سالهاست خانواده های دردمند اعضای گرفتار فرقه منحوس رجوی برای لحظه ی دیدار با عزیزانشان راه صد ساله را طی کردند. آنها با پشت سرگذاشتن، مشقت وسختی های فراوان با سفر به عراق، پشت سیاج های مقر مخوف اشرف ولیبرتی خیمه زده وبا صدای گیرا فرزند شان را صدا زدند. اما غافل ازاندکی انسانیت از جانب سران فرقه رجوی!! درطی این سالیان، بودند پدران و مادرانی که در فراق فرزند ، بدون اینکه چشمشان به دیدارآنها روشن شود چشم ازاین جهان خاکی فروبستند. که طبعا مسئولیت دنیوی و اخروی آن برعهده سرکرده فرقه مجاهدین خواهد بود. این تراژدی غم انگیز داستانی است که همواره ادامه دارد. شایان ذکراست پس از انتقال فرقه به کشورآلبانی که با همکاری امریکا و دولتمردان آلبانی پشت پرده تصمیم گیری شده بود. رویکرد این داستان جلوه دیگری به خود گرفت.
ازآنجایی که شرایط آلبانی از نظر جغرافیایی، سیاسی، فرهنگی کشوری دمکراتیک نسبت به عراق بوده لذا با استناد به همان دمکراسی مورد ادعای دول غربی، خانواده ها با دینامیسم و پتانسیل بسیار بالایی برای احقاق خواسته قانونی خود که همانا ابتدایی ترین خواسته هرپدرومادری است ، بی وقفه ازهر طریقی که امکانش بوده سران سرکوبگر رجوی را تحت فشار قرار داده اند.
پویش امضاء، نامه نگاری، پیام های تصویری و …… و داد سران باند رجوی را چنان بلند کردند که می شد از لیچار بافی مریم قجر در مراسم اخیر آن فرقه، علیه خانواده های چشم انتظار ملاحظه نمود. بی شک عزم و پایداری پدران و مادرانی که در مسیر راه دیدار فرزند، قامتشان خمیده و چشمانشان کم سو گردیده با رگبار عواطف پدرانه و مادرانه ، پیکره نحیف مریم قجررا بر خاک خواهند نشاند و باعنایت خداوند متعال دیدگانشان روشن خواهد شد. وظیفه خود دانستیم که به تمامی این عزیزان دست مریزاد بگوئیم.