این سوال دردناکی است و میدانم که باور آن برایتان خیلی سخت، اما واقعیت همین است و بس هیچ اغراقی در این موضوع نیست.
مگر تماس با خانواده و اطلاع داشتن از یکدیگر پایه ای ترین حق انسان نمی باشد ، مگر جز این است که با محدودیت های بسیار حتی قبل از فوت افراد آنها نمی توانند از خانواده خود با خبر شوند؟ مگر زندگی در بند تشکیلات بعد از سالیان هیچ ارزشی ندارد ؟ که حتی فرد از خانواده خود بی خبر باشد یعنی محدودیت تا کجا ؟ که تشکیلات از تماس خانوادگی وحشت دارد البته برای آقا زاده هایشان این محدودیت وجود ندارد .
من خودم وقتی جدا شدم و با خانواده ام تماس گرفتم متوجه شدم نه تنها زندگی خودم را از دست دادم ، بلکه خانواده ام هزینه سنگینی پرداخت و تعدادی از آنها دار فانی را وداع گفته بودند .
و این واقعیت درون سازمان مجاهدین است که برای افراد خودش هم هیچ ارزشی قائل نمیشود و ماهیت کثیف خودش را نشان می دهد و زندگی را نه تنها برای فرد بلکه برای خانواده اش هم حرام کرده است و به خانواده تحمیل کرده است تا تاوان سنگینی بپردازد و از عزیزانشان بی خبر باشند .
علت خیلی واضح است اگر من در درون تشکیلات با خانواده ام تماس میگرفتم حتی ماهی یک بار در ادامه حتما خانواده ام سراغم می آمد و نتیجه اینکه حتما من جذب عواطف خانواده شده و به همراه شان اشرف را ترک میکردم.
چه کسی جلو عواطف خانواده تاب و تحمل دارد که دومی اش من باشم؟ پس بیخود نبود که سران سازمان تصمیم گرفتند در بدترین شرایط بیماری لاعلاج و رو به فوت نفرات را به خانواده هایشان اطلاع ندهند و حتی پس از فوت نیز به خانواده نمیگویند، بلکه اطلاعیه میدهند که فلانی فوت شده است!
علی محمد رحیمی