اشرف خاکریز آخر
مهدوی، سایت پرونده سیاه، سی و یکم ژوئیه 2006
چرا اسارتگاه اشرف اکنون با توجه به تمامی محدودیت ها ومشکلات برای مجاهدین به شیشه عمر و خاکریز آخر تبدیل شده ؟
در سالهای ابتدای استقرار در اشرف یادمان هست که رجوی مخالف هر گونه ساخت وساز و حتی درخت کاری در اشرف بود واصرار داشت که این مکان صرفا برای پروسه موقت در اختیار ما هست وما فقط در شرایطی که عملیات نظامی داشته باشیم اینجا هستیم وهر چه زودتر آنرا تخلیه وبه ایران می رویم.
بگذریم از شعار تو خالی وتخیلی سر نگونی و محقق نشدن هیچ کدام از وعده های رهبری مجاهدین اکنون وضعیت به جایی رسیده که با تمام ریسک ها تا سقف اسارت وبندگی برای بیگانه در عراق نمی خواهند از آن اسارتگاه خارج شوند و آنرا از دست دهند، چرا؟
جواب روشن است رهبری فرقه در سر دو راهی قرار دارد ترک اشرف و خارج شدن از آن بهای سنگینی دارد اولا 80 در صد از اعضای حاضر در اشرف کسانی هستند که از مرز بطور غیر قانونی به عراق آ مده وفاقد هر گونه مدرکی دال بر پناهندگی می باشند ،بدیهی است که در صورت تصمیم به از دست دادن اشرف یعنی از دست دادن 80 تا 90 در صد نیرو، رهبری فرقه در سر فصل اشغال عراق تمامی افرادی را که پناهندگی کشور های خارجی داشتند را به پایگاههایش در اروپا وامریکا فرستاد و مابقی که غیر مجاز بودند را در اسارتگاه اشرف نگه داشت
رهبری مجاهدین خوب می داند که اگر بپذیرد بدنه خود را یعنی اعضای موجود در اشرف به کشور های خارجی رفته وپناهنده سیاسی شوند دیگر آن انسجام تشکیلاتی را از دست خواهد داد ، لذا همین وضعیت تجمع را به هر شکل ترجیح می دهند وانگهی رهبری مجاهدین خوب می داند که با قبول ترک عراق تیر خلاص را به استراتژی 20 ساله اش در مبارزه مسلحانه زده است وبایستی به عنوان گروه سوخته ای پاسخ خیانت هایش را پس دهد.
مجاهدین انتظار داشتند که امریکا شیعیان واکراد را از سیستم قدرت حذف کند ویک سیستم دست نشانده مطلق خود برسر کار آورد ودر آن صورت وضعیت مجاهدین هم به حالت گذشته باز خواهد گشت ،اما وقتی مردم عراق با رای خود چشم انداز های مجاهدین را باطل کردند رهبری مجاهدین اشرف را به عنوان مرکز ثقل خود وبازماندگان از صدام تبدیل کرد واز آنجا علیه قانون اساسی ودولت شروع به فعالیت نمود.
از آن جایی که مجاهدین بود ونبود خود را در حفظ ویا از دست دادن اشرف می دانند اکنون با تصمیم نخست وزیر عراق مبنی بر اخراج تروریست ها خود را در لبه پرتگاه می بینند به شدت دست به دامن حامیان خود شده واز آنها استمداد می طلبند ،سئوال از اعضای مجاهدین این است که واقعا چرا رهبری در مقاطع خطر این چنینی از ملت ایران استمداد نمی خواهد؟