سرکوب مردم ناراضی عراق توسط دولت وقت آن کشور و تقسیم کاری که به این منظور میان مجاهدین خلق و رژیم صدام حسین انجام شده بود را در قسمت قبل مرور کردم. تا حدود زیادی خیال صدام بابت نا آرامی های استان دیالی و مناطق شمالی راحت شد و عمده قوای سرکوبگر خود را به جنوب اختصاص داد که در این میان گارد ریاست جمهوری بیشترین نقش را برعهده داشت.
قیام مردم عراق که به انتفاضه شعبانیه معروف شد ماهیت ضد انسانی مجاهدین خلق را هرچه بیشتر برای مردم عراق عیان ساخت. مردم عراق سالها سرکوب شدید توسط دولت صدام را تحمل کرده بودند و سالها شاهد بودند که چگونه این دولت جوانان شان را در جنگ های مختلف مثل جنگ با ایران و تهاجم به کویت به کشتن می دهد، سعی کردند عزم شان را جزم کنند و خود را از یوغ استبداد و جنایات رژیم بعث نجات دهند و تا حدودی هم موفق عمل کردند و در حال پیروزی بودند که مجاهدین خلق برای کمک به صاحب خانه شان وارد میدان شدند. مجاهدین خلق که یک نیروی خارجی بود و اصولا معادلات داخلی عراق ربطی به آنها نداشت بعنوان یک نیروی بازدارنده و در حمایت از حکومت صدام وارد عمل شدند تا به هر طریق ممکن ارباب شان را از سقوط نجات بدهند. به این ترتیب مسعود رجوی علاوه بر این که مانع شد تا تلاش های مردم بی گناه عراق برای تغییر سرنوشت شان و سرنگون کردن دولت خون ریز و دیکتاتور صدام حسین به بار بنشیند و تعداد زیادی از مردم عراق را به خاک و خون کشید، نیروهای سازمان خودش را هم در این راه قربانی کرد. اعضایی که نمی دانستند چرا و چگونه وارد این درگیری ها شده و اصولا شرکت در سرکوب قیام مردم عراق برای آزادی با کدام یک از اهدافی که روزی برای تحقق آن به مجاهدین خلق پیوسته بودند، مطابقت داشت!؟
شرکت در عملیات سرکوب گرایانه موسوم به مروارید بسیاری از اعضا را که بعدا به ماهیت این عملیات پی برده بودند و دروغ های سازمان برای شان روشن شد، مسئله دار کرد. از طرف دیگر مردم عراق و به خصوص مردم شهرهای جنوبی و شمالی به شدت از این گروه منزجر شدند. صدام حسین سرمست از سرکوب موقت قیام مردم عراق در یک سخنرانی در شهر بعقوبه مرکز استان دیالی با اشاره مستقیم به نقش مجاهدین خلق در سرکوب اعتراضات مردم عراق و تثبیت حکومت خودش گفت: ما حکومت خود را مدیون جوانان مجاهد و غیور ایرانی هستیم که به موقع شمشیر از نیام کشیدند. صدام حسین بعد از این خوش خدمتی رجوی درصدی از سهم فروش نفت را به مجاهدین خلق اختصاص داد.
مجاهدین خلق که در پی حرکت های خونین و انفجارات مهیب و اقدامات تروریستی از 30 خرداد سال 60 خود را در مقابل نظام نوپایی قرار داد که هنوز از حمایت اکثریت مردم برخوردار بود و خود را با پایان مشروعیت سیاسی و اجتماعی در داخل ایران مواجه دید در نهایت به عراق رفتند. در حالیکه انبوهی کشته و قربانی از طرف اعضا بجا گذاشت. آنها تحت رهبری مسعود رجوی به یک فرقه مخرب کنترل ذهن تبدیل شدند. او با جا زدن خود بعنوان رهبری عقیدتی و با پیچیده ترین شیوه های مغزشویی برای ایجاد یک تشکیلات بسته با نظم آهنین تلاش کرد، که لازمه آن جداسازی اعضا از اجتماع و قطع ارتباط با خانواده هایشان بود. شعار محوری آنها همانند دیگر فرقه ها، هدف وسیله را توجیه می کند می باشد.
از سال 95 و بعد از خروج از عراق، آنها در منطقه مانز کشور آلبانی الگوی کوچکی از جامعه ای که رجوی قرار است در ایران آینده بزعم خودش تشکیل دهد، به پا کردند. افراد چنین جامعه ای از داشتن کم ترین حق محروم هستند، یک عضو در تشکیلات آلبانی که مدینه فاضله رجوی است از هیچ گونه حق و حقوق انسانی برخوردار نیست. آنها حتی از بدیهی ترین حقوق خود همانند تماس با خانواده محروم می باشند. مسعود رجوی در جریان حمله نیروهای ائتلاف به عراق و سرنگونی صدام از انظار عمومی ناپدید شد. گمانه زنی های مختلفی در مورد وضعیت وی بر سر زبانهاست، و حتی احتمالاتی در مورد مرگ وی داده میشود.ولی صرف نظر از تمامی پیش داوری ها دیگر حیات و یا مرگ وی هیچ تاثیری در صحنه سیاسی و اجتماعی مردم ایران ندارد. مجاهدین خلق در حال حاضر به یک برگ سوخته در دست محافل جنگ طلب آمریکایی و جاسوسی اسراییلی تبدیل شده اند. و در کشور آلبانی برای گذران چند روز زندگی خفیف خائنانه به بالاترین ارزش ها و منافع ملی خیانت می کنند.
آری این سرنوشت محتوم جریانی است که روزی با شعار آزادی و استقلال و عدالت اجتماعی فعالیت خود را در عرصه اجتماعی شروع و صدها عضو را جذب و قربانی شعارهای فریبنده خودش کرد. جریان مجاهدین خلق اکنون بعنوان یک درس عبرت تاریخی پیش روی نسل جوان ما است که دیگر بر مبنای احساس و شور و بدون مطالعه و تحقیق تصمیم نگیرند تا همانند نسل گذشته قربانی این فرقه ضدانسانی نگردند.
علی اکرامی