خودکشی یکی از روش هایی بود که مجاهدین خلق در زمان دستگیری یا احساس خطر، از آن استفاده می کردند تا مجبور به اعتراف نباشند. برای این کار روش های زیادی را امتحان می کردند ولی رایج ترین آنها استفاده از قرص سیانور بود.
پس از انقلاب عمدتا مجاهدین خلق از این ابزار برای عملیات‌های خود استفاده می‌کردند و این روند را حتی تا اوایل دهه ۷۰ نیز ادامه دادند. طبق گفته شاهدین عینی جداشده از این سازمان در دوران حکومت صدام به تمامی مسئولین سازمان و اعضای شورای رهبری دو عدد قرص سیانور داده بودند که دستور بود همیشه این قرص‌ها را افراد به همراه داشته باشند؛ مخصوصا در هنگام خروج از قرارگاه و در ترددها کنترل می‌کردند که افراد قرص‌ها را با خود ببرند. در هنگام جنگ با عراق، نگرانی تشکیلات از دستگیری اعضای شورای رهبری و سران دو چندان شده بود و پیوسته هشدار می‌دادند کسی نباید زنده دستگیر و اسیر شود و به دست نیروهای آمریکایی یا کردها و… بیفتد و هرگاه احساس خطر کرد، باید با قرص سیانور خودکشی کند. نیروها ملزم به نگهداری دو سیانور همراهشان بودند تا در صورت عمل‌نکردن قرص اول، قرص دوم حتما آن فرد را از پا بیندازد.
بدنبال قوانین خود ساخته فرقه رجوی ، مردان و زنان رده بالای تشکیلات حق جدایی از سازمان را نداشتند و در هر تردد خارج از کمپ ها دو قرص سیانور با خود حمل می کردند، همینطور دستور داده شده بود اگر کسی از اعضای شورای رهبری و مردان رده بالای سازمان دیگر نخواهد در سازمان بماند و قصد جدا شدن داشته باشد، خبری از خروج از سازمان نیست، مساوی با مرگ است و به همین دلیل تنها می تواند قرصش را بشکند و بخورد و اینطوری خلاص شود.
همانطور که اشاره کردیم یکی از رایج ترین روش ها خوردن سیانور بود. سیانور یک ماده شیمیایی سمی است که می تواند در عرض چند دقیقه باعث مرگ شود. اعضای سازمان مجاهدین خلق، سیانور را در کپسول های کوچکی پنهان می کردند و آن را در زندان می خوردند.
این نوع خودکشی‌ها یک نوع تاکتیک بود که مانع از لو رفتن اطلاعات داخلی سازمان می‌شد، اما موسسه تحقیقات دفاع ملی آمریکا در گزارش خود از آن به عنوان یکی از آموزه‌های فرقه‌ای مجاهدین خلق یاد می‌کند.
بعد از مدتی خودکشی‌های تاکتیکی عوامل تروریستی با خودسوزی‌های ژوئن ۲۰۰۳ میلادی ابعاد جدیدی به خود گرفت.
پس از رأی به عدم کفایت سیاسی بنی‌صدر توسط مجلس اول، گروه تروریستی مجاهدین خلق به همراه دیگر گروه‌های مسلح مخالف جمهوری اسلامی با هدف ایجاد تشنج شدید در برخی نقاط کشور در تاریخ ۳۰ خرداد ۶۷ قصد داشتند تجمعاتی را در شهرهای مختلف داشته باشند که منجر به دستگیری تعداد کثیری از مجاهدین خلق شد.
خودکشی برای اعضای این گروه به حدی موضوع جدی بود که حتی زمانی که در زندان بودند نیز دست به خودکشی می زدند، به طور مثال اعضای سازمان مجاهدین خلق سیانور را در کپسول های کوچکی پنهان می کردند که به آنها ” قرص های آزادی ” می گفتند. این کپسول ها معمولاً در دهان، بین دندان ها یا در گلو پنهان می شدند. اعضای سازمان مجاهدین خلق اغلب در گروه های کوچک خودکشی می کردند. آنها قبل از خودکشی با یکدیگر خداحافظی می کردند و در مورد دلایل خود برای این کار صحبت می کردند.
یکی دیگر از روش های خودکشی، خودسوزی بود. اعضای سازمان مجاهدین خلق لباس های خود را آتش زده و خود را به آتش می کشیدند. این روش خودکشی اغلب منجر به مرگ می شد.
پریدن از ارتفاع، ضرب و شتم خود با اجسام سنگین، و مسمومیت با مواد مخدر نیز از دیگر روش ها برای خودکشی بود.
خودکشی انفجاری از دیگر روش های رایج خودکشی در میان مجاهدین خلق بود. بدین گونه که اعضای مجاهدین خلق با استفاده از مواد منفجره خودکشی می کردند که در این روش به اطرافیان نیز آسیب می رساندند.
در روشی دیگر اعضا خودکشی با اسلحه را انتخاب می کردند و با شلیک به خود، دست به خودکشی می زدند.
اعضای مجاهدین خلق با روش خودکشی گرسنگی خود را از خوردن و آشامیدن منع می کردند تا بمیرند.
رهبران فرقه از این هراس دارند که با جدا شدن این افراد، تشکیلات فرقه‌ایشان از هم بپاشد البته باید تاکید کرد که این روش ها در زمان حضور اعضای سازمان در اردوگاه های لیبرتی و تیرانا و حتی در اردوگاه اشرف نیز انجام می شده است زیرا به تعبیر سران این گروه؛ خروج از سازمان غیرممکن بود و هرکسی که قصد خروج از سازمان را داشت باید خودکشی می کرد.
صفورا طالب زاده
سایت حیات