ناجی من موبایل من

سرفراز رحیمی در نیمه پنهان مینویسد:

تکنولوژی همیشه حال در پیشرفته. دنیای ارتباطات هر روز چیز نو و تازه در جهان امروز ارایه میکند و مردم سراسر جهان در شوق رسیدن به تکنولوژی جدید ارتباطات هستند یکی از این تکنولوژی های ارتباطی موبایل هست .

موبایل در حال حاضر موضوع مسافت را با یک الو گفتن حل و فصل کرده است و برنامه های ارتباطی که مثل واتساپ، وایبر، ایمو، تلگرام مسافت های هزار کلیومتری را به چند میلیمتری کشانده و شخص میتواند ساعت ها با مخاطب خودش صحبت کند. ولی در همین دنیای ارتباطات سازمان مجاهدین هست که ادعای دمکراسی و آزادی دارند بشدت ترس و وحشت از این وسیله ارتباطی دارد.
اعضای سازمان با این تکنولوژی ارتباطات یعنی موبایل غریبه هستند.چرا ؟ علت خیلی واضح و روشن هست.

رهبران سازمان ترس دارند که این وسیله ارتباطی باعث ریزش اعضا در اسارتگاه اشرف شود . رهبران سازمان مجاهدین خوب میدانند که اگر اعضا این وسیله ارتباطی را در دست بگیرند ابتدا این اعضا به خانواده خودشان وصل می‌شوند. واقعیت بیرون از سازمان مجاهدین را میفهمند . سازمان بخاطر همین موضوع حاضر نیست حتی یک موبایل در دست اعضای خودش بگذارد.

یادم نمی‌رود که اعضای مجاهدین برای گرفتن موبایل نوکیا که دوران این موبایلها سالیان پیش تمام شده بود چه ذوقی داشتند !موبایل هایی که صرفاً میتوانستی به فرمانده ات زنگ بزنی و بگویی الان در زمین فوتبال هستم یا آسایشگاه . خودم شخصاً با موبایل فهمیدم که اسیر سازمان شدم وقتی توانستم روزانه با خانواده خودم در ارتباط باشم. و در اینترنت فهمیدم که آنطور که سازمان مجاهدین به خورد ما میداد نیست و هر روز واقعیت‌ها روشنتر میشد. آنجا فهمیدم که چرا سازمان مجاهدین مخالف این موبایل هست چون موبایل ارتباط به بیرون سیاج را برایت باز میکرد و باعث ریزش اعضای سازمان مجاهدین میشد.

سرفراز رحیمی – عضو انجمن آسیلا