشریه مجاهد می گذرد و همچنین قریب یک سال از آخرین شماره روزنامه اینترنتی مجاهد. در طی سال های اخیر شاهد تعطیلی های متناوب نشریه و روزنامه مجاهد بوده ایم و بهانه همه آنها هم تعطیلات تابستانی بوده است. اینکه چنین توجیهاتی تا چه اندازه معقول و پذیرفتنی است، درست مثل این می ماند که مجاهدین اعلام کنند جهت استراحت و تفریح و تمدید قوا و یا دلایلی در این راستا برای چند ماه مبارزه را تعطیل و به یکی از مراکز خوش آب و هوای اروپا می روند تا تجدید قوا بکنند. اگر چنین ادعایی از سوی مجاهدین پذیرفتنی است، می توان ادعای تعطیلی نشریه و روزنامه مجاهد را نیز در این راستا باور و جدی تلقی کرد. این ادعا از سوی کسانی که حتی اجازه یک تردد یک روزه آزادانه اعضای شان را در سطح شهر پاریس به اوور نشینان نمی دهند، بیش از هر چیز مضحک و خنده آور است. چنین ادعایی مصرف خارجی هم ندارد که بتوان به خاطر انتفاع از آن به این اقدام دست زده اند.
اما صرفنظر از این ادعا به هر حال متوقف کردن انتشار نشریه و روزنامه باید دلایلی پنهانی تر از آنچه ادعا می شود، داشته باشد. در این رابطه می توان به موارد زیر اشاره کرد.
1- از آنجا که انتشار نشریه مجاهد و روزنامه اینترنتی به هر حال یک کارکرد آرشیویی و اسنادی دارد و چنانچه بارها شاهد بوده ایم همین منابع سازمان مورد استنادی برای افشاگری های سیاسی علیه مجاهدین قرار گرفته، و احتمالا در آینده هم به خاطر موضع گیری های زیگزاگی و پارادوکسیکال مجاهدین مورد استفاده قرار خواهد گرفت، سران سازمان ترجیح داده اند، از خیر انتشار آنها بگذرند. یادمان باشد در مواردی مجاهدین ناگزیر شده اند، مطالب و حتی تیترهای اول نشریه مجاهد را مدتی بعد دستکاری و حذف و جایگزین کنند. در یک مورد مشخص مثلا پس از افشاگری های مرجان ملک و معلوم شدن اینکه ایشان نه تنها در درگیری کشته نشده که حی و حاضر دست به افشاگری علیه مجاهدین زده، ناگزیر به این شدند که صفحه اول شماره مورد نظر مجاهد را به شیوه مبتدیانه ای جراحی کنند.
2- دلیل دیگر این اقدام می تواند عدم استقبال و ماندن نشریات روی دست سازمان در خارج کشور کشور باشد. به هر حال وقتی تشکیلاتی با صرف این همه هزینه و انرژی برای انتشار نشریه با این حقیقت تلخ مواجه شود که منتشر کردن و نکردن ارگان رسمی اش علی السویه است، عاقلانه ترین کار این خواهد بود که این انرژی و هزینه را در جاهای دیگری که بازده دارد، مصرف کنند. طبیعی است وقتی سازمان برای یک گردهم آیی و با صرف آن همه هزینه و انرژی و گشاده دستی و شل کردن سر کیسه برای اقشار مختلف اروپایی و ایرانی و حتی رنگین پوستان اروپایی، موفق به جلب و متمرکز کردن سه چهار هزار نفر از کل اروپا نمی شود، طبیعی است می شود وضعیت و موقعیت نشریه مجاهد را در اروپا و در میان حتی شهروندان معمول ایرانی که اتفاقا ممکن است گرایشات ضدجمهوری اسلامی هم داشته باشند، را حدس زد.
بنابراین یک دلیل ساده و البته عقلانی برای تعطیلی نشریه مجاهد را می توان بی مهری و بی اعتنایی ایرانیان مقیم اروپا و حتی جریان های اپوزیسیون نسبت به نشریه مجاهد تعبیر کرد. دلیل این بی مهری سوای موارد اساسی و موضع گیری هایی بنیادی این طیف ها با مجاهدین، را می توان در کلیشه ای و تکراری بودن نشریه ارزیابی کرد. واقعیت این است که تمامی مدیای مجاهدین چه در شکل مجازی و چه مکتوب بیشتر به ستایش نامه از مریم و مسعود رجوی و تحریف و اغراق اخبار و… متمرکز شده است. مجاهدین به روی خودشان نمی آورند که عمر و تاثیر التهاب آفرینی های کاذب و جوسازی برای تحمیل خود به دیگران پایان یافته است.
سه دهه چنین تجربه و روندی اگر واقعا قرار بود جواب بدهد، در حداقل خودش بایستی بخش وسیعی از ایرانیان منفعل اروپا را جلب کرده باشد. اما در مقایسه می بینیم مجاهدین به جای فربه شدن، هر روز لاغرتر و نحیف تر از گذشته می شوند. تعطیلی نشریه مجاهد از این منظر حداقل گواه این حقیقت است که ایرانیان مقیم اروپا حداقل نسبت به مجاهدین دافعه پیدا کرده اند. باز یادمان باشد در گذشته ای نه چندان دور مجاهدین یکی از دلایل اثبات حقانیت و هم داشتن حمایت مردمی و عنصر اجتماعی را تیراژ نشریه مجاهد می دانستند. مثلا در فاز سیاسی این گونه به موضوع نگاه می کردند که با تیراژ پانصد هزار نشریه حداقل دومیلیون طرفدار در سطح جامعه داریم. اگر با همین مقراض هم به وضعیت مجاهدین و هم به نشریه مجاهد در اروپا نگاه کنیم، نفس تعطیل کردن نشریه خودش گواه حقایق بسیاری است که از جمله می توان به بی توجهی ایرانیان مقیم اروپا به نشریه مجاهد اشاره کرد.