جامعه جهانی به جای پرداختن به معلول باید با علت مبارزه کند؛ آقای کوبلر از تکرار اشتباه بپرهیزید!وضعیت بغرنج و بن بست به وجود آمده در موضوع جابجایی ساکنان اردوگاه اشرف به کمپ لیبرتی فقط نتیجه بهانه جویی و باج خواهی رهبری گروه تروریستی مجاهدین نیست، بلکه بخشی از آن و احتمالاً بخش مهم آن، مربوط به ورود نادرست سازمان ملل به این پرونده و تصمیم گیریهای نادرست تر یونامی و کمیساریای عالی پناهندگان در این موضوع است. این اشتباهات در دو حوزه قابل بررسی است: اول این که اساساً سازمان ملل و کمیساریای عالی پناهندگی، نمی بایست مسیر نادرست آمریکا را در دادن امتیازت ویژه و غیرقانونی به گروه تروریستی مجاهدین ادامه می داد و باید در جریان بررسی درخواست پناهجویی ساکنان اردوگاه اشرف به سرانجام دادن وضعیت حفاظت شده به آنان توجه می کرد و مبتنی بر تجربه شکست خورده پنتاگون که در گزارش موسسه تحقیقاتی رند آورده شده است، به جای افتادن در دام خواسته رهبری مجاهدین، تصمیم درست‌تری اتخاذ می نمود. واقعیت این است که ساکنان این اردوگاه مجرم بوده و سازمان ملل نمی تواند و نباید شرایط پناه دادن به مجرمین و به خصوص کسانی که خطرات فراوان بالقوه و بالفعلی از ناحیه آنان برای صلح و امنیت جهانی متصور است را تسهیل کند. حتی اگر مسئولین یونامی در مسیری که پیش گرفته اند موفق شوند، سنت نادرستی را پایه گذاری کرده اند که پس از این بسیاری از مجرمین و تبهکاران می توانند با استفاده از آن از رسیدگیهای قانونی بگریزند. اما وقتی کمیساریا به عنوان رسیدگی به درخواست آنان وارد این پرونده شد، می بایست طبق تمام پرونده هایی که در سرتاسر جهان به آن رسیدگی می کند، از همان ابتدا افراد و اشخاص را مخاطب قرار می داد، در حالی که متاسفانه مرتکب یک اشتباه اساسی دیگر شد و با نمایندگانی که رجوی تعیین کرده بود که وظیفه آنان دفاع از منافع تشکیلاتی رجوی و نه حقوق انسانی ساکنان این اردوگاه بود به مذاکره نشست. نمایندگان سازمان ملل – با حسن نیت – از همان ابتدا فقط به فکر پیشبرد اهداف خود بودند و در مذاکرات تسهیل پروسه جابجایی را مدنظر داشتند در حالی که با دو اشتباه ذکر شده هر چه پیش رفتند با وضعیت بغرنج تری روبرو شدند و اکنون فکر می کنند که با توصیه به دولت عراق برای خویشتنداری و یا درخواست از ساکنان اردوگاه برای همکاری، می توانند وضعیت را از بن بست خارج کنند! البته شاید اگر سابقه رویه غیرقانونی پنتاگون در برخورد با اعضای گروه تروریستی مجاهدین نمی بود، مسئولین سازمان ملل هم اینگونه به این موضوع وارد نمی شدند، اما حقیقت آن است که آمریکا با کنار کشیدن از این موضوع و برعهده نگرفتن مسئولیت اشتباهاتی که در باره برخورد با این گروه مرتکب شده، سازمان ملل را بازی داد و درگیر این پرونده نمود، اما اگر نماینده دبیرکل و مسئولین کمیساریا از ابتدا با قاطعیت به شیوه جاری خود عمل می کردند و افراد را مخاطب قرار می دادند،شاید اساساً انتقال افراد از اردوگاه اشرف هم موضوعیت پیدا نمی کرد و اینگونه گرفتار ترفندهای رهبری شیاد گروه تروریستی مجاهدین نمی شدند. به هر روی مسئولین سازمان ملل نباید فقط به فکر اتمام پروسه انتقال از اشرف به لیبرتی باشند، بلکه باید با جمع بندی تجربه این مقطع، این نتیجه‌گیری کلی را در دستور کار قرار دهند که هرگونه مذاکره با اشخاصی به عنوان نماینده ساکنان و یا خطاتر از آن مذاکره با نمایندگان تشکیلات رجوی یک خطای غیرقابل جبران است که نتایجی بارها وبارها مخرب تر از وضعیت کنونی به وجود خواهد آورد.